Τα τρομερά διχρονα ίσως να μην είναι και τόσο τρομερά τελικά…
Απλά μεγαλώνουν.
Όποιον γονιό και αν ρωτήσετε τι είναι αυτό που θέλει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο για το παιδί του, θα σας πει. «Θέλω απλά να γίνει ένας καλός άνθρωπος και να είναι ευτυχισμένο»
Ως γονείς θέλουμε το παιδί μας να είναι ασφαλές και μεγαλώνοντας να γίνει ένας καλός και ευγενικός άνθρωπος. Να συμπονά τους ανθρώπους γύρω του, να δείχνει κατανόηση και να σέβεται τα συναισθήματα των άλλων. Αυτά άλλωστε είναι χαρακτηριστικά που μας αντιπροσωπεύουν και θέλουμε και εμείς να πρεσβεύουμε.
Στην ηλικία των δύο που τότε τα νήπια έχουν το γνωστό παρατσούκλι «τα τρομερά δίχρονα», το μικρό σας όχι μόνο δεν θα έχει αυτά τα χαρακτηριστικά αλλά η γκρίνια, η σκανδαλιά, η τρομερή υπερένταση, ο εγωισμός, το κλάμα και ο εκνευρισμός, θα είναι οι πρώτες λέξεις που θα σας έρχονται στο μυαλό για να το περιγράψετε.
Τα παιδιά σε αυτήν την ηλικία, αρχίζουν να μαθαίνουν τον εαυτό τους, να ανακαλύπτουν τον κόσμο γύρο τους και να μαθαίνουν να συνυπάρχουν με τον τους ανθρώπους που βρίσκονται στο κοντινό τους περιβάλλον. Όλη αυτή η προσπάθεια, τουλάχιστον στις περισσότερες περιπτώσεις, συνεπάγεται την συμπεριφορά που περιγράφουμε παραπάνω. Τα παιδιά από τον ενθουσιασμό τους να ανακαλύψουν οτιδήποτε υπάρχει γύρω τους ,αλλά και τις ίδιες τους τις δυνάμεις, βρίσκονται διαρκώς σε μία κατάσταση υπερέντασης και ασφαλώς η φράση «κάτσε φρόνιμα» ή «μην κάνεις φασαρία» περνάει απαρατήρητη. Επίσης σε αυτήν την ηλικία που τα παιδιά μαθαίνουν τον εαυτό τους, προσπαθούν να μάθουν και πώς αν διαχειρίζονται τα διάφορα συναισθήματα που νιώθουν. Το αποτέλεσμα; Κλάματα, νεύρα, φωνές. Ακόμη και όταν προσπαθούν να παίξουν με άλλα παιδάκια, δυσκολεύονται λίγο στην επικοινωνία και στην έκφραση και πολύ συχνά τους βγαίνει εκνευρισμός και άρνηση.
Όλα τα παραπάνω βέβαια, είναι άκρως φυσιολογικά. Η συγκεκριμένη φάση είναι και αυτή στο πρόγραμμα και θεωρείται ένα ακόμα στάδιο ανάπτυξης του παιδιού. Ίσως τελικά, τα δίχρονα να μην είναι τόσο τρομερά, όπως λέει η γνωστή φράση. Ίσως να είναι απλά φυσιολογικά και να κάνουν τα αναμενόμενα, όσο και αν εξαντλούν τη δική μας υπομονή.
