«Ετσι ξαφνικά!», οι προσωπικές σκέψεις της Αννίτας Ναθαναήλ βλέποντας τις έφηβες κόρες της να μεγαλώνουν...

Τα συμπτώματα: Όταν παύεις να βρίσκεις τα κατάλληλα ρούχα στα καταστήματα παιδικών... αρχίζεις να την μυρίζεσαι την δουλειά!

Όταν δε, τις πάρει ο ύπνος στο κρεβάτι σου και κανένα αρασέ ή άναρθρη κραυγή απ´την υπερπροσπάθεια, δεν σε καθιστά αρκετά δυνατή ώστε να τις σηκώσεις και να τις πας κοιμισμένες στο δικό τους κρεβάτι ..τότε ξέρεις σίγουρα! Τα αγγελούδια μου μεγάλωσαν!
Μα να πάρει η Σύνθια 5 πόντους μπόι σε δύο μήνες; Έλεος πιά! 11,5 ετών;

Κι ετσι ξαφνικά, συνηδειτοποίησα οτι το δακτυλοδεικτούμενο από τους άλλους γονείς, παιδί-λάστιχο, που χοροπηδάει σαν wannabe Κομανέτσι στα τραμπολίνα των απανταχού παιδικών πάρκων ..είναι το δικό μου!Και ότι το tender της, αν και δύο χρόνια μικρότερη, κοπιάρει τις κινήσεις, τον αέρα, τις εξωσχολικές δραστηριότητες και διεκδικεί ίση μεταχείρηση με επιχειρήματα που θα ζήλευε και ο πιό επίδοξος συνδικαλιστής!

Πότε μου βαρέσαν καμπανάκια:

Όταν αντιλήφθηκα τις ατάκες που τα "σφουγγαράκια" μου αποκομίζουν από το σχολείο τύπου: "..πας καλά;" ,"ούτε καν!"( ή και "ούτε κλαν!" έχω ακούσει!), "τι έχεις βρε, κουκουνάρι;" (για μυαλό...) και άλλες τέτοιες κρύες και ζεστές "τάπες", όπως τις αποκαλούν, που είναι πλέον συχνό φραστικό φαινόμενο στην ζωή μας. Αρχικά δαγκώθηκα στα κρυφά και αναλογίστηκα την κοινωνική προσφορά του Μπαμπινιώτη, ενώ μετά το ξανασκέφτηκα πιο διπλωματικά και αποφάσισα ότι στον βωμό της διατήρησης του τίτλου της cool μαμάς, που δικαιωματικά διεκδικώ τόσα χρόνια, αξίζει να θυσιάσω ότι ήξερα από τα πρώτα κεφάλαια του savoir vivre..

Κάπως έτσι, ανακαλύπτω την προεφηβεία κάθε μέρα..
Ένα σου σημάδι μόνο! Της προστάζω. ( Όχι όλα μαζί σε μια εβδομάδα please!)

Και κάπως έτσι επιλέγω τις μάχες μου... Αυτές που έχω την πολυτέλεια να χάσω και αυτές στις οποίες θα σταθώ αμείλικτη υποστηρικτής. Όπως στο θέμα του ύπνου και της διατροφής ας πούμε. Τα φρούτα και τα λαχανικά είναι τα φιλαράκια μου και το καθημερινό ραντεβού με το μαξιλάρι δεν το χάνει κανείς! Εκεί παίρνω το αίμα μου πίσω και κερδίζω με διαφορά...

Αννίτα