Μαμά με παιδί στην εφηβεία - Τι περίμενα

Από την πρώτη στιγμή που ο γυναικολόγος μου, μου είπε ότι περιμένω κοριτσάκι πέταξα από χαρά. Όχι ότι αν ήταν αγόρι θα χαιρόμουν λιγότερο, αλλά ως μαμά, ένα κορίτσι ήταν κάτι που από μικρή ευχόμουν. Στο μυαλό μου τότε, ένα κοριτσάκι φάνταζε σαν κούκλα. Που θα τη φρόντιζα, θα την έντυνα με όμορφα φουστάνια, θα τη χτένιζα.

Οι κοριτσομαμάδες γνωρίζουν απόλυτα τι εννοώ. Οι μήνες περνούσαν και τα όνειρα πολλαπλασιάζονταν. Όλα τα είχα σκεφτεί. Όλα όσα θα έκανα μαζί της από την πρώτη στιγμή που θα ερχόταν σε τούτο τον κόσμο. Αυτό που δεν είχα σκεφτεί ποτέ ήταν τα χρόνια της εφηβείας.

Ποτέ δεν έκατσα να πολυσκεφτώ το πώς θα είναι η καθημερινότητά μου μαζί της όταν θα μεγαλώσει τόσο, που θα «βγάζει γλώσσα» σε εμένα και τον μπαμπά της.

Όταν έκλεισε τα 13 περίμενα να δακρύσω. Άρχισα να σκέφτομαι όλα εκείνα που σκέφτονται πολλοί γονείς, όταν τα παιδιά τους μεγαλώνουν και να κοιτάζω φωτογραφίες από τότε που ήταν μωρό και νήπιο. «Πώς πέρασαν τα χρόνια;», «Πότε μεγάλωσε;».

Όταν το παιδί σου μεγαλώνει και φτάνει στην εφηβεία, αρχίζεις να σκέφτεσαι ως γονιός αν τα έχεις πάει καλά, αν έχεις κάνει όσα θα ήθελες να κάνεις μαζί του όσο ήταν μικρότερο, αν το έχεις προετοιμάσει σωστά για αυτό το νέο σκαλοπάτι, αν το έχεις εφοδιάσει με όλα όσα χρειάζεται για να προχωρήσει ή αν έχεις αποτύχει με κάποιο τρόπο μέσα σε αυτά τα 13 χρόνια.

Δεν είμαι τέλεια. Ποτέ δεν υπήρξα τέλεια. Έχω κάνει λάθη. Δεν υπάρχει άλλωστε τέλεια μαμά. Υπάρχει μια μαμά που κάθε μέρα προσπαθεί για το καλύτερο. Αλλά νιώθω σίγουρη για εκείνη. Ξέρω ότι έχει όλα τα εφόδια για να προχωρήσει μπροστά και θα συνεχίσει να εφοδιάζεται μέχρι να πάρει τη ζωή στα χέρια της.

Τα τελευταία 13 χρόνια ήταν υπέροχα. Ήταν μια ευλογία και ένα δώρο για εμένα. Με τα πάνω και τα κάτω μας. Δεν θα άλλαζα τίποτε και όχι, δεν θα ήθελα να γυρίσω το χρόνο πίσω. Περισσότερο ανυπομονώ για όλα όσα θα έρθουν από δω και πέρα και λιγότερο για όλα όσα συνέβησαν στο παρελθόν.

Κάποιοι γονείς με παιδιά στην εφηβεία ή παιδιά που μπαίνουν στην εφηβεία «φοβούνται» για τις μέρες που θα έρθουν και αναπολούν όλες εκείνες τις μέρες και τις στιγμές που έχουν ζήσει με τα παιδιά τους όταν ήταν μωρά ή νήπια.

Συχνά το ακούω από πολλούς γονείς. Δεν σας κρύβω, όταν ήταν και η κόρη μου στο δημοτικό, έκανα και εγώ τις ίδιες σκέψεις. Είχα τρομάξει με όλα όσα άκουγα από φίλους γονείς που τα παιδιά τους είχαν φτάσει σε αυτή την περιβόητη «εφηβεία». Νεύρα, καυγάδες, φωνές, ειρωνεία.

Κάποιοι πιστεύουν ότι οι καλύτερες μέρες με τα παιδιά είναι εκείνες που ήταν ακόμη μωρά. Κάποιοι θα δώσουν και συμβουλές να «επιβραδύνουμε» λίγο την καθημερινότητά μας. Ότι τα βρώμικα πιάτα μπορούν να περιμένουν στον νεροχύτη, ώστε να δώσουμε λίγο παραπάνω χρόνο στα μωρά μας. Τι φόβος και αυτός για να ζει μια μαμά; Έτσι; Να ζει με το μωρό της όσες περισσότερες στιγμές γίνεται γιατί κάποια στιγμή δεν θα είναι πια μωρό... Ότι τι; Τα χρόνια που θα έρθουν, τα χρόνια της εφηβείας, θα είναι μια καταιγίδα; Τα χειρότερα; Τα πιο δύσκολα;

Κι όμως, οι περισσότεροι γονείς που τα παιδιά τους φτάνουν στην εφηβεία πιστεύουν ότι πρόκειται για μια σκοτεινή και μαύρη καταιγίδα. Που θα πέφτει συνέχεια βροχή μέχρι τα παιδιά να φτάσουν στα 18 τους. Όπου καταιγίδα βάλτε νεύρα, σχέσεις περίπλοκες ανάμεσα σε γονείς και παιδιά και αισθήματα θλίψης και θρήνου για όλες εκείνες τις «καλύτερες ημέρες» που αφήσαμε πίσω μας.

Γι' αυτό είμαι εδώ σήμερα, για να δώσω κουράγιο σε όλους εκείνους τους γονείς που τα παιδιά τους κοντοζυγώνουν στην προ-εφηβεία και την εφηβεία και έχουν βομβαρδιστεί με συμβουλές του τύπου «Πρέπει να έχεις γερό στομάχι για να τα βγάλεις πέρα με παιδί στην εφηβεία και υπομονή».

Λοιπόν, ακούστε... όχι, δεν χρειάζεται να ζήσετε περισσότερες στιγμές μαζί τους. Δεν χρειάζεται να τους κάνετε περισσότερες αγκαλιές. Δεν χρειάζεται να κάνετε όμορφα πράγματα μαζί, γιατί θα συνεχίσετε να τα κάνετε και όταν μεγαλώσουν, ακόμη και όταν θα πιστεύετε ότι δεν θα θέλουν την αγκαλιά σας ή ένα φιλί σας.

Τα παιδιά όσο και αν μεγαλώσουν, όσο και αν πιστεύουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν μόνα τους, όσο και αν φωνάξουν, όσες πόρτες και αν κλείσουν δυνατά, όσα «φύγε» και αν πουν επάνω στα νεύρα τους, πάντα θα αναζητούν την αγκαλιά σας στα δύσκολα. Πάντα θα τρυπώνουν στο κρεβάτι σας. Πάντα θα έρχονται χωρίς λόγο και θα σας στριμώχνουν στον καναπέ, ακόμη και αν κρατούν το κινητό στο χέρι και δεν σας δίνουν σημασία.

Η εφηβεία είναι κάτι όμορφο και θα πρέπει να την αγκαλιάσουμε με τα πάνω της και τα κάτω της. Πρέπει να ζήσουμε όλες αυτές τις στιγμές, όπως ζήσαμε και εκείνες των πρώτων χρόνων. Εξάλλου μοιάζουν λίγο ή πολύ. Είναι όλα καινούρια, δύσκολα και πρωτόγνωρα.