«Πανελλήνιες; Παναγία μου!»
Επικρατεί ένας μεγάλος πανικός σε όλα τα σπίτια κατά την περίοδο των πανελληνίων. Πίσω από την απόλυτη ησυχία –γονείς, αδέρφια, γιαγιάδες, σκυλιά, όλοι στο mute, γιατί «το παιδί διαβάζει»- υπάρχει ο πανικός, το άγχος και αυτός ο ρημαδιασμένος κόμπος στο στομάχι, που όλοι έχουμε γνωρίσει.
Γράφει η Έλια Κωνσταντινίδη
Οι μαμάδες φτιάχνουν στα παιδιά τα «δυναμωτικά» τους, τα παιδιά δεν τα τρώνε και τσινάνε –λογικό, αφού απ΄ το άγχος δεν κατεβαίνει ούτε το σάλιο. Οι γιαγιάδες προσεύχονται και τα ραντίζουν με αγιασμό. Οι μπαμπάδες επιμένουν στο «ψύχραιμα και θα σκίσεις» και οι παππούδες στο «μη σε νοιάζει τίποτα και μην ακούς την τρελή τη μάνα σου και τη γιαγιά σου». Και το παιδί έχει όλα αυτά, συν το διάβασμα. Εγώ θα πω, ΗΡΕΜΙΑ.
Μέσα στο «πρόβλημα» όλα φαίνονται προβληματικά. Αλλά άμα βγεις για λίγο έξω από αυτό, όλα παίρνουν άλλες διαστάσεις. Αποκτούν ένα τελείως διαφορετικό νόημα, αυτό που αναλογεί στην εκάστοτε κατάσταση.
Το ίδιο συμβαίνει και με τις πανελλήνιες. ΄Ολοι όσοι το ζουν υποφέρουν. Παιδιά και γονείς. Κακώς. Ναι, πολύ κακώς. Θα πρέπει να υπάρχει ηρεμία, ψυχραιμία και κατανόηση. Με τις πανελλήνιες δεν έρχεται το τέλος του κόσμου. Όπως δεν ήρθε ούτε με το μιλένιουμ, ούτε με τους Μάγιας το 2012, έτσι, δεν έρχεται ούτε κάθε Μάιο, που φτάνει αυτή η μαύρη περίοδος των εξετάσεων.
Κανείς δεν πέθανε ποτέ, επειδή δεν πέρασε εκεί που ήθελε. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει πού ακριβώς θέλει να περάσει από τα 17 του –πλην λίγων τυχερών. Και αναφέρομαι στο θέμα της αποτυχίας, γιατί στην επιτυχία τι άλλο να πω πέραν του «συγχαρητήρια, τα κατάφερες».
Επειδή λοιπόν όλος ο φόβος και ο πανικός έγκειται σε αυτήν ακριβώς την «αποτυχία», θα πω το εξής. Η αποτυχία τού σήμερα, είναι η επιτυχία τού αύριο. Μπορεί από μία άτυχη στιγμή, να ανοίξουν σπουδαίοι δρόμοι στο μέλλον. Αυτό είναι το ωραίο της ζωής. Δεν χρειάζεται όλα να λειτουργούν τόσο μεθοδευμένα και αυστηρά. Οι πανελλήνιες, δεν κρίνουν την εξυπνάδα, την ευστροφία και την αξία κανενός. Είναι απλώς ένας τρόπος να μπουν όσοι χωράνε, εκεί που θέλουν.
«Οι κόποι ανταμείβονται». Όχι πάντα. Και έχω πολλές προσωπικές ιστορίες να αραδιάσω πάνω σ΄αυτό. Οπότε κι αν αποτύχεις –βαριά λέξη για να τη φορτώνεται κάποιος- ή καλύτερα αν δεν πετύχεις αυτό που θες, δεν σημαίνει ούτε ότι δεν προσπάθησες αρκετά, ούτε ότι δεν το άξιζες.
Γι αυτό και ένα άλλο «μαγικό» της ζωής που μας λύνει τα χέρια, είναι οι εναλλακτικές. Υπάρχουν πάρα πολλές, για όλα τα γούστα και βαλάντια. Είναι χρέος των γονιών, να ανοίξουν διάπλατα όλες αυτές τις εναλλακτικές που μπορούν να προσφέρουν στα παιδιά τους και καλό θα ήταν αυτό να γίνει εξ αρχής.
Το ζητούμενο ουσιαστικά όμως, είναι να υπάρχουν ευτυχισμένοι άνθρωποι. Και άνθρωποι που ψάχνουν τον εαυτό τους και ασχολούνται με ό,τι αγαπούν, είναι ευτυχισμένοι. Αυτό θα πρέπει να βλέπουν και γονείς και παιδιά, πέρα απ΄ το στενό πλαίσιο των πανελληνίων. Και μάλλον ο παππούς, έχει πάντα δίκιο.
