Πρώτη φορά στο νηπιαγωγείο!

Γράφει η Μαργαρίτα Νικολάου

Έτσι και για εμένα είναι μια καινούρια χρονιά. Η Νικόλ θα πάει νηπιαγωγείο. Τέσσερα χρόνια ήταν στον βρεφονηπιακό σταθμό. Από μωρό, σε έναν ίδιο χώρο, με τους ίδιους φίλους. Μόνο δασκάλες αλλάζαμε. Για αυτό άλλωστε ήταν και εύκολη η προσαρμογή μας. Κάθε φορά ανυπομονούσαμε να συναντήσουμε τους φίλους μας μετά το τέλος του καλοκαιριού.

Τώρα όμως, πήγαμε σε νέο χώρο. Στο νηπιαγωγείο της γειτονιάς μας. Για πρώτη φορά κάναμε Αγιασμό, κάτι που άρεσε πολύ στη μικρή μου. Για καλή μου τύχη αρκετά παιδάκια από τον βρεφονηπιακό, υπάγονται (βάση διευθύνσεως) στο δικό μας νηπιαγωγείο και έτσι η Νικόλ είχε και θα έχει φίλους, ενώ θα κάνει και καινούριους.Όταν ρίξαμε μια ματιά στις λίστες με τα ονόματα παρατηρήσαμε ότι όλοι μας οι παλιοί φίλοι είναι στο άλλο τμήμα. «Μαμά; Θα είμαι με τη Χριστίνα;», «Όχι, αγάπη μου», της απάντησα με έναν κόμπο στο στομάχι! «Δεν πειράζει, θα είμαι με τον Παύλο μαζί!», μου είπε αμέσως, για να συννεφιάσω και να της πω ξανά, «Όχι, καρδούλα μου και ο Παύλος στο άλλο τμήμα θα είναι!».

Ακόμη δεν είχαμε κάνει τον Αγιασμό και είδα το προσωπάκι της να σκοτεινιάζει στην ιδέα ότι δεν θα είναι παρέα με τους φίλους της. «Μη στεναχωριέσαι αγάπη μου. Εξάλλου θα παίζετε μαζί στο διάλειμμα, θα είστε μαζί στις εκδρομές και θα κάνετε και πάλι παρέα. Μόνο δασκάλες θα έχετε διαφορετικές...!».

Αυτό κάπως την καθησύχασε, τουλάχιστον έτσι πιστεύω! Πήγαμε είδαμε την τάξη μας, γνωρίσαμε την όμορφη ξανθιά δασκάλα μας με τα μεγάλα καστανά μάτια, την κυρία Αλέξια (μια τέτοια δασκάλα θα ήθελαν να έχουν όλοι οι γονείς για τα παιδιά τους) και κάναμε καινούριες γνωριμίες με άλλα παιδάκια που θα είναι στο ίδιο τμήμα μαζί μας.

Το συνοφρυωμένο προσωπάκι πια, δεν ήταν συνοφρυωμένο. Χαμογελούσε... Αυτό το χαμόγελο μου πήρε τον κόμπο από το στομάχι μου που είχε δημιουργηθεί.

Δε σας κρύβω ότι η αγωνία μου είναι μεγάλη. Όλα θα είναι διαφορετικά. Οι δασκάλες, η ρουτίνα ακόμη και το φαγητό. Θα τρώει πια, φαγάκι από τα χεράκια της μανούλας, που θα πρέπει να έχει ετοιμάσει από βραδύς!(Ωχ, Παναγία μου. Βάλε το χέρι σου να μην αποκοιμηθώ κανένα βράδυ και αφήσω νηστικό το παιδί μου)

Δε σας κρύβω ότι αγωνιώ πολύ. Θα τρώει; Θα ακούει τη δασκάλα της; Θα προσαρμοστεί γρήγορα; Θα πλένει τα χέρια της μετά την τουαλέτα; Μακάρι να μην έχει γκρίνια (ναι, ακόμη και τα πεντάχρονα γκρινιάζουν). Ουφ, τόσα πολλά περνάνε από το μυαλό μου και εγώ αγχώνομαι περισσότερο από τη μικρή μου.

«Νικόλ, πώς σου φάνηκε το νέο σου σχολείο;» τη ρώτησα καθώς επιστρέφαμε στο σπίτι μετά τον Αγιασμό για να την αφήσω στη γιαγιά ώστε να έρθω γρήγορα στο γραφείο -«Ωραίο μαμά!». Αυτή ήταν η απάντησή της. Απλή. Χωρίς πολλά, πολλά!

Ελπίζω όλα να πάνε καλά. Από Δευτέρα θα μπούμε σε καινούριο πρόγραμμα, μαζί με τα παιδιά μας και εμείς. Εύχομαι σε όλες τις μανούλες καλή σχολική χρονιά και ο Θεός να προσέχει όλα τα παιδιά του κόσμου!

Καλημέρα σας!