Το κουδούνι στα σχολεία χτύπησε και το Mothersblog ήταν εκεί και σας μεταφέρει το κλίμα (φωτό και βίντεο)

Ρεπορτάζ: Νικόλ Παπάζογλου
Φωτογραφίες: Λευτέρης Παρτσάλης

Με το «πρώτο κουδούνι» να χτυπάει σήμερα για χιλιάδες μαθητές, τα προαύλια των δημοτικών σχολείων γέμισαν με χαρούμενες φωνές.
Μικροί μαθητές, τα πρωτάκια μας, φόρεσαν τα καλά τους, πήρα τις μεγάλες – για το δικό τους μέγεθος- τσάντες και στήθηκαν σε γραμμή.
Οι γονείς με χαμόγελο αλλά και συγκίνηση παρακολουθούσαν από απόσταση τα μικρά τους αγγελούδια, τα οποία είχαν κιόλας φτιάξει τις δικές τους παρέες.

Όπως είπαν στο mothersblog μανούλες, ο αποχωρισμός δε είναι δύσκολος για τις ίδιες καθώς τα μικρά τους έχουν πάρει το «βάπτισμα του πυρός» ήδη από το νηπιαγωγείο.

Τα πρωτάκια, με τεράστια χαμόγελα ζωγραφισμένα στα πρόσωπά τους, φαίνονταν ευτυχισμένα και ανυπόμονα να μπουν στην τάξη, να κάνουν φίλους, να κάτσουν για πρώτη φορά στα μικροσκοπικά θρανία τους και να πάρουν στα χέρια τους τα πρώτα τους βιβλία. Η μικρή Μαρία μάλιστα, είναι τόσο χαρούμενη που πήγε πρώτη μέρα στο σχολείο που όπως λέει στο mothersblog θέλει να γίνει δασκάλα, ενώ όπως λέει βρήκε κιόλας φίλους για να κάνει παρέα στα διαλειμματα.

Βέβαια, δε έλειψαν και οι φορές που για κάποια πρωτάκια ο αποχωρισμός από την αγκαλιά της μαμάς ήταν δύσκολος, με δάκρυα να πλημυρίζουν τα ματάκια τους.Σε αυτές τις περιπτώσεις η μανούλες έπαιρναν μια μεγάλη αγκαλιά τα μικρά αγγελούδια τους και με ένα φιλί τα δάκρυα στέγνωναν και το θάρρος επέστρεφε.

Μετά το τέλος του αγιασμού οι μικροί μαθητές, με χαμόγελα και με την ευτυχία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους, πήραν από το χέρι τους γονείς τους και άφησαν πίσω το προαύλιο του σχολείου ανυπομονώντας να έρθει γρήγορα η αυριανή ημέρα.

Μάθημα ζωής σε μία τάξη πρώτης δημοτικού

Κι ενώ ο αγιασμός τελείωσε και οι μικροί μαθητές του 132 δημοτικού σχολείου Αθηνών, έδωσαν ραντεβού για αύριο, σε μια τάξη της πρώτης δημοτικού ένας 10χρονος μαθητής δίνει μάθημα ζωής.

Ο 10χρονος Στέφανος, στέκεται όρθιος μέσα σε μία τάξη πρώτης δημοτικού και παρακολουθεί τα τηλεοπτικά συνεργεία τα οποία τραβάνε πλάνα από την αίθουσα. Με πλησιάζει και μου λέει: «Εσείς ποιανού παιδιού μαμά είστε;» με πιάνουν τα γέλια και του λέω «Είμαι λίγο μικρή ακόμα για μανούλα. Εσένα πως σε λένε;» τον ρωτάω και μου λέει Στέφανο.
Μαζί με τον συνεργάτη μου, τον Λευτέρη, του πιάνουμε την κουβέντα καθώς μας κάνει εντύπωση η κοινωνικότητά του και η διάθεση του να μας μιλήσει. Τα λόγια του, θα είναι γροθιά στο στομάχι και θα μας δώσουν μάθημα ζωής. Η ιστορία του, που τη λέει με δάκρυα στα μάτια αλλά χωρίς κανένα ταμπού, αξίζει την προσοχή μας.

«Μητέρα είναι αυτή που σε μεγαλώνει, όχι αυτή που σε γεννά. Η μαμά μου, όχι αυτή που με γέννησε είναι η καλύτερη του κόσμου» αυτή η φράση του 10χρονου παιδιού, δίνει τροφή για σκέψη. «Εμένα με έδωσαν στο Μητέρα οι γονείς μου γιατί είχα πρόβλημα υγείας, έχω κάνει επέμβαση στην καρδιά και από το ένα μάτι δεν βλέπω καλά. Έχω κι άλλα αδέρφια. Αυτά δεν τα έδωσαν, μόνο εμένα. Το ξέρω πως με έχουν υιοθετήσει μου το έχει πει η μαμά μου, όμως δεν με νοιάζει γιατί αυτή η μαμά είναι η καλύτερη» μας λέει... Τα λόγια σταματάνε, τα μάτια κοιτούν και θαυμάζουν το μεγαλείο ψυχής που υψώνεται μπροστά μας.

Ένα υπέροχο παιδί, με το πιο ζεστό χαμόγελο που έχω συναντήσει και με μία δύναμη αλλοτινή... Μια δύναμη που εμάς τους «δυνατούς» μας φοβίζει καθώς μας δείχνει ποιος τελικά είναι ο πιο δυνατός.

Ακολουθούν περισσότερες φωτογραφίες από την έναρξη της σχολικής χρονιάς.