Νέα σχολική χρονιά: Μια μέρα και μια ιστορία που θα μου μείνει αξέχαστη

Γράφει η Έλια Κωνσταντινίδη

Μετά από κλάματα και οδυρμούς και από δύο δασκάλες που προσπαθούσαν να με ξεκολλήσουν από τα δίμετρα πόδια του μπαμπά μου κάτω από τα οποία κρυβόμουν, πέρασα το κατώφλι του νηπιαγωγείου στο οποίο οι γονείς μου με παράτησαν και δεν πρόκειται ποτέ να με πάρουν πίσω στο σπίτι -αυτό σήμαινε στο παιδικό μου μυαλό.

Πολλά παιδάκια. Κάποια εξίσου ξενερωμένα με μένα, κάποια περισσότερο κουλ και χαρούμενα. Όλα μας κάπως χαμένα στο νηπιαγωγείο-σφαγείο που μας “πετάξανε” μια όχι και τόσο ωραία πρωία. Ξαφνικά βγήκανε από μια πόρτα πολλές δασκάλες που μας καλωσόρισαν και μας ενημέρωσαν για τον αγιασμό που είθισται να γίνεται την πρώτη μέρα της σχολικής χρονιάς. Όλα άγνωστα για μένα. Όλα τρομακτικά και συναρπαστικά μαζί.

Μας μάζεψαν λοιπόν όπως όπως όλα σε μια μεριά και ήρθε ο παππάς να αρχίσει τον αγιασμό. Πόσο μα πόσο περίεργο όλο αυτό. Δεν είναι ότι δεν είχα ξαναδεί παππά, ούτε ότι η μαμά μου δεν με είχε πάει ποτέ στην εκκλησία αλλά όλο αυτό πραγματικά στα μάτια ενός τρίχρονου ήταν πολύ φαντασμαγορικό. Και ο αγιασμός έλαβε τέλος και οι γονείς μου ήρθαν να με πάρουν και δεν με παράτησαν για πάντα τελικά και οδεύουμε προς το σπίτι. Και με ρωτάνε πώς μου φάνηκε η πρώτη μου μέρα στο σχολείο και απαντάω περιγράφοντας με περίσσιο ενθουσιασμό την παρακάτω ιστορια...

“Ήταν τέλεια! Είχε πολλά παιδάκια. Αλλά μετά ήταν ωραία που ήρθε ο παππάς για να μας κάνει τον αγιασμό! Μας είπε παραμύθια, μας είπε τραγούδια, μας έβαλε κάτω απ’ το κασκόλ του, μας έβρεξε με τα μαρούλια του και μετά πήρε τα εργαλεία του κι έφυγε”.

Μια εναλλακτική πρώτη μέρα στο σχολείο, που το ενδιαφέρον μου εστίασε στο θρησκευτικό κομμάτι και όχι στους νέους φίλους που υποτίθεται ότι θα έκανα. Μια μέρα και μια ιστορία που θα μείνει και σε μένα και στους γονείς μου αξέχαστη.