Tο παιδί μου στα χέρια των άλλων παιδιών

Γράφει η Έλια Κωνσταντινίδη

Ξέρεις ότι το έχεις μεγαλώσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, έχεις δώσει τον εαυτό σου και την αγάπη σου, έχεις διαβάσει βιβλία, έχεις συμβουλευτεί και ειδικούς ίσως ακόμη, για να περιορίσεις τα “λάθη” στα οποία θα μπορούσες κάλλιστα να υποπέσεις και να του δημιουργήσεις ανασφάλειες. Ξέρεις ότι έχεις ένα καλό πλάσμα που έχει μεγαλώσει στην προστατευμένη του “φωλιά”, που όλοι το αγαπάνε και το προσέχουν. Τι γίνεται όμως όταν έρχεται η ώρα να βγει απ’ τη φωλιά σας και να συναναστραφεί με άλλα παιδιά;

Εκεί φουντώνουν αρκετές μαμάδες -κυρίως. Η σκέψη που επικρατεί είναι “κι αν εκεί έξω υπάρχουν παιδάκια που δεν έχουν πάρει τόση αγάπη, που νιώθουν παραμελημένα απ’ τους γονείς τους, που έχουν μάθει σε άλλο περιβάλλον και τους βγαίνει σε επιθετικότητα, θα την πληρώσει το δικό μου αγγελούδι;” -το θέτω και ευγενικά εδώ. Και είναι ένα εύλογο ερώτημα κατ’ εμέ. Είναι κάτι που αρκετοί το σκέφτονται, λίγοι ίσως να το εκδηλώνουν στους γύρω τους, θέλοντας να αποφύγουν τον κομπασμό που εμπεριέχει μια τέτοια ανησυχία.

Κακώς βέβαια, γιατί δεν χαρακτηρίζονται τα παιδάκια σε μια τέτοια κατάσταση, αλλά οι γονείς. Και οι μεν γονείς, τα έχουν με τους δε. Τα παιδιά είναι ο καθρέφτης του σπιτιού. Όταν στο σπίτι υπάρχει ένταση, φωνές και επικρατεί μια όχι τόσο υγιής οικογενειακή ατμόσφαιρα, τότε και τα παιδιά λειτουργούν και φέρονται κατά τον ίδιο τρόπο. Αυτό είναι κάτι το αναπόφευκτο, γιατί οι γονείς είναι άνθρωποι και στους ανθρώπους συμβαίνει να μην πάνε και όλα πάντα κατ΄ευχήν ή όπως τα είχαν στο μυαλό τους.

Το σχολείο λοιπόν κάπως έτσι, παίρνει τη μορφή της κοινωνίας. “Το σχολείο είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας” -είχα βαρεθεί να το ακούω αυτό από δασκάλους, γονείς και γενικά τους πάντες. Όμως είναι αλήθεια. Έτσι λοιπόν το κάθε παιδί έχει να αντιμετωπίσει διάφορες καταστάσεις, πολλές φορές και άδικες και σκληρές, κάτι που σίγουρα εξοργίζει τον κάθε γονιό. Τότε όμως είναι που πρέπει να αρχίσει και μια άλλη διαδικασία, αυτή της “θωράκισης του εαυτού”. Το να μάθει το παιδί να υπερασπίζεται τον εαυτό του, να φιλτράρει αυτά που ακούει απ΄τους άλλους και να μην τα δέχεται άκριτα.

Βασικό είναι τα παιδιά να έχουν μια σχέση ανοιχτή με τους γονείς, ώστε να συζητάνε ό,τι συμβαίνει στο σχολείο και γενικά έξω από το σπίτι, για να μπορεί ο γονιός να συμβουλεύει, να εξηγεί και να αναλύει οτιδήποτε τα απασχολεί. Δυστυχώς είναι ένα αναγκαίο κακό να μάθουμε να συμβιώνουμε και με ανθρώπους που δεν τα πάμε καλά, που δεν μας συμπαθούν και δεν τους συμπαθούμε και να διαλέγουμε κοντά μας αυτούς που θαυμάζουμε και μας χαρίζουν όμορφες και ενδιαφέρουσες στιγμές. Και αυτή η διαδικασία αρχίζει από πολύ νωρίς...

Θα με βρείτε και στο φυσικό μου περιβάλλον egwthasoutapw