Αναζητώντας το κατάλληλο σχολείο για το παιδί στην Αθήνα
Έχω ακούσει από φίλες μου μαμάδες ότι η αναζήτηση σχολείου όσο συγκινητική διαδικασία είναι, άλλο τόσο είναι στρεσογόνος και δύσκολη.
Έτσι, όταν μου ζήτησε η κουμπάρα μου να τη συνοδεύσω, σαν καλή φίλη δεν μπορούσα παρά να δεχτώ αμέσως. Άλλωστε, για το βαφτιστήρι μου μιλούσαμε και το μέρος όπου θα περνούσε πάρα πολλές -και κρίσιμες- ώρες τα επόμενα χρόνια.
Η πρώτη μου σκέψη ήταν πως, όλοι αυτοί που (κατα)κρίνουν τους γονείς ότι δεν είναι και τίποτα σπουδαίο το να διαλέξεις σχολείο, ή ζουν σε άλλον πλανήτη, ή μάλλον ζορίζονται μόνο στην επιλογή χρώματος μπλούζας, ενώ τα υπόλοιπα τους φαντάζουν αστεία… Η λίστα με τα ερωτήματα προς το σχολείο ήταν μεγάλη και ταυτόχρονα λειψή. Γιατί ούτε η φίλη μου ούτε εγώ θέλαμε να κάνουμε «τικ» στα κουτάκια αλλά ευελπιστούσαμε να μας κάνει «κλικ» το σχολείο και -απαραιτήτως- οι άνθρωποί του.
Στη διαδρομή συμφωνήσαμε πως θέλαμε ένα σχολείο καθαρό, σε μέγεθος τέτοιο που να δίνει στο παιδί ευκαιρίες κοινωνικοποίησης και ταυτόχρονα να είναι μαζεμένο ώστε να υπάρχει έλεγχος. Φανταστήκαμε ένα σχολείο που θα προωθούσε την επαφή με τη Φύση - άλλωστε, τόσα και τόσα άρθρα έχουμε διαβάσει σχετικά και έχουμε δει και το παιδί πόσο πιο ήρεμο είναι μετά από μία βόλτα στο δάσος. Ονειρευτήκαμε ένα σχολείο όπου η φαντασία και η δημιουργικότητα των παιδιών θα συνδυαζόταν με συγκεκριμένους παιδαγωγικούς σκοπούς -γιατί μπορεί να ζωγραφίζουμε κι εμείς παρέα, αλλά οι σωστοί εκπαιδευτικοί μάλλον ξέρουν καλύτερα πώς να το συνδυάσουν με τις ηλικίες και τα ενδιαφέροντα των παιδιών. Κάπου εκεί σταματήσαμε, για να μην απογοητευτούμε από την πραγματικότητα.
Καμιά φορά, όμως, η πραγματικότητα μας ξεπερνά. Έτσι νιώσαμε και οι δύο πηγαίνοντας στο προγραμματισμένο ραντεβού στα Εκπαιδευτήρια Καίσαρη. Η τοποθεσία του σχολείου (στους πρόποδες του Υμηττού!), τα χαμογελαστά πρόσωπα των εργαζομένων, οι πεντακάθαρες τουαλέτες (μπήκα και τσέκαρα), τα χαρούμενα παιδιά, το άρτια εξοπλισμένο κτήριο ήταν αυτά που μας έκαναν να κοιταχτούμε για πρώτη φορά με νόημα.
«Η εκπαίδευση δεν είναι προετοιμασία για τη ζωή αλλά η ίδια η ζωή», έγραφε ένα αυτοκόλλητο στο γραφείο της Διευθύντριας του Νηπιαγωγείου και έμεινα να το κοιτάζω σκεπτική όσο συζητούσαν για τη δυνατότητα σίτισης στο σχολείο και τον μεσημεριανό ύπνο. Επανήλθα στην κουβέντα μόλις άκουσα τις λέξεις «τεχνολογία» μιας και έχω κουραστεί να βλέπω παιδάκια μπροστά σε οθόνες και δεν ήθελα το βαφτιστήρι μου να ζήσει κάτι τέτοιο στο σχολείο του. Μάς εξήγησαν, όμως, πως εδώ η τεχνολογία αντιμετωπίζεται ως εργαλείο πληροφορίας, επικοινωνίας και δημιουργίας πάνω στους διάφορους εκπαιδευτικούς στόχους, κυρίως στη Γλώσσα και τα Μαθηματικά. Μάλιστα, ακολουθούν την μέθοδο project προωθώντας την αρχή «μαθαίνω πώς να μαθαίνω» και ενισχύοντας την καλλιέργεια των δεξιοτήτων του 21ου αι. για επικοινωνία, συνεργασία, κριτική σκέψη και δημιουργικότητα. Με αυτόν τον τρόπο τα ίδια τα παιδιά διαμορφώνουν την «έρευνά» τους, εκφράζονται, δοκιμάζουν, υλοποιούν και γίνονται «εξερευνητές» του κόσμου που τα περιβάλλει.
Πέραν της καθημερινής διδασκαλίας Αγγλικών από τον Παιδικό Σταθμό κιόλας, εκεί που κοιταχτήκαμε για δεύτερη φορά με νόημα ήταν όταν η Διευθύντρια μάς μίλησε για την κοινωνικοσυναισθηματική αγωγή η οποία έχει ενταχθεί στο ημερήσιο πρόγραμμα του Νηπιαγωγείου από το 2000. Το σχολείο, μας είπε, δίνει προτεραιότητας στην ενίσχυση κι ανάπτυξη της συναισθηματικής υγείας και των κοινωνικών δεξιοτήτων, προκειμένου το κάθε παιδί να αναγνωρίσει, να εξελίξει και να «ανοίξει» τους δέκτες του για το άγνωστο, το καινούργιο, τη μάθηση. Από φέτος, το μάθημα γίνεται με τη σύμπραξη και συνεργασία της ψυχολόγου, μέσα από κατάλληλες για τα παιδιά δραστηριότητες όπως το θεατρικό παιχνίδι και τα παραμύθια και με τον τρόπο αυτό επεξεργάζονται θέματα αναγνώρισης και διαχείρισης των συναισθημάτων, ενίσχυσης της αυτόεικόνας και της αυτοπεποίθησης, επίλυσης συγκρούσεων, συνεργασίας κ.λ.π.
Φεύγοντας από τα Εκπαιδευτήρια Καίσαρη προσπάθησα να μείνω για λίγο σιωπηλή, να αφήσω τη φίλη μου να εκφράσει πρώτη τις εντυπώσεις της. Μπορεί να είμαστε κουμπάρες, αλλά δεν είμαστε ίδιες. Σχηματίσαμε, όμως, την ίδια άποψη για το συγκεκριμένο σχολείο φτάνοντας από άλλο δρόμο η κάθε μία -εκείνη που είναι πιο καλλιτεχνική φύση λόγω της έμφασης στον τομέα των Τεχνών με το εργαστήρι τους και της πληθώρας δράσεων φιλαναγνωσίας και εγώ που είμαι λάτρης της τεχνολογίας λόγω του διασκεδαστικού προγράμματος «Ερευνώ, Δημιουργώ, Διασκεδάζω και Παρατηρώ-LEGO education Preschool» που λειτουργούν. Και, τελικά, αυτό είναι το εντυπωσιακό. Ότι δύο τόσο διαφορετικοί άνθρωποι καλυφθήκαμε απόλυτα και συμφωνήσαμε για το σχολείο του παιδιού!
