«Για τα παιδιά που δεν τα κανάκεψαν ποτέ», γράφει η Ελένη Κεχαγιά

Της Ελένης Κεχαγιά

Οταν γέννησα τον γιο μου, στο δημόσιο μαιευτήριο Ελενα, όπως είναι φυσικό όλοι μας ήμασταν τρισευτυχισμένοι. Ο μικρός μας ήταν ένα μεγάλο μωρό (το βάρος του ξεπερνούσε τα 4 κιλά) και έτσι οι γιατροί αποφάσισαν πως έπρεπε να μπει στη μονάδα παρακολούθησης, μαζί με άλλα μωράκια υπέρβαρα και λιποβαρή.

Εκεί λοιπόν πηγαίναμε οι μανούλες ανά τακτά χρονικά διαστήματα για να βλέπουμε και να θηλάζουμε τα μωρά μας.

Εκεί, μικρομάνα εγώ, έκανα καινούργιους φίλους. Μωράκια από βρέφη μέχρι και αρκετών μηνών, δεν τα επισκεπτόταν κανείς. Οι νοσοκόμες τους μιλούσαν, τα φρόντιζαν σα να 'ταν δικά τους παιδιά, τα είχαν καθαρά και περιποιημένα, τους τραγουδούσαν. Οι κούνιες τους είχαν χρώματα.

Μέσα σε αυτό το δωμάτιο είχαν τα ριλάξ τους, τα παιχνιδάκια τους. Γιατί αυτό, ήταν το δωμάτιο τους.

Όταν ρώτησα τι ήταν αυτά τα παιδάκια με τις έξυπνες φατσούλες, οι νοσοκόμες μου απάντησαν πως είναι μωράκια που γεννήθηκαν στο μαιευτήριο. Μωράκια από ανήλικες μητέρες που δε μπορούσαν να τα πάρουν μέχρι να ενηλικιωθούν και οι γονείς τους δεν τα αναλαμβάναν, μωράκια από τοξικομανείς γονείς, μωράκια που κάποιοι τα άφησαν εκεί.
Και οι νοσοκόμες - πόση αγάπη μπορεί να χωρέσει η καρδιά ενός ανθρώπου- μάνες για αυτά τα παιδιά. Η φωνή και το χάδι που τους λείπει.

Και όμως δεν είναι αρκετό. Τα παιδιά αυτά δε τα νανούρισαν ποτέ όσο έπρεπε... Δε τα κανάκαψαν... Δεν τα χάιδεψανε με τις ώρες... Δεν «μύρισαν» τη μάνα τους... Δεν... εξερεύνησαν το σπίτι τους. Δε τα πήγαν καν μια βόλτα. Μωράκια, που το χρώμα του ουρανού το ξέρουν από το παράθυρο.

Τα παιδιά αυτά γεννήθηκαν και έπεσαν κατευθείαν στα δύσκολα της ζωής. Επρεπε κατευθείαν να ωριμάσουν. Και είναι όλα τους τόσο καλά. Και μόλις τα κοιτάξεις και τους μιλήσεις, εκεί να δείτε χαρές!

Αυτά τα μωρά λοιπόν απλά περιμένουν. Περιμένουν κάποιος να τα πάρει.. Και μέχρι τότε οι νοσηλεύτριες είναι εκεί δίπλα τους. Στο κλάμα τους το βράδυ, στις πρώτες τους ανακαλύψεις, στα πρώτα τους γελάκια.. ακόμα και στα πρώτα τους γενέθλια. Πόση δύναμη θέλει να ξεπεράσεις τη λύπη και τη στεναχώρια που νιώθεις για αυτά τα παιδάκια και να γίνεις «μάνα» τους. Στήριγμά τους. Mε την ευχή πως κάποια μέρα σύντομα θα βρεθεί και γι' αυτά μια οικογένεια να τα αγαπήσει και να τα μεγαλώσει με ζεστασιά.

Όπως δηλαδή θα 'πρεπε να μεγαλώνουν όλα τα παιδιά.

Ξέρω ότι δε μπορούμε να σώσουμε όλα τα παιδιά του κόσμου. Ξέρω πόσο δύσκολα είναι να δίνεις από το υστέρημά σου... Ομως ξέρω επίσης, ότι αν κοιτάξουμε δίπλα μας πάντα υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε.

Υπάρχουν τόσοι οργανισμοί, τόσοι φορείς, τόσες φιλανθρωπικές οργανώσεις. Κάπου σε όλα αυτά μπορούμε να υπάρχουμε κι εμείς.

Κι αν ο χρόνος και το χρήμα δεν υπάρχει, υπάρχει πάντα κάτι που δεν χρειαζόμαστε εμείς και σε κάποιον άλλον θα είναι πραγματικά χρήσιμο. Ενας μικρός θησαυρός. Ας έχουμε τα μάτια μας και την καρδιά μας ανοικτή.

Κι ίσως έτσι κάποτε ξημερώσει αν όχι μία ιδανική σίγουρα μία καλύτερη μέρα.