Μεγάλωσα με μια μαμά δασκάλα.
Ένα τσούρμο μαθητές, χρόνια τώρα, μπλέκονταν στη φούστα της και την αγκάλιαζαν στα διαλείμματα.
Έπαιζε σχοινάκι μαζί τους, καθόταν στο παγκάκι κι άκουγε τα μυστικά τους, μιλούσε ώρες στο τηλέφωνο με μαμάδες μαθητών για τα μικρά ή μεγάλα προβλήματα που τους απασχολούσαν.
Μεγάλωσα με μια μαμά δασκάλα.
Και τόσα χρόνια μέσα στην τάξη, έκανε θεατρικά με περίτεχνα κοστούμια και σκηνικά, μια αγκαλιά με μαμάδες μοδίστρες και μπαμπάδες μηχανικούς, έστηνε μικρά μουσεία, διοργάνωνε εκπαιδευτικές εκδρομές, έφτιαχναν εφημερίδες και λευκώματα.
Άλλαξε ρούχα στον μαθητή που είχε ατύχημα στην τουαλέτα, φίλησε το τραύμα του απρόσεκτου, έχασε το κενό της για να στολίσει την τάξη και έσβηναν τα κεράκια στην τούρτα μιας μικρής εορτάζουσας.
Όρισε τον ζωηρό μαθητή, προσωπικό της βοηθό, και στόλιζε με κοσμητικά επίθετα τις προσπάθειες των αδυνάμων και καμάρωνε την πρόοδο των παλιών μαθητών.
Περνούσε από κάθε θρανίο, ήξερε πως η Αναστασία διπλώνει με ευλάβεια τις φωτοτυπίες κι ο Γιώργος χτυπάει ρυθμικά το πόδι του όταν γράφει ορθογραφία.
Μεγάλωσα με μια μαμά δασκάλα.
Και μου έμαθε να αγαπώ όλες τις δασκάλες, τις αναπληρώτριες, τις μόνιμες, τις μικρές, τις μεγάλες, τις στραβές, τις γλυκομίλητες, τις ξανθές, τις μελαχρινές, με γυαλιά ή χωρίς, με κοντά μαλλιά ή πιασμένα κοτσίδα.
Γιατί όλες ειναι σαν εκείνη.
Γιατί εκτός από δασκάλες, ειναι και κόρες, μαμάδες, σύζυγοι, οδηγοί, νοσηλευτές, μαγείρισσες, φίλες, συνάδελφοι.
Ελισάβετ Παντζαρίδου ή αλλιώς όπως ίσως εσείς τη γνωρίζετε, elisabeth_boo
Owner of @little_black_books_
