Γράμμα σ' ένα ξεχωριστό μωρό
Κάθε γονιός όταν έρχονται τα γενέθλια του παιδιού του, σε όποια ηλικία κι αν είναι αυτό, συγκινείται. Ακόμη ένας χρόνος προστίθεται στην πλάτη του και οι αναμνήσεις κάθε φορά είναι περισσότερες.
Συγγενείς και στενοί φίλοι έρχονται στο σπίτι για να γιορτάσουν τα γενέθλια. Όταν μάλιστα είναι και τα πρώτα του παιδιού εκεί η συγκίνηση είναι μεγάλη! Τόση που ακόμη και οι λέξεις δεν μπορούν να την περιγράψουν, εκτός αν είναι γραμμένες από έναν θείο που το νιώθει σαν δικό του παιδί. Το παρακάτω γράμμα το μόνο σίγουρο είναι ότι θα το διαβάσετε πολλές φορές!
«Είχα πολλά χρόνια να πάρω στην αγκαλιά μου ένα νεογέννητο μωρό, δεν έτυχε. Εκείνο το απόγευμα πέρυσι, στο μαιευτήριο όταν το έκανα, όταν σε έβαλαν πάνω στα χέρια μου, η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Ήταν σαν σήμερα, 17 Ιανουαρίου.
Ήσουν ένας ακόμα άνθρωπος που ερχόταν σ' αυτόν τον αφιλόξενο πλανήτη, ένας ακόμα άντρας και μια ακόμα γυναίκα γίνονταν γονείς, ένας ακόμα θείος, αποκτούσε ένα ανιψιό.
Το διαφορετικό με σένα ήταν ότι σε δημιούργησαν δυο δικοί μου αγαπημένοι άνθρωποι, μέσα σου κυλούσε αίμα γλυκό, σ' ένα αόρατο δέντρο αυτού που λέμε οικογένεια, θα ήσουν ένα καινούργιο κλαδί.
Εκείνη τη μέρα σε πήρα στην αγκαλιά μου και σε κοίταξα στα μάτια. Μισόκλειστοι μικροί φάροι τυφλωμένοι από το δυνατό φως του δωματίου, μα και του άγνωστου κόσμου που σε υποδεχόταν. Λίγο έκλαιγες, λίγο κουνιόσουν, λίγο ημέρευες. Τρία λεπτά που σε είχα στα χέρια μου μ' έκαναν να νιώσω κάτι παράξενο στην ψυχή μου. Ένα τόσο δα πραγματάκι ήσουν και ξεκινούσες αμέσως να παίξεις το δύσκολο παιχνίδι της ζωής και να το κερδίσεις. Πριν σε ξαναβάλω στην κούνια σου έδωσα ένα φιλί στο δεξί πόδι. Ενστικτωδώς με κλώτσησες απαλά κι έβαλα τα γέλια.
Μερικές μέρες μετά σε ξαναείδα, στο παιδικό σου δωμάτιο πλέον. Πιο μεγάλος, με πιο καθαρό βλέμμα. Σε ξαναπήρα στην αγκαλιά μου, σου τραγούδησα, πήρα το ποδαράκι σου στο χέρι μου με ξανακλώτσησες μικρέ «τζαναμπέτη».
Το ίδιο γίνεται από τότε, επί ένα χρόνο, κάθε φορά που σε παίρνω στην αγκαλιά μου. Κάνουμε βόλτα, σου τραγουδάω, σου λέω γλυκόλογα, σε φιλάω, αλλά κάθε φορά που πάω να σου πιάσω το πόδι με κλωτσάς! Λες και ξέρεις ότι είμαι εγώ και θέλεις κάτι να μου πεις...Μάλιστα, είσαι ένα μωρό με άποψη!
Μόνο που τώρα γελάς πολύ όμορφα κι ο κόσμος μου- ναι, αυτός που δεν ξέρεις ακόμα πόσο σκοτεινιάζει μέσα σ' αυτή την μετριότητα- φωτίζεται κάθε φορά που σε βλέπω, κι ας μην το κάνω συχνά.
Έτσι λοιπόν, σήμερα που θα σε ξαναπάρω στην αγκαλιά μου, αυτό θα σου ψιθυρίσω στ' αυτί: Μάνο μου, κλώτσα πάντα μακριά τους φόβους, τους συμβιβασμούς, τις αδυναμίες, τη μιζέρια, το ψέμα, τους ανίκανους.
Γίνε μεγάλο κλαδί γεμάτο καρπούς μικρέ μου...
Θα είμαστε δίπλα σου, κι ας μας δίνεις μικρές, χαριτωμένες, κλωτσιές!
Υ.Γ. Για καλό και για κακό πάντως, θα σου παίρνω κάθε χρόνο μια μπάλα, μέχρι να μεγαλώσεις...»
Το γράμμα γράφτηκε από τον δημοσιογράφο και συγγραφέα Μηνά Βιντιάδη, και το ανήρτησε στο facebook του με αφορμή τα γενέθλια του ανιψιού του.
