Εργαζόμενη μαμά. Φεύγουν ποτέ οι τύψεις;

Της Ελένης Κεχαγιά

Είναι μερικές ημέρες, μερικές βραδιές, ίσως με μία ασήμαντη αφορμή, ένας υψηλός πυρετός ας πούμε, που ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι το πιτσιρίκι σου είναι ακόμα μωράκι. Και εσύ, δεν το έχεις χαρεί όσο θα ήθελες...

Οταν γεννήθηκε ο γιος μου, τον άφησα 2 μηνών μωράκι για να δουλέψω. Και ένα βράδυ όταν ήταν ενός έτους την ώρα που τον είχα αγκαλιά συνειδητοποίησα, ότι το μωρό μου μεγάλωσε. Και εγώ δεν το είχα χορτάσει όσο ήθελα.

Με την κόρη μου τα πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά.

Την έζησα πιο πολύ τη μωρουδίστικη φάση της και μαζί έζησα και το Ορφεάκι μου. Το είδα να μεταμορφώνεται από μωράκι σε ένα έξυπνο αξιολάτρευτο παιδάκι.

Και έπειτα επέστρεψα στην ενεργό δράση και τα παιδιά μου ξεκίνησαν παιδικό σταθμό.

Και ενώ λες πως όλα τα έχεις βάλει σε μία τάξη, πως όλα έχουν πάρει τον δρόμο τους έρχεται μία αδυναμία, για να κουρνιάσει το παιδάκι σου στην αγκαλιά σου και να συνειδητοποιήσεις πως μπορεί να λες ότι μεγάλωσε αλλά τελικά είναι ακόμα ένα μωρό.

Και εκεί που το έχεις αγκαλιά και το χαϊδεύεις, πνίγεσαι. Για το μωρό σου που σε λίγο δε θα είναι μωρό. Για τη μωρουδίλα που θα φύγει και αυτή σιγά σιγά. Οπως έφυγαν τα καρότσια, οι πιπίλες, τα μπιμπερό, η κούνια...

Το μωρό σου μεγαλώνει και εσύ δεν είσαι εκεί 100%. Και αυτή η εποχή, όπως και όλες οι υπόλοιπες δεν έχουν επιστροφή.

Οι ώρες που δουλεύω πια, δεν έχουν καμία σχέση με τα ωράρια που «χτυπούσα» στον παρελθόν. Πριν τα παιδιά η δουλειά μου ήταν η «τρέλα» μου. Και είναι αλήθεια ότι υπάρχουν φορές που θα 'θελα να... κολλήσω στη δουλειά όπως παλιά... Και θα ήθελα μετά το γραφείο να πάω για έναν καφέ, ένα φαγητό, ένα ποτό (γιατί όχι και όλα μαζί!) έτσι αυθόρμητα.

Το αυθόρμητα όμως έχει πεθάνει, εδώ και 5 σχεδόν χρόνια. Και η αλήθεια είναι ότι δε με πειράζει άσχετα αν καμιά φορά το νοσταλγώ!

Αντίθετα αυτό που με πειράζει είναι ότι όσο προσπαθώ να είμαι περισσότερο κοντά στα παιδιά μου, τόσο οι τύψεις μεγαλώνουν.

Τύψεις γιατί δεν έπαιξες όσο ήθελαν, τύψεις γιατί δεν κατάφερες να τα πάρεις μία φορά νωρίς από τον παιδικό σταθμό.

Τύψεις γιατί ήθελαν να παίξουν και εσύ ήσουν κουρασμένη.

Τύψεις γιατί τα άφησες ένα Σαββατοκύριακο στον παππού και τη γιαγιά που τέλεια περνάνε αλλά εσύ εξακολουθείς να νιώθεις ενοχές.

Τύψεις γιατί πρέπει να καταστρώσεις ένα ολόκληρο σχέδιο δράσης, αν το παιδί σου σηκώσει πυρετό. Οχι για τον πυρετό που σήκωσε αλλά για όλες τις φορές που ήταν άρρωστο αλλά κάθισε κάποιος άλλος μαζί τους. Εδώ είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι σε αυτές τις τύψεις δεν παίζει κανένα ρολό αν αυτός που κάθισε με τα παιδιά είναι ο ίδιος τους ο πατέρας! Οι τύψεις είναι στο γιατί δεν κάθισες εσύ!

Θα μου πείτε άλλη καμιά δε γέννησε μόνο η Μαριώ το Γιάννη!

Δίκιο θα έχετε. Δεν ξέρω αν μεγαλώνοντας τα παιδιά μου θα μάθω να ζω με αυτά τα δεδομένα. Ξέρω πως γυναίκες που έχουν μάθει να δουλεύουν από πολύ μικρή ηλικία, δύσκολα θα μπορούσαν ακόμα και αν είχαν την οικονομική δυνατότητα να κάτσουν σπίτι.

Ξέρω όμως επίσης πολύ καλά, ότι σε αυτές τις γυναίκες, όταν γίνονται μαμάδες, έρχεται και συγκρούεται η αγάπη για τα παιδιά με την αγάπη για τη δουλειά τους. Γιατί υπάρχουν πολλές γυναίκες που αγαπούν τη δουλειά τους. Και να σου πάλι η ζυγαριά. Και να σου τα "μήπως κάνω κάτι λάθος";. Και να σου μπροστά σου αδιαπραγμάτευτο το βιοποριστικό. Και να σου οι τύψεις φτου και από την αρχή! Και να σου, που μάλλον έχω αρχίσει να τρελαίνομαι!

Και να σου, που τα μωρά σου, δεν είναι πια μωρά...

ΥΓ. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές εμένα με πήραν τα ζουμιά και τον άντρα μου τα γέλια, οδηγώντας με σε κλαυσίγελο λυτρωτικό!