Σε ποια στάση πρέπει να κοιμάται το μωρό;

Αρχικά είχε επικρατήσει η άποψη - λόγω εμπειρίας κυρίως- ότι τα μωρά πρέπει να κοιμούνται μπρούμυτα. Τα τελευταία χρόνια όμως οι παιδίατροι συνιστούσαν τους γονείς να βάζουν το μωρό να κοιμάται στο πλάι για αποφυγή πνιγμού. Τα δεδομένα όμως και πάλι έχουν αλλάξει καθώς η Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής θεωρεί ότι ο ύπνος σε ύπτια θέση (στην πλάτη), είναι πιο ασφαλής καθώς η προηγούμενη θέση -στο πλάι- αποδείχτηκε πιο επικίνδυνη όσον αφορά το σύνδρομο αιφνιδίου θανάτου, ενώ εξασκούσε πίεση στο θώρακα και η κυκλοφορία του αίματος στο άνω άκρο όταν βρισκόταν κάτω από τον κορμό ήταν επηρεασμένη.

Όταν το μωρό είναι ξύπνιο είναι καλά να βάζετε σε διαφορετικές θέσεις, δεν είναι απαραίτητο να είναι σε ύπτια θέση. Αυτό θα βοηθήσει στον καλύτερο έλεγχο της κεφαλής του. Μάλιστα η Παιδιατρική Εταιρεία Κύπρου, προτείνει τα εξής:

• Αν το μωρό σας συνηθίζει να κοιμάται μονόπλευρα, τοποθετήστε ένα παιχνίδι ή κάτι που να του τραβά την προσοχή από την απέναντι πλευρά, ώστε να αναγκάζεται να γυρίζει και από την άλλη.
• Βοηθήστε το να γυρίζει και από την άλλη πλευρά χρησιμοποιώντας μια τυλιγμένη πετσέτα.
• Βάλτε το στο κρεβάτι με τέτοιο τρόπο ώστε να αναγκάζεται να γυρίζει να σας βλέπει προς τη πλευρά που δεν προτιμά.
• Προσπαθήστε να το τοποθετείται στο παιδικό του κάθισμα, σε ημικαθιστή θέση, ώστε να αναγκάζεται να γυρίζει το κεφάλι παντού.
• Αφήστε το να κάθεται στα γόνατά σας ή σε ένα παιδικό κάθισμα αρκετό χρόνο.
• Κρατήστε το σε διαφορετικές θέσεις. Υπάρχουν πολλοί διασκεδαστικοί τρόποι για να το βοηθήσετε να αναπτύξει τους μυς του.

Όταν είναι ξύπνιο να το τοποθετείτε σε πρηνή θέση (μπρούμυτα), αλλά πάντα να το επιβλέπετε και να το αφήνετε να παίζει.

Είναι φυσιολογικό το κεφάλι του βρέφους να γίνεται ελαφρώς πιο επίπεδο στη μια πλευρά. Ιδιαίτερα αν το βρέφος βρίσκεται συνέχεια (στον ύπνο και τον ξύπνιο του) σε ύπτια θέση (ανάσκελα), αυτό μπορεί να γίνει πιο εμφανές και τότε η κατάσταση αυτή λέγεται πλαγιοκεφαλία. Αυτό συνήθως δεν είναι σοβαρό και είναι καθαρά πρόβλημα κοσμητικό, δεν είναι παθολογική κατάσταση και συνήθως διορθώνεται αυτόματα κατά τη διάρκεια του πρώτου χρόνου ζωής.