Γιατί το ατρόμητο παιδί που κρύβουμε μέσα μας, μεταμορφώνεται σε έναν καχύποπτο ενήλικα

Πήγα χθες στο λούνα παρκ, ναι μην γελάσετε, με έπιασε ένας παλιμπαιδισμός, έτσι και αλλιώς η ξεγνοιασιά δεν έχει ηλικία.

Ποιος θα μου το έλεγε όμως, ότι εκτός από τον αρχικό μου στόχο, αυτόν της διασκέδασης, η βόλτα μου στο λούνα παρκ, εν τέλει είχε και μια κοινωνιολογική προσέγγιση.

Έβλεπα πολλά μικρά παιδιά να είναι ατρόμητα σε αρκετά «δύσκολα» παιχνίδια, που η αδρεναλίνη χτυπούσε κόκκινο!

Κοίταζα τους γονείς τους, να κατεβαίνουν από τα φοβερά τρενάκια, τα στριφογυριστά και επιταχυνόμενα «τερατάκια», και να κρατάνε τα κεφάλια τους, τους αυχένες τους, τις μέσες τους.

Μαζί τους και εγώ, που υψοφοβία δεν έχω, αλλά κυριολεκτικά βρισκόμουν δίπλα στο φεγγάρι και κρεμόμουν από μια αλυσίδα!

Ένα παιδάκι στο μπροστινό κάθισμα, ήταν μόνο του και χαιρόταν με την ψυχή του.

Απολάμβανε, το θερινό φεγγάρι, την αθηναϊκή βραδιά, τα φωτάκια της πόλης του, τα κόκκινα και τα κίτρινα, γευόταν μαζί με τον αέρα, και τα νιάτα του, το μέλλον του, φωτεινό κι απέραντο.

Κάθε στροφή του παιχνιδιού ήταν και μια κυκλική ευτυχία, ένας χορός του παρόντος, μια στιγμή μαγική για εκείνο το κοριτσάκι που τα μπουκλάκια του ανέμιζαν στον αέρα και καθόλου μα καθόλου δεν ούρλιαζε, ούτε φοβήθηκε καμιά ταχύτητα και κανένα υψόμετρο.

Από πίσω ήμουν εγώ, που έτρεμε το φυλλοκάρδι μου, και απορούσα πώς γίνεται αυτό το κοριτσάκι να είναι μόνο του, και καθόλου να μην έχει πανικοβληθεί. Και τότε σκέφτηκα ότι αυτό που ξεχωρίζει εμένα, από το μικρό αυτό κορίτσι είναι η άγνοια κινδύνου.

Έτσι είναι όταν είσαι παιδί, έτσι ήμουν και εγώ, και για σκέψου το λίγο, έτσι δεν ήσουν και εσύ;

Άγνοια, μεγάλη άγνοια, τα ζεις όλα πρώτη φορά, πέφτεις με τα μούτρα, έχεις το άρωμα του ενθουσιασμού να σε συνοδεύει σε κάθε σου βήμα, και καθόλου δεν σκέφτεσαι ότι θα φας τα μούτρα σου. Αλλά και να τα φας τι έγινε;

Τι αλλάζει λοιπόν;

Τι αλλάζει και το ατρόμητο παιδί που κρύβουμε μέσα μας, μεταμορφώνεται σε έναν καχύποπτο, απαισιόδοξο, καμιά φορά μίζερο, και μουντρούχο ενήλικα. Δεν είμαι απαισιόδοξος θα μου πεις, ρεαλιστής είμαι. Α ναι;

Και γιατί ο ρεαλισμός, η πραγματικότητα δηλαδή να είναι τόσο στενάχωρη;

Γιατί έτσι είναι η ζωή θα μου πεις.

Κι αν έτσι είναι η ζωή, εσύ γιατί φοβάσαι, δυσπιστείς, συμβιβάζεσαι, αποδέχεσαι, σωπαίνεις;

Γιατί δεν σκέφτεσαι ότι έχεις μέσα σου ένα σωρό αντισώματα, έτσι ώστε όταν ξαναφάς τα μούτρα σου, να γιατρέψεις τους μώλωπες με το σάλιο σου σαν τα ιερά γατιά.

Μα πάλι θα με αντικρούσεις και θα πεις ότι οι γάτες είναι εφτάψυχες, δεν τις νοιάζει να χαραμίσουν και μια ζωή.

Κι εγώ τότε θα σου απαντήσω ότι ξέρω ανθρώπους που μέσα σε μια ζωή δεν ζουν μόνο εφτά, ζουν 107 (και τους θαυμάζω, και θέλω να τους μοιάσω, και ίσως και να κοντεύω τον αριθμό τους).

Ξέρεις πως το κάνουν αυτό; Διατηρούν τον αυθορμητισμό και τη γενναιότητα, του κοριτσιού στο λούνα παρκ και όχι απλά δεν θέλουν να κατέβουν από το τρενάκι, αλλά ουρλιάζουν να δυναμώσει και η ταχύτητα!

Τι λες λοιπόν; Είσαι για μια βόλτα στο λούνα παρκ απόψε;