Μία μαμά εξομολογείται: «Ίσως είμαι πολύ σκληρή με τον εαυτό μου τελικά»

Ξαπλώσαμε μαζί. Εσύ ήσουν σιωπηλή και εγώ ένιωθα τύψεις. Αυτή είναι μία λέξη που έπνιγα και τώρα τη νιώθω στην άκρη της γλώσσας μου έτοιμη να ξεπηδήσει.

Η εξάντληση ήταν αυτό που με έπιασε. Και οι τύψεις αυτές που με τρώνε. Και παρόλα αυτά, εσύ με προσγειώνεις.

Δεν ήθελα να διαβάσω το βιβλίο, ήθελα την απόλυτη ηρεμία, ήθελα τα δάκρυά σου να σταματήσουν και ο θόρυβος από όλη την ημέρα μέσα στο κεφάλι μου να φύγει.

Δεν ήθελα να ξαπλώσω εκεί μέχρι να κοιμηθείς, παρόλο που αυτό το κομμάτι της ημέρας λέμε τις μικρές μας ιστορίες, κυρίως εσύ δηλαδή. Δεν ήθελα να με χρειάζεσαι, παρόλο που μου δίνεις δύναμη, επειδή χρειάζεσαι τη δική μου.

Το φορτίο γίνεται βαρύ όταν κρατάμε τόσα πολλά και για όλους τους άλλους.

Ήμουν κουρασμένη. Τόσο κουρασμένη.

Γιατί όταν μαζεύονται πολλά, δύσκολα θυμάσαι ότι είναι πολλά και για σένα. Ξέρω όμως ότι είναι, επειδή ξαπλώνω εκεί και κοιτάζω τη μύτη σου και τις βλεφαρίδες σου που πεταρίζουν.

Ένιωθα τη ζεστασιά της παλάμης σου στο μάγουλό σου, όσο σε έπαιρνε ο ύπνος.

Δεν είσαι η μικρότερη, είσαι όμως ακόμα μικρή. Είμαι θύμα αυτής της εσωτερικής φωνής που μου λέει ότι δεν είμαι αρκετή. Αλλά εσύ που υπενθυμίζεις ότι είμαι.

Δεν διάβασα το βιβλίο (θα σου διαβάσω δύο αύριο), αλλά ξάπλωσα μαζί σου. Και έμεινα εκεί.

Εσύ πάντα μένεις μαζί μου. Τις δύσκολες μέρες είμαι τα βράχια κάτω από τον καταρράκτη. Είμαι, όμως, και το νεογέννητο που παραδίνεται σε χέρια εμπιστοσύνης.

Ίσως είμαι πολύ σκληρή με τον εαυτό μου τελικά.

«Συγγνώμη» ψιθύρισα καθώς σηκωνόμουν. Δεν ήμουν σίγουρη σε ποιον το έλεγα.

^{Πηγή κειμένου: Instagram / jessurlichs}