Καθοριστικός ο ρόλος της οικογένειας στην κοινωνική ανάπτυξη του παιδιού

Τα πρώτα χρόνια ζωής ενός παιδιού, το οικογενειακό περιβάλλον είναι η βασική πηγή κοινωνικοποίησης. Οι αλληλεπιδράσεις και οι σχέσεις μεταξύ των μελών διαμορφώνουν τις κοινωνικές και τις συναισθηματικές δεξιότητες του παιδιού και συνολικά την προσωπικότητά του. Για παράδειγμα, εάν ένα παιδί μεγαλώνει σε ένα ζεστό οικογενειακό περιβάλλον, είναι πιο πιθανό να αναπτύξει θετικές κοινωνικές δεξιότητες και μία υγιή σχέση με τον εαυτό του.

Από την άλλη, εάν ένα παιδί μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον με τοξικό κλίμα και κακές σχέσεις μεταξύ των μελών της οικογένειας, αυξάνονται οι πιθανότητες να δυσκολευτεί με τις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις και τη δημιουργία υγιών σχέσεων στο μέλλον. Έρευνες δείχνουν επίσης ότι τα παιδιά που βιώνουν κακοποίηση στο οικογενειακό τους περιβάλλον ή παραμέληση στην οποιαδήποτε μορφή είναι πιο πιθανό να εκδηλώσουν επιθετική συμπεριφορά και συμπτώματα χρόνιους άγχους και κατάθλιψης.

Ο ρόλος των δύο γονιών

Οι γονείς παίζουν καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία ενός υγιούς οικογενειακού περιβάλλοντος και κατ’ επέκταση στην ανάπτυξη των κοινωνικών δεξιοτήτων του παιδιού, αναφέρει το Tutorchase. Μπορούν να το επιτύχουν παρέχοντας ένα ασφαλές και υποστηρικτικό περιβάλλον, θέτοντας σαφή όρια και προσδοκίας και υιοθετώντας και οι ίδιοι ως πρότυπα θετικές συμπεριφορές και στάσεις. Για παράδειγμα, οι γονείς που δείχνουν ενσυναίσθηση και καλοσύνη είναι πιο πιθανό να μεγαλώσουν παιδιά με αυτά τα χαρακτηριστικά.

Το συμπέρασμα; Το οικογενειακό περιβάλλον παίζει καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη των κοινωνικών δεξιοτήτων του παιδιού. Οι γονείς και οι φροντιστές είναι εκείνοι που θα πρέπει να διασφαλίσουν ότι το παιδί μεγαλώνει σε ένα υγιές και με σωστά πρότυπα περιβάλλον, του οποίου βασικά χαρακτηριστικά είναι ο αλληλοσεβασμός και η αλληλοϋποστήριξη. Η συναισθηματική υποστήριξη, η ενθάρρυνση και η επιβεβαίωση μέσα στο περιβάλλον της οικογένειας είναι ζωτικής σημασίας για τη διατήρηση της καλής ψυχικής υγείας όλων των μελών. Όταν τα μέλη της οικογένειας νιώθουν ότι ακούγονται, ότι αντιμετωπίζονται με κατανόηση και ότι τα αγαπούν ενισχύεται η αίσθηση του «ανήκειν» και η αυτοεκτίμηση γονιών και παιδιών, μειώνοντας παράλληλα κίνδυνο κατάθλιψης και χρόνιου στρες.