Σχολικός εκφοβισμός-Η Αλεξάνδρου Καππάτου συμβουλεύει τι πρέπει να κάνουμε

Πολλά παιδιά φοβούνται τόσο πολύ τους «νταήδες» που δεν εξομολογούνται ούτε στους γονείς τους, τις αγωνίες τους, πιστεύοντας ότι κανείς δεν μπορεί να τα βοηθήσει.

Η ψυχολόγος-παιδοψυχολόγος, Αλεξάνδρα Καππάτου, δίνει τις πολύτιμες συμβουλές της, για το τι πρέπει να κάνετε αν το παιδί έχει πέσει θύμα εκφοβισμού, αλλά αναφέρεται και στο τι ενδείξεις υπάρχουν.

Το παιδί μπορεί να είναι θύμα εκφοβισμού αν παρατηρείτε:

• Αλλαγή στην συμπεριφορά του, χωρίς εμφανή λόγο, δείχνει στενοχωρημένο, ανήσυχο, άκεφο, επιθετικό.
• Παρουσιάζει άρνηση να πάει στο σχολείο και προφασίζεται κοιλόπονο ή ναυτία ή άλλα ψυχοσωματικά προβλήματα προκειμένου να αποφύγει να βρεθεί με τα άτομα που το εκφοβίζουν.
• Φοβάται να πάει μόνο του σχολείο, ή αλλάζει διαδρομή, ή συχνά παρακαλεί τους γονείς του να το πάνε με το αυτοκίνητο ή άλλο τρόπο.
• Κάνει συχνά απουσίες.
• Έχει διαταραχθεί ο ύπνος του και η διατροφή του-αλλαγές στις συνήθειές του.
• Παρουσιάζει πτώση στη βαθμολογία του.
• Στα διαλείμματα κρύβεται ή πηγαίνει κοντά στους δασκάλους που το επιτηρούν στο προαύλιο του σχολείου.
• Γυρίζει σπίτι με λερωμένα ή σκισμένα ρούχα ή του λείπουν προσωπικά αντικείμενα.
• Δεν συμμετέχει σε σχολικές εκδηλώσεις ή εκδρομές.
• Ζητά συχνά χρήματα από τους γονείς γιατί δήθεν τα χάνει.
• Δεν το καλεί κανένας συμμαθητής σε πάρτι και το ίδιο δηλώνει ότι δεν του αρέσει για συντροφιά κανένα παιδί από το σχολείο.
• Αρχίζει να τραυλίζει.
• Δείχνει φόβο να χρησιμοποιήσει το κινητό του και ζητά να αλλάξει αριθμό κ.ά

Τι θα πρέπει να κάνετε εσείς;

• Ακούστε με προσοχή και ηρεμία όσα σας πει το παιδί σας.
• Διαβεβαιώστε το ότι το ζήτημα θα λυθεί.
• Καθησυχάστε το ότι δεν ευθύνεται το ίδιο για ό,τι συνέβη. Εξηγήστε του ότι ένα επιθετικό παιδί ίσως παρασύρει και τη μισή τάξη εναντίον του στόχου του. Το παιδί ωστόσο πρέπει να πεισθεί ότι το σύνολο των συμμαθητών του, «σιγοντάρει» τους λίγους επιθετικούς από ανασφάλεια και όχι επειδή απαραίτητα συμφωνεί μαζί τους.
• Βοηθήστε το να καταλάβει ότι και το ίδιο είναι σε θέση να βάλει όρια σε όποιον το ενοχλεί,ίσως όμως χρειαστεί βοήθεια από ειδικό.
• Μην αναγκάσετε το παιδί να αντιμετωπίσει μόνο του εκείνους που το τρομοκρατούν, αν το ίδιο δεν αισθάνεται ότι είναι έτοιμο. Ειδικά αν ο εκφοβισμός ασκείται από ομάδα παιδιών, πρέπει να πείσετε το παιδί ότι όπως ο επιθετικός αναζητεί συμμάχους, πρέπει κι εκείνος να μην είναι μόνος του αλλά να αναζητεί φίλους, ώστε να αισθάνεται ότι ανήκει σε μία παρέα.
• Τονώστε με κάθε τρόπο την αυτοπεποίθησή του.
• Αναπτύξτε καλή επικοινωνία με το παιδί σας από τη μικρή του ηλικία, ώστε να μπορεί να σας εκμυστηρεύεται, ό,τι το απασχολεί ή του συμβαίνει.
• Όταν το πρόβλημα εντοπίζεται στο σχολικό περιβάλλον, να συζητήσετε άμεσα με το δάσκαλο και το διευθυντή του σχολείου και , αν δεν βρείτε κατανόηση, με την αρμόδια διεύθυνση του Υπουργείου Παιδείας.
• Ζητήστε από τον δάσκαλο να επιμείνει ιδιαίτερα στην αξία της φιλίας και της αλληλοϋποστήριξης των μαθητών.
• Προσπαθήστε να βρείτε σημεία στήριξης και σε άλλους γονείς, ώστε να μιλήσουν στα παιδιά τους και να υπάρχει μία κοινή αποφασιστική στάση, σε συνεργασία πάντα με το σχολείο, και χωρίς να στιγματίσετε ή να εξοστρακίσετε τα επιθετικά παιδιά, σαν να λειτουργείτε αυτή τη φορά εσείς σαν όχλος-το επιθετικό παιδί πρέπει κι εκείνο να βοηθηθεί.
• Αν οι άλλοι γονείς αδιαφορούν και οι προσπάθειες των δασκάλων δεν αποδίδουν, με αποτέλεσμα το παιδί να παραμένει «παρίας» και αποκλεισμένο, βρείτε τρόπους να σπάσετε την απομόνωση, πχ διοργανώνοντας ένα πάρτυ ή μία εκδήλωση που θα «ανεβάσει» το παιδί στα μάτια των συμμαθητών του και θα το βγάλει από τη «γωνία».
• Ενθαρρύνετε το παιδί να συναναστρέφεται άλλα συνομήλικα παιδιά π.χ ξαδελφάκια, συμμαθητές από τα αγγλικά ή συμπαίκτες από αθλητικές ομάδες, κορίτσια από την τάξη του μπαλέτου κ.ά
• Απευθυνθείτε σε ειδικό.

Από το βιβλίο της κα Καππάτου, «Οι γονείς κάνουν τη διαφορά».