Η μαγεία της παιδικής ηλικίας μέσα από μικρές τελετουργίες

Θυμάμαι αρκετές στιγμές από την "πολύχρωμη" παιδική μου ηλικία. Από το πως με ησύχαζες ενώ έκλαιγα επειδή απλά έβλεπα τα γρατζουνισμένα μου γόνατα -ενώ δεν πονούσα δα και τόσο πολύ- μέχρι τα απογεύματα Κυριακών που μας πήγαινες μαζί με τις αδελφές μου στο θέατρο και χειροκροτούσαμε την κάθε παράσταση που βλέπαμε σαν να είχαμε παρακολουθήσει το Μπρόντγουεϊ.

Θυμάμαι, ακόμα, τα νανουρίσματα πριν τον ύπνο, καθώς τα μάτια σου κοιτούσαν προσεκτικά το πρόσωπό μου. Αυτά τα μάτια αντανακλούσαν χαρά και σαν να μου έλεγαν: "Σε βλέπω και χαίρομαι με αυτό που είσαι" Αυτό το βλέμμα γέμιζε την ψυχή μου και δυνάμωνε την αυτοπεποίθησή μου ξανά και ξανά.

Σήμερα το πρωί, καθώς προσπαθούσα να τυλίξω την πετσέτα γύρω από τα μαλλιά της κόρης μου μετά το μπάνιο, άλλη μία ανάμνηση ήρθε στο προσκήνιο του μυαλού μου, που κόντευα να ξεχάσω.

Θυμάμαι να σε βλέπω, με τα νεανικά κοριτσίστικα μάτια μου, να τυλίγεις αυτή την πετσέτα τόσο εύκολα και να σκέφτομαι: " Μα πώς το κάνει αυτό;"

Μπορεί να είναι ανόητο, αλλά το έκανα. Φαινόταν ένα από τα εκατοντάδες δύσκολα πράγματα που με τα χέρια σου μεταμορφωνόταν σε κάτι εξαιρετικά εύκολο.

Έτσι, σήμερα το πρωί, όταν η ίδια μου η κόρη ρώτησε: "Μαμά, θα τυλίξεις τα μαλλιά μου με την πετσέτα, όπως κάνεις εσύ;" Σταμάτησα για ένα λεπτό και ένιωσα τη μνήμη αυτή να "τυλίγει" τα ψυχή μου. Ένιωθα σαν να ήταν μόλις χθες. Τώρα, όμως, περιποιούμαι εγώ η ίδια τις μακριές μπούκλες της πεντάχρονης κόρης μου και είμαι στη δίνη της ανατροφής και της φροντίδας της.

Η μητέρα μου, η οποία κατάφερε πολύ περισσότερα από ένα "τύλιγμα" πετσέτας, έπλεξε για μένα νήματα χαράς, αγάπης και σθένους που τώρα κουβαλάω και χαρίζω στο δικό μου παιδί.

Σ' αγαπώ, μαμά.

Πηγή mother.ly,

IG @ashley.elizabeth.writes