Οι μητέρες χρειάζονται την ίδια προσοχή με ένα νεογέννητο

Τα social media μού "είπαν" ψέματα για τη μητρότητα. Ανυπομονούσα για τις «διακοπές» ενός έτους (τη λένε και άδεια μητρότητας). Θα είχα τρία γκουρμέ βιολογικά γεύματα στο τραπέζι κάθε μέρα, το σπίτι θα θύμιζε ένα από τα εκατοντάδες τέλεια σπίτια του pinterest και θα ντυνόμουν με λαμπερά λουλουδάτα φορέματα, κάνοντας βόλτες και απολαμβάνοντας τη μητρότητα.

Όχι, ο πρώτος χρόνος μετά τον τοκετό δεν έμοιαζε στο ελάχιστο με κάτι απ΄όλα αυτά.

Πένθησα βαθιά για την απώλεια της ταυτότητάς μου. Πριν γίνω μητέρα, έκανα κάτι σημαντικό, «έσωζα τον κόσμο». Ως Social Impact Leadership & Business Coach, μετρούσα την αξία και την πρόοδό μου στη ζωή με τον τίτλο μου, την επαγγελματική μου θέση, τα χρήματα που έβγαζα, το τι είχα καταφέρει.

Και ξαφνικά, αυτές οι μετρήσεις, αυτό το κοινωνικό ραβδί μέτρησης αφαιρέθηκε.

Ήμουν ξύπνια μέρα και νύχτα, χωρίς προαγωγές, χωρίς έπαινο, χωρίς φανταχτερούς τίτλους. Αλλάζοντας πάνες και καθαρίζοντας. Ένιωθα ότι είχα «υποβιβαστεί».

Δεν ήθελα να είμαι «απλώς μαμά».

Δεν είχα ιδέα πόση δουλειά απαιτούσε η μητρότητα.

Ένιωθα παγιδευμένη από το ίδιο μου το μωρό. Μετά βίας μπορούσα να το ταΐσω ή να κάνω ντους. Οι μέρες έμοιαζαν τόσο μεγάλες, και παρόλο που έκανα τόσα πολλά για το μωρό μου, ένιωθα ότι δεν έκανα «τίποτα». Οι μέρες και οι νύχτες έγιναν ένα και καθώς ήμουν στο σπίτι, στους τέσσερις τοίχους του διαμερίσματός μου, προσπαθώντας να τα «κάνω όλα», ένιωθα απελπιστικά μόνη και απομονωμένη, περιμένοντας στην πόρτα σαν ένα λυπημένο σκυλάκι, τον άντρα μου να επιστρέψει.

Ήμουν τρελή; Ήμουν η μόνη που ένιωθα έτσι;

Νόμιζα πως η μητρότητα θα ήταν η πιο μαγική περίοδος της ζωής μου. Με τόσες πολλές μητέρες να δημοσιεύουν χαριτωμένες, χαμογελαστές φωτογραφίες μωρών στο διαδίκτυο, ένιωσα σαν να αποτυγχάνω.

Αλλά έκανα λάθος. Η κοινωνία απέτυχε.

Δεν είχα ιδέα ότι δεν θα μπορούσα να τα κάνω όλα μόνη μου. Ξέρεις το ρητό « χρειάζεται ένα χωριό για να μεγαλώσεις ένα παιδί »; Λοιπόν, ισχύει πέρα για πέρα.

Αλλά όταν ζούμε σε μια κοινωνία χωρίς χωριό, ο φόρτος εργασίας (μαγειρική, καθαριότητα, πλύσιμο ρούχων, παντοπωλεία, δραστηριότητες, πάρτι γενεθλίων, ραντεβού, χειροτεχνίες, κοινωνικές συναναστροφές) που υποτίθεται μοιράζεται, πέφτει στους ώμους κυρίως της μητέρας.

Σήμερα, το να είσαι μητέρα είναι 2,5 θέσεις πλήρους απασχόλησης. Αν πληρωνόμασταν, θα κερδίζαμε σχεδόν 200.000 $ ετησίως (σκεφτείτε το: μέρα, νύχτα, Σαββατοκύριακα, αργίες, υπερωρίες) και αυτό δεν επηρεάζει καν την ανυπολόγιστη αξία της άνευ όρων αγάπης και ασφάλειας, ζωτικής σημασίας για την ανάπτυξη ενός ευτυχισμένου και υγιούς ανθρώπου.

Οι μητέρες είναι εξαντλημένες.

Έχουμε μεγαλώσει μαθαίνοντας να είμαστε ανεξάρτητες, αυτάρκεις, να το κάνουμε όλα μόνες μας.

Και αυτό μπορεί να μας χρησιμεύσει με πολλούς τρόπους μέχρι να χρειαστούμε πραγματικά βοήθεια.

Η ανάγκη μας να «τα κάνουμε όλα», να «ελέγχουμε», «να το κάνουμε με τον σωστό τρόπο (με τον τρόπο μου)» έχει ως αποτέλεσμα την έλλειψη συνεργασίας ακόμη και με τους συζύγους.

Σήμερα το …χωριό μας είναι πολύ απασχολημένο για να υποστηρίξει, ή ζει σε άλλο σπίτι ή μακριά, καθιστώντας τη μητρότητα ένα δύσκολο ταξίδι.

Η αγάπη και η ασφάλεια είναι το θεμέλιο της ευημερίας ενός παιδιού.

Αλλά όταν μια μητέρα είναι απογοητευμένη, κουρασμένη, αγανακτισμένη, το παιδί αισθάνεται αυτή την ενέργεια. Υπήρξαν πολλές άγρυπνες νύχτες που αγανακτούσα και αντιστάθηκα στη μητρότητα. Ο αντίκτυπος στο παιδί μου ήταν ότι δεν ένιωθε ότι το αγαπούσα ή δεν ένιωθε ασφάλεια, επομένως ξυπνούσε και φώναζε πάντα για αυτό που θα το έκανε να αισθανθεί ότι το αγαπούν.

Και τη στιγμή που παραδόθηκα, η ενέργειά μου μετατοπίστηκε, έγινα πιο χαλαρή και το παιδί μου ανταποκρίθηκε αμέσως. Άρχισε να χαλαρώνει κι αυτό και όλοι αρχίσαμε να κοιμόμαστε καλύτερα.

Η μετάβαση στη μητρότητα είναι δύσκολη.

Εάν χρειάζεται να ουρλιάξετε σε ένα μαξιλάρι, να κλάψετε, να τρέξετε έξω, να γράψετε ημερολόγιο, να καλέσετε έναν φίλο, κάντε το. Επιτρέψτε στον εαυτό σας να αποδεχτεί όλα όσα νιώθει και να τα εκφράσετε με όποιον τρόπο σας φαίνεται σωστός.

Γνωρίζουμε πώς η μητρότητα έχει και διευρύνει το μεγαλείο μας, την υπομονή μας, τη συνδεσιμότητα μας, την αγάπη μας, τη συμπόνια μας, την ενσυναίσθησή μας, την αγριότητά μας - αγκαλιάζοντας το θηλυκό. Μαθαίνουμε πώς να εργαζόμαστε μέσα από τους αγώνες μας παρουσία μιας βαθιάς συνδεδεμένης, γαλουχικής και αυθεντικής κοινότητας. Τώρα, χάρη σε αυτή την κοινότητα, έχω αναδειχθεί πιο δυνατός, με αυτοπεποίθηση και πιο όμορφος από ό,τι έχω νιώσει ποτέ πριν.

Γνωρίζουμε πώς η μητρότητα διευρύνει την υπομονή μας, την αγάπη μας, τη συμπόνια μας, την ενσυναίσθησή μας...

Ωστόσο, και οι μητέρες χρειάζονται την ίδια προσοχή με ένα νεογέννητο γιατί και αυτές έχουν ανάγκες.

^{ελεύθερη απόδοση amothersmovement.com}