Γιώργος Τσαλίκης: «Κάνουμε τα παιδιά μας σαν τα μούτρα μας». Η εμπειρία του για την ενδοσχολική βία

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά της ενδοσχολικής βίας, ο Γιώργος Τσαλίκης έγραψε ένα περιστατικό που συνέβη στο σχολείο του παιδιού του ώστε να καταλάβουμε όλοι οι γονείς ότι η άσχημη συμπεριφορά του παιδιού προέρχεται πρώτα από την οικογένεια.

Διαβάστε το κείμενο:

«Μην αναρωτιόμαστε μετά γιατί υπάρχει bullying στα σχολεία.

Τετάρτη απόγευμα γύρισα σπίτι από το σχολείο των παιδιών μας που πήραμε βαθμούς απογοητευμένος και πολύ θυμωμένος.

Από τους βαθμούς των παιδιών μου; Όχι βέβαια! Η πρόοδος που καταγράφεται στους βαθμούς έχει μεν σημασία σαν ανταμοιβή στην προσπάθεια του παιδιού, για μένα πιο σημαντικό είναι το ήθος, ο χαρακτήρας και η συμπεριφορά του παιδιού στο σχολείο.

Να σας τα πω λοιπόν με συντομία.

Εγώ αν και γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια κωμόπολη την Στυλίδα, σε μια μεσαία και στενεμένη οικονομικά οικογένεια και φοίτησα σε δημόσιο σχολείο, επέλεξα μαζί με την γυναίκα μου να στείλουμε τα παιδιά μας σε ένα από τα θεωρητικά καλύτερα σχολεία αυτής της χώρας νομίζοντας ότι αυτό είναι το σωστό (η ιστορία θα το δείξει αυτό), έχοντας την καλύτερη πρόθεση να προσφέρουμε κάτι παραπάνω στα παιδιά μας από αυτό που είχαμε εμείς. Το σύστημα με το οποίο δίνονται οι βαθμοί στο συγκεκριμένο σχολείο (δεν το κρίνω αν είναι σωστό), είναι ότι οι γονείς γράφουν τα ονόματα τους σε ένα χαρτί και με σειρά προτεραιότητας βλέπουν τους δασκάλους (άσχετα αν κάποιοι έξυπνοι πηγαίνουνε και γράφουνε 15 ονόματα και εσύ μπορεί να έχεις πάει 2 λεπτά μετά και να περιμένεις 1.5 ώρα. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα).

Εχθές λοιπόν έφτασε η ώρα να δούμε την καθηγήτρια φυσικής. Έξω από την πόρτα ξανθιά κυρία με το πρόσωπο στην πόρτα περιμένει την σειρά της να μπει. Επειδή υπάρχει λίστα την ρωτάω σε πιο σημείο της λίστας είμαστε και ποια κυρία είναι για να ξέρω πότε είναι η σειρά μου να μπω. Μου λέει κοιτάζοντας την λίστα ότι ονομάζεται τάδε, που ήταν το όνομα ακριβώς μετά από εμένα και μου είπε επειδή έχουν μπει κάποιοι φίλοι της και θέλει να φύγουνε μαζί, ότι θα μπει αυτή.

Και εγώ της είπα κανένα πρόβλημα. Γυρίζοντας το κεφάλι μου την άκουσα να χαζογελάει κοιτάζοντας μια τρίτη φίλη η οποία ήταν μαζί της και η οποία και εκείνη περίμενε να μπει.

Γυρίζει λοιπόν ένας άλλος γονιός και μου λέει ''Γιώργο σε κοροϊδεύουν, αυτή δεν ονομάζεται έτσι. Σου είπε ψέματα για να κάνει την δουλειά της''. Την ρωτάω λοιπόν ξανά πως ονομάζεται, αποκαλύπτω το ψέμα της και εκείνη μου λέει ''Έλα μωρέ δεν τρέχει και τίποτα.
Ούτως η άλλως εγώ θα μπω αλλά έπρεπε να σου πω κάτι''.

Της είπα φυσικά και δεν θα μπεις και είναι απαράδεκτο μια μάνα να χρησιμοποιεί τέτοιους τρόπους ακόμα και όταν πηγαίνει να πάρει βαθμούς για τα παιδιά της.

Δεν πολυλογώ άλλο, το σκηνικό συνεχίστηκε και στο αμφιθέατρο όπου προφανώς εκνευρισμένη περιέγραφε στους φίλους της το περιστατικό συνεχίζοντας την ιστορία και αποκαλώντας με μα*λ*κ@, που δεν την άφησα να κάνει αυτό που έχει μάθει προφανώς να κάνει στην ζωή της για να κάνει την δουλίτσα της.

Όταν λοιπόν ένας γονιός χρησιμοποιεί την π@#στιά και το έτσι γουστάρω και το έτσι θέλω για να παρακάμψει τους άλλους σε κάτι τόσο απλό όσο ο σεβασμός στην σειρά για να πάρει βαθμούς για τα παιδιά της, όταν αυτή η γυναίκα αντί να σκύψει το κεφάλι όταν της αποκαλύπτεις την γελοιότητα της σου λέει σιγά μωρέ τι το κάνεις θέμα, τι κάνει σε σοβαρότερα θέματα;

Τι διδάσκει τα παιδιά της να κάνουνε στην ζωή τους για το σεβασμό στον διπλανό, για το σεβασμό στο δίκαιο και επειδή όλη κάνουμε λάθη και για την αναγνώριση του λάθους και την απόδοση δικαιοσύνης σε αυτόν που έχουν αδικήσει.

Πως τα παιδιά της αύριο να μην νιώθουνε κουμανταδόροι και γ@**ω όταν η μαμά, το πρότυπο είναι δασκάλα της λαμογιάς;

Και που της την είπα, τι κατάφερα; Αυτή θα γυρίσει σε 50 άτομα και θα πει ο μα*λ*κ@ς ο Τσαλίκης.

Και όμως κάτι κατάφερα. Σήμερα δεν της πέρασε. Σήμερα είχε μια μικρή ήττα. Ανεπαίσθητη ίσως για τον χοντρόπετσο χαρακτήρα της, αλλά ήττα.

Και θέλει σπατάλη ενέργειας για να μην πεις, ''Δεν γα***ι εγώ θα της βάλω μυαλό'';

Αλλά αν το κάνουμε όλοι στα λαμόγια που μας περιτριγυρίζουν, μήπως τους κάνουμε πιο δύσκολη τη ζωή από ότι έχουνε συνηθίσει;
Μήπως παραδειγματιστούν και σωθούν αύριο τα παιδιά τους τα ίδια από τα παραδείγματα που τους δίνουν, και γλιτώσουν τα παιδιά μας από τους καθρέφτες αυτών των συμπεριφορών μέσα στο σχολείο;

Σιχαίνομαι την βία και θα την ξεμπροστιάζω όπου και όσο μπορώ! Άρα το bullying μήπως ξεκινάει σαν σπόρος και από τα σπίτια μας;

Καλη σας μέρα!»