«Βιάστηκες να μεγαλώσεις»! Από τη Μαργαρίτα Θάνου
Ο Χρήστος έχει θαυμάστριες πολλές. Είναι γόης από τους λίγους και παρά το ότι δε λέει πολλά, τα μαρτυρά όλα το βλέμμα του το ακαταμάχητο. Αν και αποτελεί πόθο ασεβή για πολλές, εκείνος δεν έχει μάτια (στόμα/αφτιά/πατούσες) παρά μόνο για μία.
Γράφει η Μαργαρίτα Θάνου
Τη Μυρτιάννα του. Έρως μυθιστορηματικός, έρως ακατάληπτος. Εκείνη κούκλα από τις λίγες, τύπισσα μοιραία για την οποία αξίζει να στροβιλισθεί κανείς, τον θέλει, μα δεν του δίνει και πολύ αέρα. Τον κρατά σε μια απόσταση. Τόσο-όσο. Η πιο συγκλονιστική στιγμή της ημέρας τους είναι όταν συναντιούνται κάθε πρωί. Με το που φτάνει η περί ης ο λόγος, εκείνος (πάντα εκεί, πρώτος εκεί) παρατά ό, τι κρατά, απομακρύνει όποιον τον περιβάλλει και ασθμαίνοντας την πλησιάζει, για να την... κοιτάξει. Κι έχει ένα έξυπνα χαζεμένο μάτι-σαν αυτό που μάταια (συχνά) προσπαθούν να αποδώσουν ηθοποιοί και σκηνοθέτες, για να αποτυπώσουν τον ειλικρινή, αβίαστο, αγνό θαυμασμό για τον άλλον-, μια λαχτάρα άμεσα αναγνωρίσιμη, αν κι εφόσον έχεις σταθεί αρκετά τυχερός και τολμηρός, για να την νιώσεις.
Δεν ξέρω τι επιφυλάσσει η μοίρα για τον έρωτα του τρίχρονου άρρενος προς το συνομήλικό του μοιραίο θηλυκό. Η απόλυτη ύπνωση που παθαίνει, όμως, όταν την αντικρίζει είναι αφοπλιστική.
Τι να σε κάνω βρε όμορφε; Μπήκες στα βάσανα από νωρίς. Βούτα στα βαθιά κι επίπλεε. Σε αυτά μπρατσάκια δεν έχει. Κολυμπάμε όλοι-από τα 3 μας ως τα 93 μας-χωρίς σωσίβια.
