«Σταματήστε να σκέφτεστε τους άλλους και σκεφτείτε μόνο εσάς και την οικογένειά σας!»

Γράφει η Μαργαρίτα Νικολάου

Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν τεσσάρων ετών και έκτοτε έμεινα και μεγάλωσα με τη γιαγιά μου και μόνο με εκείνη μέχρι να γίνω 18 ετών, όπου και έφυγα από το Καρπενήσι για να έρθω στην Αθήνα, να ακολουθήσω τα όνειρά μου.

Μεγάλωσα με πολύ αγάπη, πολύ στοργή και αρκετά προστατευμένη,(από τη γιαγιά μου πάντα), καθώς ήμουν «παιδί χωρισμένων γονιών!». Έζησα bullying, έζησα κοροϊδία, αλλά πάντα είχα τη γιαγιά μου να είναι εκεί και να προσπαθεί με τον δικό της τρόπο να δώσει λύσεις. Το μόνο λάθος που έκανε στην ανατροφή μου, ήταν ότι με έκανε «καλή». Με έκανε στοργική, έναν άνθρωπο που πρέπει να σκύβει το κεφάλι «αν πρέπει». Με έκανε να νιώθω τύψεις κάθε φορά που δεν έκανα αυτό που μου έλεγαν οι οικείοι μου. Με έκανε να νιώθω ενοχές αν δεν πήγαινα μια επίσκεψη ή αν δεν έπαιρνα τηλέφωνο για χρόνια πολλά, κάποιον από τους συγγενείς μου ή οποιονδήποτε άλλο, θεωρούσε εκείνη σημαντικό. Ακόμη και αν εκείνοι δεν έκαναν όλα αυτά που με έμαθε να κάνω εγώ για εκείνους.

Και ο καιρός πέρασε. Και εγώ μεγάλωσα. Και έφυγα. Αλλά αυτή η αίσθηση της ενοχής και η αίσθηση να τα πάω καλά με όλους μη τυχόν και με παρεξηγήσουν με ακολουθούσε μέχρι και πριν δύο χρόνια.

Για να αλλάξεις σαν άνθρωπος, προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο πρέπει να συμβούν πράγματα που θα σε ταρακουνήσουν. Μια αρρώστια, ένας θάνατος, ή κάτι άλλο μπορεί να δείξει το αληθινό πρόσωπο κάποιων ανθρώπων που θεωρούσες δικούς σου. Και κάπως έτσι και εγώ «προσγειώθηκα» στην πραγματικότητα. Είδα στα 28 μου χρόνια ποιοι πραγματικά με νοιάζονται, ποιοι πραγματικά με αγαπούν, ποιοι πραγματικά σέβονται τις απόψεις μου και ποιοι πραγματικά βγάζουν τον καλύτερό μου εαυτό.

Όταν σταμάτησε να με νοιάζει τι θα πουν αν δεν περάσω τις γιορτές μαζί τους, αν αποφασίσω να μείνω στην Αθήνα ή να πάω κάπου αλλού εκτός από το πατρικό μου... άλλαξα... για εκείνους όμως μόνο! Άλλαξα γιατί δεν έπαιρνα τηλέφωνο αφού δεν με έπαιρναν και εκείνοι. Άλλαξα γιατί δεν επισκέπτομαι τους συγγενείς μου, καθώς ούτε εκείνοι με επισκέπτονται. Άλλαξα γιατί άρχισα να νιώθω καλά με τον εαυτό μου, με την οικογένειά μου και με τους πραγματικούς μου φίλους. Άλλαξα γιατί άρχισα να σέβομαι τον εαυτό μου, την οικογένειά μου και εκείνους που πραγματικά ενδιαφέρονται για εμένα.

Για εκείνους όμως μόνο άλλαξα. Για εμένα και για τους μερικούς ανθρώπους που πραγματικά είχα δίπλα μου, έμεινα η ίδια.

Αυτές τις γιορτές, περάστε τις με την οικογένειά σας. Με τον σύζυγό σας, τα παιδιά σας ή με όποιους άλλους εσείς θέλετε. Όποιοι σας αγαπούν και σας νοιάζονται πραγματικά, όσοι είναι πραγματικοί σας φίλοι δεν θα σας παρεξηγήσουν. Δεν θα γυρίσουν να σας κάνουν «μούτρα». Ούτε θα σας το κρατήσουν «μανιάτικο» αν θέλετε να μείνετε μόνοι με τους δικούς σας ανθρώπους. Στην τελική, ας μην σκέφτεστε πάντα εσείς τους άλλους, ας σας σκεφτούν μια φορά και εκείνοι. Αντί να σηκώσετε αυτές τις γιορτές εσείς το τηλέφωνο για να ευχηθείτε στους οικείους σας χρόνια πολλά, αφήστε να δείτε πόσοι θα σηκώσουν το τηλέφωνό τους για να τηλεφωνήσουν σε εσάς. Να είστε σίγουροι πώς τα τηλέφωνα που θα λάβετε θα είναι πολύ λιγότερα από αυτά που θα περιμένατε!

Πάψτε να νιώθετε τύψεις και ενοχές, από τα «πρέπει» που σας υποχρεώνουν οι άλλοι. Σκεφτείτε τα δικά σας «πρέπει» και τις δικές σας προτεραιότητες. Τηλεφωνήστε για «χρόνια πολλά», μόνο σε εκείνους που εσείς θέλετε να ευχηθείτε και όχι σε εκείνους που θα σας υποχρεώσουν και θα σας πουν, «πρέπει να πάρεις τηλέφωνο. Θα σε παρεξηγήσουν!». Ε και; Τι θα γίνει αν σας παρεξηγήσουν; Τους έχετε ανάγκη; Όχι! Όσους έχετε ανάγκη βρίσκονται δίπλα σας χωρίς «πρέπει» και χωρίς «θέλω».

Καλές γιορτές όπου και αν πάτε, ό,τι και αν κάνετε!