«Δεν είναι δίκαιο!» Πώς διαχειριζόμαστε το αίσθημα αδικίας που αισθάνονται τα παιδιά;
Τα παιδιά απασχολεί περισσότερο η αδικία παρά η δικαιοσύνη. Γι΄ αυτά, πολλά πράγματα είναι άδικα. Δεν είναι δίκαιο να κοιμούνται στις οκτώ, δεν είναι δίκαιο να σταματήσουν το παιχνίδι, δεν είναι δίκαιο να μην μπορούν να αγοράσουν το παιχνίδι που θέλουν, δεν είναι δίκαιο να τους λένε οι άλλοι τι να κάνουν.
Το αίσθημα της αδικίας ξεδιπλώνεται προς πάσα κατεύθυνση, χωρίς μεγάλη εμφανή συνοχή.Σε γενικές γραμμές, ένα πολύ μικρό παιδί εξανίσταται για πρώτη φορά εναντίον της αδικίας όταν αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι ο κόσμος δεν είναι οργανωμένος γύρω από τις επιθυμίες του. Ποια είναι η αποστολή των γονιών; Να κάνουν σιγά σιγά το παιδί τους να συνειδητοποιήσει ότι αυτό που θεωρεί το ίδιο δίκαιο ή άδικο δεν το θεωρούν απαραίτητα και οι γονείς, τα αδέλφια , οι συμμαθητές ή η δασκάλα του.
«Η οικογένεια είναι πολλές φορές το πρώτο μέρος όπου ένα παιδί γνωρίζει την αδικία. Κανείς δεν γλιτώνει από αυτό. Θα έρθει κάποια στιγμή όπου θα έχει αναπόφευκτα την εντύπωση ότι έχει πέσει θύμα της τρομερής αδικίας που του έχουν επιβάλει οι γονείς του. Δεν είναι δίκαιο να με τιμωρείτε! Δεν είναι δίκαιο να με στέλνετε για ύπνο! Δεν είναι δίκαιο να μου βάζετε τις φωνές!. Πίσω από όλα αυτά τα « Δεν είναι δίκαιο» που φωνάζει ένα δυσαρεστημένο παιδί, κρύβεται ένα αίτημα το οποίο μπορούμε να συνοψίσουμε ως εξής: Πες μου ότι υπάρχω για σένα, ότι έχω σημασία για σένα, ότι δεν είμαι διαφανής στη ζωή σου, ότι κατέχω μια θέση σε αυτήν», εξηγούν οι συγγραφείς Nicole Prieur και Isabelle Gravillon στο βιβλίο τους « Τα παιδιά μας, αυτοί οι μικροί φιλόσοφοι», εκδόσεις Μεταίχμιο.
Σύμφωνα με τις ίδιες, τα παιδιά έχουν έναν περίεργο τρόπο να καταγράφουν αυτό που τους δίνεται: Μεταξύ όλων των πραγμάτων που δέχονται, εκείνα παρατηρούν πριν απ’ όλα αυτό που δεν τους προσφέρθηκε, τα λόγια που δεν ήταν καθησυχαστικά.
Δεν χρειάζεται λοιπόν να πανικοβαλλόμαστε. Πώς να αντιδράσουμε στις κατηγορίες τους περί αδικίας; Αποφεύγοντας τις αμφιταλαντεύσεις. Τι ζητά ένα παιδί που φωνάζει εναντίον της αδικίας; Στην πραγματικότητα δεν ζητά περισσότερη δικαιοσύνη αλλά μεγαλύτερη ορθότητα. Εκείνο που θέλει είναι γονείς στη σωστή θέση, δηλαδή γονείς που πληρούν το ρόλο τους ως θεματοφύλακες της γονεϊκής εξουσίας, που δρουν ως υπεύθυνοι ενήλικες, θεωρώντας το παιδί και όχι έφηβο ή ενήλικα, γονείς ανταποκρινόμενους στην ανάγκη του να εισακουστεί και να το λάβουν υπόψη.
Μπορούμε να υποθέσουμε ότι όσο περισσότερο οι γονείς υιοθετούν αυτή τη σωστή τοποθέτηση, τόσο λιγότερο το παιδί θα αισθάνεται ότι έχει ελλείψεις και θα νιώθει θύμα αδικίας.
