Ελίζα, το κορίτσι - σύμβολο κατά της παιδικής κακοποίησης που έγινε ίδρυμα

Χωρισμένοι γονείς. Ενας πατέρας που της στάθηκε αλλά χάθηκε νωρίς. Μια άρρωστη μητέρα βυθισμένη στα ναρκωτικά και μια «υγιής» πολιτεία όπου οι τυπικές διαδικασίες συνθλίβουν την ουσία. H Ελίζα πέθανε κακοποιημένη στα 6 της χρόνια.

Ηταν το 1995, όταν το μικρό κορίτσι έχασε τη ζωή του από την ίδια του τη μάνα και τον εραστή της. Για τους κατοίκους της Νέας Υόρκης, η Ελίζα με το θάνατό της έγινε το σύμβολο και η αιτία ώστε να υπογραφεί το μανιφέστο «Ποτέ Ξανά» και να θεσπιστεί «Ο Νόμος Της Ελίζας» που επανακαθορίζει τις ευθύνες του κράτους και των κοινωνικών υπηρεσιών στα θέματα προστασίας του παιδιού.
Στην Ελλάδα, η ιστορία της Ελίζας είναι η αφορμή για μια πρωτοβουλία δράσης.

Το 2008 η Μαρίνα Καρέλλα και ο σύζυγός της Μισέλ ντε Γκρες, οι οποίοι είχαν αναλάβει την οικονομική στήριξη της Ελίζας στην Αμερική, ηγούνται της πρωτοβουλίας για την ίδρυση του μη-κερδοσκοπικού σωματείου ΕΛΙΖΑ, με στόχο να συμβάλλει στην προστασία των παραμελημένων και κακοποιημένων παιδιών.
Γράφει χαρακτηριστικά στο site της εταιρίας κατά της κακοποίησης τους παιδιού: Ελίζα (eliza.org.gr), η κόρη του Mισέλ ντε Γκρες και της Μαρίνας Καρέλλα, Oλγα.

«Nέα Υόρκη 1995:
Οι γονείς μου ήταν εγκατεστημένοι στην Αμερική 15 χρόνια, όταν τους πλησίασε μια κοινωνική λειτουργός και τους παρακάλεσε να αναλάβουν την οικονομική στήριξη ενός άπορου μικρού κοριτσιού. Στην αρχή, το κοριτσάκι, η Ελίζα, ζούσε με τη ναρκομανή μητέρα της, αλλά όταν ολοκληρώθηκε το διαζύγιο των γονέων της, η επιμέλεια της Ελίζας δόθηκε στον πατέρα της. Με τη φροντίδα του, η Ελίζα άνθισε. Πήγαινε τακτικά στο σχολείο και η ζωή της εξελισσόταν φυσιολογικά.
Δύο χρόνια αργότερα ο πατέρας πεθαίνει. Η μητέρα, που στο μεταξύ είχε παρακολουθήσει πρόγραμμα αποτοξίνωσης, θεωρείται ακίνδυνη για το παιδί της και της δίδεται η επιμέλεια της Ελίζας.

Αμέσως φάνηκε η διαφορά –σταμάτησε να πηγαίνει τακτικά στο σχολείο και έπαψε να είναι το γελαστό κοριτσάκι των προηγούμενων ετών. Κάτι δεν πήγαινε καλά, αλλά ούτε οι γονείς μου, ούτε κανείς άλλος μπορούσε να επέμβει, εφόσον ο δικαστής, με σύμφωνη γνώμη των κοινωνικών υπηρεσιών, είχε δώσει την επιμέλεια του παιδιού στη μητέρα.

Και τότε συμβαίνει το απροσδόκητο..

Ημέρα των Ευχαριστιών 1995, μεσάνυχτα:

Επιστρέφοντας από ένα γεύμα η μητέρα μου ακούει στο ραδιόφωνο του ταξί, ότι ένα κοριτσάκι δολοφονήθηκε στο Bronx. Προσεύχεται να μην είναι η Ελίζα. Κι όμως. Η εξάχρονη Eliza Izquierdo είχε κακοποιηθεί και δολοφονηθεί από τη μητέρα της και τον εραστή της. Η αγριάδα του εγκλήματος τάραξε ακόμα και τους κυνικούς κατοίκους της Νέας Υόρκης και έκανε το γύρο του κόσμου καταλήγοντας μέχρι και στο εξώφυλλο του περιοδικού Time.

Ο θάνατος της Ελίζας έφερε στην επιφάνεια με τον πιο δραματικό τρόπο, την ανεπάρκεια των υπηρεσιών παιδικής προστασίας. Η Ελίζα είχε προδοθεί από όλους όσους είχαν την ευθύνη να την προστατεύσουν. Οι κάτοικοι της Νέας Υόρκης υπέγραψαν ένα μανιφέστο: «Ποτέ Ξανά» και θεσπίστηκε νέα νομοθεσία «Ο Νόμος της Ελίζας» για να καθοριστούν οι ευθύνες του κράτους και των κοινωνικών υπηρεσιών. Για τους γονείς μου ήταν μια εξαιρετικά δύσκολη εποχή, αλλά όπως ένωσαν τις φωνές τους οι κάτοικοι της Νέας Υόρκης, έτσι και εκείνοι ήξεραν ότι κάτι έπρεπε να κάνουν».

Η ιδρύτρια του Ελίζα SOS, Μαρίνα Καρέλλα, σημειώνει μεταξύ άλλων:

«Μετά το θάνατο της Ελίζας, ο Μιχαήλ κι εγώ περάσαμε μια περίοδο αγανάκτησης, ματαίωσης και βαθιάς θλίψης. Ξέραμε ότι δεν ήταν στο χέρι μας να σώσουμε την Ελίζα αλλά μας βασάνιζε η ανημποριά μας. Μετά από μια σκοτεινή περίοδο περισυλλογής, αποφασίσαμε ότι δεν μπορούσαμε να μείνουμε άπρακτοι και ότι έπρεπε να γίνει κάτι για να μην ξανασυμβεί ποτέ αυτό που συνέβη στην Ελίζα.

Θέλαμε να τιμήσουμε τη μνήμη της μικρής Ελίζας και να προστατεύσουμε άλλα παιδιά από την ίδια μοίρα.
Ξεκινήσαμε την προσπάθεια, μιλώντας σε όποιον είχε αυτιά για να μας ακούσει και αναζητώντας πληροφορίες. Από μια τυχαία συνάντηση με μια παλιά φίλη την Δάφνη Οικονόμου, γνωρίσαμε την Ελένη Αγάθωνος, ψυχολόγο, Εμπειρογνώμονα Παιδικής Προστασίας καθώς και την ψυχολόγο & συγγραφέα Μυρτώ Νίλσεν. Από εκείνη τη στιγμή άναψε η φλόγα για την ίδρυση του Σωματείου Κατά της Κακοποίησης του Παιδιού ΕΛΙΖΑ.

Αμέσως συγκεντρώθηκε μια ομάδα πολύ καλών φίλων και ακολούθησε μια περίοδος ανταλλαγής απόψεων, μελέτης και προετοιμασίας που διήρκησε μέχρι την επικύρωση του καταστατικού στις 18/01/2008. Στις 21/01/2008 εξελέγη το πρώτο Διοικητικό Συμβούλιο του ΕΛΙΖΑ που γρήγορα εξελίχθηκε σε ένα δραστήριο φιλανθρωπικό σωματείο.

Γνωρίζοντας ότι μας έλειπαν η πείρα και οι γνώσεις, επισκεφθήκαμε διάφορους φορείς παιδικής προστασίας και τελικά αποφασίσαμε να ζητήσουμε τη συνεργασία των Παιδικών Χωριών SOS Ελλάδος, (μιας οργάνωσης που πάντα θαυμάζαμε και είχαμε στηρίξει στο παρελθόν), προκειμένου να ιδρύσουμε από κοινού τον πρώτο ξενώνα θεραπείας και αποκατάστασης για κακοποιημένα και παραμελημένα παιδιά προσχολικής ηλικίας, στην Ελλάδα.

Η ανταπόκριση ήταν άμεση, γιατί κατά ευτυχή σύμπτωση τα Παιδικά Χωριά SOS Ελλάδος είχαν μόλις ξεκινήσει τη διαδικασία ίδρυσης ενός ξενώνα για κακοποιημένα παιδιά μικρής ηλικίας. Έτσι δρομολογήθηκε μια στενή και γόνιμη συνεργασία με τον αείμνηστο Πρόεδρο, Καθηγητή Κωνσταντίνο Σέκερη, καθώς και με τα διοικητικά και επιστημονικά στελέχη των Παιδικών Χωριών».

Μπορείς και εσύ να βοηθήσεις με ένα τηλεφώνημα. Σήμερα. Οχι αύριο»
11525 - Γραμμή μαζί για το παιδί - eliza.org.gr