Χαλίλ Γκιμπράν: Τα παιδιά μας δεν μας ανήκουν - Ένα ποίημα οδηγός

Ο Χαλίλ Γκιμπράν γεννήθηκε το 1883 στον Λίβανο και πέθανε το 1931 στη Νέα Υόρκη. Ήταν ποιητής, μυθιστοριογράφος και ζωγράφος. Πιθανώς να μην είχατε ξανακούσει μέχρι σήμερα γι’αυτόν, όμως αξίζει να γνωρίσετε, καθώς ανάμεσα στα σημαντικά έργα του και συγκεκριμένα στη συλλογή «Ο Προφήτης», υπάρχει ένα ποίημα αφιερωμένο στους γονείς που αποτελεί πραγματικό ύμνο στα παιδιά. Αν και δεν ήταν ο ίδιο ο συγγραφέας πατέρας, μέσα από το παρακάτω ποίημα κατάφερε να συγκινήσει, να εμπνεύσει και να συμβουλέψει όλους τους πατεράδες της Γης.

Απολαύστε το ποίημα «Για τα παιδιά»:

Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου

είναι οι γιοι και οι κόρες

της λαχτάρας της Ζωής για Ζωή.

Δημιουργούνται μέσα από εσένα,

αλλά όχι από εσένα.

Και αν και βρίσκονται μαζί σου, δεν σου ανήκουν.

Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου,

αλλά όχι τις σκέψεις σου.

Αφού ιδέες έχουν δικές τους.

Μπορείς να προσπαθήσεις

να τους μοιάσεις αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα.

Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο

που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε στα όνειρα σου.

Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω

ούτε ακολουθεί

στο δρόμο του το χθες.

Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους,

αλλά όχι και στις ψυχές τους.

Είσαι το τόξο από το οποίο

τα παιδιά σου σαν ζωντανά βέλη

ξεκινάνε για να πάνε μπροστά.

Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάς

προς το άπειρο

και κομπάζει ότι με την δύναμή του

τα βέλη μπορούν να πάνε γρήγορα

και μακριά.

Ας χαροποιεί τον τοξότη

ο κομπασμός του.

Αφού ακόμα και αν αγαπάει το βέλος που πετάει

έτσι αγαπά και το τόξο που μένει στάσιμο.

^{Photo by Ben White on Unsplash}

Πρόκειται για ένα εξαιρετικό ποίημα που προκαλεί σκέψη, καθώς πραγματεύεται για το πώς πρέπει να σκέφτονται οι γονείς κατά την ανατροφή των παιδιών τους, όχι να τα θεωρούν ως ιδιοκτησία τους αλλά ως μέρος της«συμπαντικής ψυχής».

Τα παιδιά μας, δεν μας χρωστάνε τίποτα, δεν ήταν επιλογή τους να γεννηθούν. Εμείς τους χρωστάμε τα πάντα!

Οι γονείς φοβούνται τόσο πολύ ότι τα παιδιά τους θα κάνουν τα ίδια λάθη με εκείνους, και προσπαθούν να τα προστατέψουν. Όμως αν ένα παιδί δεν «πέσει», πώς μπορεί να μάθει την διαδρομή «προς τα πάνω»;

Τα παιδιά μας δεν είναι συνέχειά μας! Έχουν την δική τους ιδιοσυγκρασία, όνειρα, ταξίδι και προορισμό. Να πετάτε δίπλα τους, χωρίς να σας βλέπουν. Η υπερπροστασία πολλές φορές είναι ίσως και χειρότερη και από την αδιαφορία. Μέτρον άριστον!

Πάνω από όλα πρέπει να έχετε εμπιστοσύνη στα παιδιά σας, να νιώθουν συνέχεια ένα αόρατο χέρι να τα κρατά, χωρίς να νιώθουν το άγχος ότι θα σας απογοητεύσουν. Κάθε παιδί, όπως και κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός, και οι γονείς συχνά μπερδεύουν την τοξική κτητικότατα, με την ολοκληρωτική αγάπη, υποστήριξη και πλήρης και αδιαμφισβήτητη αποδοχή.