«Σ’ ευχαριστώ που υπάρχεις» γράφει ο Βασίλης Παλαιολόγος στη μητέρα του…

Από τον Γιάννη Βίτσα

«Θυμάμαι.... Οι μνήμες είναι προσωπικές- βιωματικές αλλά και δανεικές από τα μάτια ή τα στόματα άλλων. Θυμάμαι οτιδήποτε με συνδέει με τη μάνα μου προ ή μετά ομφάλιου λώρου.. Ήμουν το πρώτο της παιδί μετά από μία εγκυμοσύνη χωρίς καλή έκβαση. Τα πράγματα δεν ήταν εύκολα. Ο γιατρός της έλεγε « Απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή. Είναι μεγάλο το ρίσκο και πρέπει να μείνετε στο κρεβάτι όλη την διάρκεια της εγκυμοσύνης. Έχετε άλλο παιδί; » «Όχι! Είναι το πρώτο μας» απαντά εκείνη... «Δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι καλά»... Ξεχάστε το του είπε... Η γη χάνεται κάτω από τα πόδια... αλλά ο αγώνας δεν εγκαταλείπεται. Συνεχίζεται και είναι νικηφόρος σε διάψευση ακόμα και των πιο δυσοίωνων! Η ..Μάνα είναι άλλωστε η τελευταία που χάνει την ελπίδα της σε ότι αφορά τα παιδιά της. Μετά έρχεται η περίοδος που πήγα προνήπιο. Είχαν γεννηθεί τα άλλα δύο αδέλφια μου... Η μάνα ήταν πανταχού παρούσα... Δημοτικό, γυμνάσιο, σπουδές. Όλα με το πείσμα της.. Από το σκίσιμο της σελίδας όταν δεν έγραφες καλά την ορθογραφία, μέχρι και ξύλο όπου δε μέτραγε ο λόγος. Πάντα άφηνε τα σημάδια της εμφανή. Και όταν επανέρχονται στην μνήμη- καλή ώρα- είναι μόνο για το ευχαριστώ που της οφείλω για τα δύσκολα και τα εύκολα. Οι αγωνίες είναι πάντα εκεί για κάθε παιδί ξεχωριστά και για όλα μαζί ταυτόχρονα. Απλά με το πέρασμα του χρόνου αλλάζουν στρατόπεδο ή μάλλον πηγαινοέρχονται...

...Λοιπόν γιατρέ; «Αρκετά το αφήσαμε. Μόνο χειρουργικά μπορεί να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της μαμάς σας. Δε θέλουμε άλλη ταλαιπωρία για εσάς κυρία Θεώνη Μην ανησυχείτε. Για εμάς είναι ρουτίνα αυτές οι επεμβάσεις»... Απόκριση καμία. Όμως εγώ ήξερα ότι το πρώτο πράγμα στο μυαλό της ήταν η άρνηση. Τόσο που αργότερα αναρωτήθηκα για το αν ήταν σωστό που επέμενα για την επέμβαση και για το αν εγωιστικά ήταν μόνο δική μου ή εν πάση περιπτώσει και όλης της υπόλοιπης οικογένειας εκτός από δική της η απόφαση... Με αυτή την άρνηση μπήκε στο ψυχρό τραπέζι του χειρουργείου.... «Όλα πήγαν καλά. Αύριο θα κάνουμε προσπάθεια αφύπνισης». μου λέει ο γιατρός. Η προσπάθεια δεν απέδωσε. «Μην ανησυχείς» μου λέει... «Αυτά συμβαίνουν... Άλλωστε το ξέρεις καλύτερα από εμένα.» Δεν έχει να κάνει... Η αγωνία που αφορά σε δικά σου άτομα μεγεθύνεται... Ούτε την επόμενη ημέρα μπορούσαν να την ξυπνήσουν. Έχω θορυβηθεί... Καρέ, καρέ έρχεται η ταινία της ζωής μας... Προσευχόμαστε και την επόμενη μέρα... γινόμαστε πιο δυνατοί. Το πιστεύουμε και ταυτόχρονα είμαστε πιο ενωμένοι από ποτέ. Είπα: « Πατέρα το βράδυ ζήτα το και εσύ» . Ξυπνάμε και κοιμόμαστε με την ίδια αγωνία... Και γίνεται την πέμπτη ημέρα. Μπήκα μέσα και με γνώρισε αμέσως... «Ο φόβος ότι μπορούσε να φύγει και να αφήσει εκκρεμότητες σωματοποιήθηκε έντονα γι' αυτό και δεν ξυπνούσε» είπε ο γιατρός. Όλα καλά! Ά! Ρε μάνα! Εσύ που κρατάς τις ισορροπίες, την ανιδιοτελή αγάπη, που αγωνιάς συνεχώς, που είσαι πάντα εδώ... που ενστικτωδώς ξέρεις αν κάτι συμβαίνει σε ένα από εμάς όσο μακριά και αν είμαστε... Σ' ευχαριστώ που υπάρχεις. Μείνε όσο το δυνατό περισσότερο... Και εμείς εδώ να μοιραζόμαστε τις αγωνίες!!»