Ο 9χρονος Μάριος κέρδισε τη μάχη με τον καρκίνο, γιατί δεν έχασε ποτέ το χαμόγελό του

Αυτή είναι η ιστορία του Μάριου, ενός αγοριού που από μικρός δίνει μικρές και μεγάλες μάχες, πάντα με χαμόγελο και αισιοδοξία, χωρίς να σταματά στιγμή να ονειρεύεται.

Ο Μάριος- Αθανάσιος γεννήθηκε με σπαστική διπληγία. «Ήδη, από την εγκυμοσύνη, ξέραμε ότι το μωρό θα γεννιόταν με κάποιο πρόβλημα, ίσως και να μην ζούσε» λέει η μαμά του στο Mothersblog.gr. «Από μωρό, έκανε πολλές φυσικοθεραπείες, χειρουργείο στους τένοντες και κατάφερε τελικά να σηκωθεί, να ισορροπήσει, να περπατήσει με τον δικό του τρόπο και να γίνει ανεξάρτητος».

Όταν τα δύσκολα έμοιαζαν να έχουν σχεδόν τελειώσει, ο Μάριος κλήθηκε να δώσει την πιο δύσκολη μάχη, αυτήν με τον καρκίνο.

«Παρακολουθούσε ένα πρόγραμμα φυσιοθεραπείας από τα ΤΕΦΑΑ. Εκεί, συνειδητοποιήσαμε ότι σε δύο μήνες είχε πάρει απότομα τέσσερις πόντους. Στην αρχή, είπαμε ότι ο πόνος στο πόδι προέρχεται από το απότομο ύψος. Μετά, επειδή φορούσε κάποια mobilizers στα πόδια του με σίδερο, είπαμε μήπως αυτά τον πλήγωναν και τα βγάλαμε. Για μία εβδομάδα, ο πόνος πέρασε. Μετά, όμως, επανήλθε και αποφασίσαμε να πάμε στον ορθοπεδικό να τον κοιτάξει. Κάναμε ακτίνες και, όταν πήραμε τα πρώτα αποτελέσματα, ο γιατρός μας είπε ότι ο Μάριος είχε όγκο στο πόδι. Χάσαμε τη γη κάτω από τα πόδια μας, αλλά δεν σταματήσαμε να έχουμε μία ελπίδα μέσα μας. Το πίστευα, ότι ο Μάριος θα γινόταν καλά. Ξεκίνησαν τότε οι πολλές εξετάσεις με έναν ειδικό γιατρό, ογκολόγο. Μαγνητική, αξονική, βιοψία.

Ο Μάριος γνώριζε τα πάντα από το πρώτο λεπτό, αν και ήταν οκτώ χρονών.

Ζήτησε από τον γιατρό να του πει λεπτομέρειες, να δει βίντεο από το χειρουργείο, που θα ακολουθούσε, γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις αφαιρείται το γόνατο και κάποιο κόκαλο πάνω από το γόνατο. Εμείς αφαιρέσαμε 6 εκατοστά πάνω από το γόνατο, όπου μπήκε μία προσθήκη από υλικό τιτάνιο.

Ο δικός μου ο φόβος ήταν για το πώς θα αντιδράσει ο Μάριος στις χημειοθεραπείες, η ταλαιπωρία δηλαδή, που θα τραβούσε, και όχι τόσο ο όγκος».

Η επέμβαση ήταν επιτυχής, το ίδιο και η θεραπεία το επόμενο διάστημα. Σε όλη αυτή τη μάχη, ο Μάριος δεν έχασε στιγμή το χαμόγελό του. Η μαμά του λέει στο Mothersblog.gr:

«Ο Μάριος έχει μεγάλη δύναμη μέσα του, ελπίδα, πίστη, είναι ένα πολύ δυνατό παιδί. Η πρώτη του κουβέντα ήταν "Δεν θα με φας εσύ, εγώ θα σε φάω" και πραγματικά το "έφαγε". Δεν είχε ούτε μία παρενέργεια όλους αυτούς τους οκτώ μήνες, που νοσηλευόταν, και μπαινοβγαίναμε στο νοσοκομείο. Πέντε μέρες μέσα, δύο εβδομάδες έξω, δύο μέρες μέσα, εννέα μέρες έξω. Με παρακολούθηση στο σπίτι, με φροντίδα του Ηickman, με αιμοληψίες να δούμε αν πέσουν οι δείκτες του, αν θα χρειαστεί να νοσηλευτεί.»

«Και έφτασε η ώρα του χειρουργείου. Ήταν πάρα πολλές ώρες, αλλά ευτυχώς πήγε πάρα πολύ καλά. Ο Μάριος ούτε εκεί έχασε την πίστη του. Το μόνο που έλεγε ήταν "σας παρακαλώ να βγαίνετε έξω να ενημερώνετε τη μαμά μου ότι όλα πάνε καλά" και μία υπόσχεση από τον γιατρό, ότι θα βγει από το χειρουργείο και θα μας ξαναδεί. Ο γιατρός του υποσχέθηκε ότι θα μας ενημέρωνε και ότι όλα θα πήγαιναν καλά, όπως και έγινε. Αφαιρέθηκε ο όγκος, μπήκε το τιτάνιο, κάναμε και τις τελευταίες μας τρεις χημειοθεραπείες και, τώρα, είμαστε στην αναμονή των τελευταίων εξετάσεων. Μέχρι στιγμής, όλα είναι καθαρά, για να μπούμε να βγάλουμε και το Hickman και να τελειώνουμε, με την ελπίδα ότι δεν θα ξαναγυρίσει τίποτα ξανά στη ζωή μας. Και ένα τελευταίο, ο γιατρός ήταν ένας άγγελος, που έπεσε από τον ουρανό για εμάς. Χειρούργησε τον Μάριο δωρεάν και ο Μάριος του είπε "για μένα, γιατρέ, είστε ο Άγιος Λουκάς, ο γιατρός που προστατεύει και κάνει καλά όλα τα παιδάκια, που το χρειάζονται".»

«Ήμουν πάντα χαρούμενος, γιατί στις χημειοθεραπείες άμα είσαι στεναχωρημένος, δεν πετυχαίνεις τίποτα»

Ο Μάριος περιγράφει τη δική του ιστορία ως εξής:

«Είμαι ο Μάριος, 9 ετών, και νοσηλεύτηκα στο Ιπποκράτειο νοσοκομείο με σάρκωμα Ewing. Μόλις μου έβαλαν την πρώτη χημειοθεραπεία, είπα στο φάρμακο, δεν θα με φας εσύ, εγώ θα σε φάω και όλο αυτό το διάστημα δεν έχασα την πίστη μου και τη δύναμή μου. Ήμουν πάντα χαρούμενος, γιατί στις χημειοθεραπείες, άμα είσαι στεναχωρημένος, δεν πετυχαίνεις τίποτα. Και πρέπει να είσαι χαρούμενος. Και, παρόλα αυτά, είχα και τους φίλους μου στη χημειοθεραπεία, που γελούσαμε και παίζαμε Nintendo, τον Νίκο, τη Μαριλένα, την Ελισάβετ, τον Στάθη, τον Αριστοτέλη. Σε αυτούς, και στα παιδιά, που παλεύουν με την αρρώστια του καρκίνου, θέλω να πω να έχουν δύναμη, πίστη και να μην χάνουν ποτέ το χαμόγελό τους.»

Η ευχή, που εκπληρώθηκε, και οι νεράιδες του Make-A-Wish Ελλάδος

Κάθε ταξίδι, όσο δύσκολο και αν είναι, έχει και τις λίγο πιο φωτεινές του στιγμές. Για τον Μάριο, μία από αυτές ήταν όταν εκπληρώθηκε η ευχή του, από τις νεράιδες του Make-A-Wish Ελλάδος.

Η μαμά του Μάριου διηγείται την ιστορία στο Mothersblog.gr:

«Κατά τη διάρκεια των πρώτων χημειοθεραπειών, μας πλησίασε η δασκάλα του νοσοκομείου για να γνωρίσει τον Μάριο και του πρότεινε να τηλεφωνήσει στο Make-Α-Wish Ελλάδος, δίνοντάς του ένα φυλλάδιο, που υπήρχε στο νοσοκομείο. Βέβαια, ο Μάριος γνώριζε το Make-Α-Wish. Mία μέρα, όταν ήταν ακόμα πολύ μικρός και γυρνούσαμε από τη φυσικοθεραπεία με το αυτοκίνητο, ακούγαμε στο ράδιο για το Make-Α-Wish Ελλάδος και τον παιδικό καρκίνο. Μου λέει ο Μάριος "τι είναι αυτό;". Του εξηγώ για τα παιδιά με καρκίνο, για την ενέργεια με τα μαλλιά και μου λέει "από σήμερα θα μακρύνω κι εγώ τα μαλλιά μου και θα τα χαρίσω στα παιδάκια". Και έτσι πράξαμε. Λίγο πριν αρρωστήσει, τα μαλλιά του είχαν μακρύνει αρκετά, είχαν φτάσει μέχρι τη μέση. Τα κόψαμε και τα χαρίσαμε σε ένα κομμωτήριο για να τα στείλει για τα παιδιά που είχαν καρκίνο.*

Συζητήσαμε, λοιπόν, με τον Μάριο, έστειλε ένα μήνυμα στη Νεράιδα του Make-A-Wish Ελλάδος, με κάλεσε αμέσως πίσω και μιλήσαμε για το τι ακριβώς πρέπει να γίνει. Κάναμε μία βιντεοκλήση στο Viber, μίλησε με έμενα, μίλησε με τον Μάριο, συζητήσανε για το πώς περνάει, τι του αρέσει, τι δεν του αρέσει, ποια θέλει να είναι η ευχή του και παραλάβαμε στο σπίτι, μετά από μερικές μέρες, τα χαρτιά, που έπρεπε να συμπληρώσουμε για την ευχή του. Άργησε λίγο να εκπληρωθεί, γιατί λόγω των θεραπειών, πέφτανε οι δείκτες του στις εξετάσεις και δεν μπορούσαμε να κυκλοφορήσουμε έξω.

Όταν έφτασε αυτή η στιγμή, που περίμενε ο Μάριος πως και πώς, κανονίσαμε να έχει μαζί του τον φίλο του και την ξαδέρφη του. Ξεκινήσαμε με το escape room, που είχε επιλέξει ο Μάριος, το Εργοστάσιο Σοκολάτας. Μπήκα κι εγώ μαζί με τα παιδιά και τη μία από τις δύο Νεράιδες, που συναντήσαμε εκεί. Το escape room για εμένα ήταν πολύ δύσκολο. Είπα στη νεράιδα ότι μάλλον δεν είμαι τόσο έξυπνη, αλλά βέβαια αυτός που μας εξέπληξε ήταν ο Μάριος, ο οποίος έλυσε τους περισσότερους γρίφους από όλους. Ήταν πολύ διασκεδαστικό, γελάσανε τα παιδιά και εμείς οι μεγάλοι.

Όταν πλέον τελείωσε, βγήκαμε έξω, βγήκαμε φωτογραφίες και πήγαμε να φάμε. Ο Μάριος έφαγε την αγαπημένη του μπριζόλα και εκεί, ξαφνικά, άρχισε να γεμίζει το τραπέζι με τα δώρα του Μάριου, τα οποία ήταν και πάρα πολλά. Άνοιξε το πρώτο, το δεύτερο, το τρίτο. Κάποια στιγμή έφτασε και η τούρτα του, που είχε το σχήμα και το σχέδιο της ευχής του. Εκεί λέει "ααα, θα το έχω το τάμπλετ που ζήτησα".

Ήταν πάρα πολύ συγκινητικό και για εμάς και αυτός είχε ένα πλατύ χαμόγελο. Τοποθετούν στο τραπέζι και το περιβόητο δώρο, την ευχή του, ένα τάμπλετ. Το ήθελε πάρα πολύ και εμείς, ως οικογένεια, δεν μπορούσαμε να του το παρέχουμε, γιατί ήταν πολύ ακριβό. Το άνοιξε και, από εκείνη την ημέρα, δεν το έχει αφήσει στιγμή. Ακόμα και τα μαθήματά του, ακόμα και τις εργασίες, που έκανε με τη δασκάλα στο νοσοκομείο, τις έκανε με το τάμπλετ του.

Ήταν μία βραδιά διασκεδαστική, ευχάριστη, γιατί ο Μάριος είχε να βγει πολλούς μήνες έξω, να κυκλοφορήσει, οπότε του έμεινε αξέχαστη. Συνέχισε να τη συζητάει για πολλές-πολλές ακόμα μέρες με τους φίλους του.»

Όσο για τον Μάριο, όταν είδε ότι η ευχή του εκπληρώθηκε, δεν έκρυψε τον ενθουσιασμό του:

«Σε ευχαριστώ πολύ νεράιδα, που με άκουσες και εκπλήρωσες την ευχή μου, και σε ευχαριστώ για το δώρο και για την ωραία έκπληξη με το παιχνίδι και το φαγητό!»

Η μαμά του Μάριου νιώθει ευγνώμων για την εκπλήρωση της ευχής του γιου της, αλλά και για τις ευχές όλων των παιδιών που εκπληρώνει το Make-A-Wish Ελλάδος μέσα από τη δράση του.

«Είναι πολύ ωραίο συναίσθημα να βλέπεις τα παιδιά μέσα στον πόνο τους, εκεί που η ευχή τους είναι να γίνουν καλά και να φύγουν από το νοσοκομείο, να ξεχνάνε για λίγο ό,τι περνούν και να εύχονται, μέσα από τον οργανισμό του Μake-A-Wish Ελλάδος, αυτό που θα επιθυμούσαν πάρα πολύ, και να το περιμένουν να εκπληρωθεί. Αυτό νομίζω πως τους κάνει να ξεχνάνε λίγο το πού βρίσκονται.»

Η παραπάνω είναι η ιστορία του Μάριου και είναι ένα από τα πολλά παιδιά, που καλούνται να παλέψουν ενάντια στον καρκίνο με γενναιότητα και τόλμη. Το κάθε ένα από αυτά έχει τη δική του ιστορία, τον δικό του αγώνα, τη δική του ευχή.

Δίπλα σε αυτά τα παιδιά είναι το Make-A-Wish Ελλάδος, τριάντα σχεδόν χρόνια τώρα και συνεχίζει.

28 χρόνια προσφοράς, 3.440 ευχές που επληρώθηκαν, 600 εθελοντές.

^{* Σ.Σ.: Εκείνο το ενημερωτικό σποτ στο ραδιόφωνο ήταν και το έναυσμα για να απευθυνθεί η μητέρα του Μάριου στο Make-A-Wish Ελλάδος και να ξεκινήσει τη διαδικασία για την εκπλήρωση της ευχής του.}