Την «πέσανε» στο Αεκάκι μου. Και κάπως έτσι γίνονται τα παιδιά φανατικά…

Γράφει η Ελένη Κεχαγιά

Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν είναι φανατικός με τις ομάδες στην οικογένειά μας. Εχουμε Αεκτζήδες, Παναθηναϊκούς, ακόμα και Ηρακλειδείς.

Ο μικρός μου, μετά και από κανά δυο ματς με τον παππού του, αποφάσισε να γίνει ΑΕΚ. Και είναι αλήθεια διασκεδαστικό να βλέπεις παιδάκια 4 και 5 χρονών, να υποστηρίζουν την ομάδα τους.

Και είναι επίσης σοκαριστικό να έρχεται ένα παιδί μέσα στα κλάματα και να σου λέει ότι ο «μάγκας» της τάξης, αρχίζει και κάνει «πόλεμο» με τις ομάδες.

Ετσι λοιπόν, όταν ο γιος μου ήρθε κλαίγοντας να μου πει πως ένας από τους συμμαθητές του, του δήλωσε ότι δεν θα τον κάνει παρέα και μάλιστα θα πει και σε όλους τους υπόλοιπους να μην τον κάνουν παρέα, αν δεν γίνει εδώ και τώρα Ολυμπιακός, μου άναψαν τα λαμπάκια.

Θεωρώ πως το παιδί μου είναι έξυπνο για την ηλικία του, όπως και πολλά άλλα παιδάκια. Όπως επίσης θεωρώ πως δεν μπορεί κανένα παιδάκι να μπει μόνο του σε τέτοια ηλικία στη διαδικασία να κάνει την ομάδα του σημαία και να το παίζει νταής και μάγκας.

Επίσης δεν μπορεί κανένας να μου αλλάξει γνώμη στο ότι το συγκεκριμένο παιδάκι και άλλα αντίστοιχα παιδάκια κάπου τα άκουσαν, κάπου τα είδαν όλα αυτά.

Προσπαθώντας τελικά πραγματικά πολύ, να μη μπω στη διαδικασία: «και εσύ να του πεις αυτό» το μόνο που είπα στον γιο μου, είναι ότι την ομάδα που επιλέγουμε να είμαστε αρχικά την κρατάμε γιατί το θέλουμε εμείς και την αλλάζουμε- αν την αλλάξουμε ποτέ- γιατί επίσης το θέλουμε εμείς.

Και ότι όποιος επιλέγει τους φίλους του βάση της ομάδας καλύτερα να μην σε έχει φίλο. Τους φίλους τους διαλέγουμε, γιατί περνάμε ωραία μαζί τους, γιατί παίζουμε και όχι γιατί μας «απειλούν» ή μας «εκβιάζουν».

Αυτό που με ανησυχεί περισσότερο δεν είναι το αυτό καθαυτό περιστατικό. Μικρά παιδιά είναι. Είτε έτσι είτε αλλιώς θα την βρουν την άκρη τους.

Αυτό που πραγματικά με προβληματίζει, είναι πώς νέοι άνθρωποι, νέοι γονείς σαν και εμένα συνεχίζουν να δηλητηριάζουν τα παιδιά τους κάνοντάς τα «Ταλιμπάν» από τα γενοφάσκια τους.

Κάποια από αυτά τα παιδιά θα συνεχίσουν μεγαλώνοντας το «καφριλίκι» των γονιών τους στα γήπεδα. Κάποια άλλα, πιθανότατα θα κρατήσουν πιο ουδέτερη στάση.

Κάποια από αυτά τα παιδιά σε λίγα χρόνια αν όχι και τώρα, θα παρακολουθούν με τον πατέρα τους μπάλα, θα βρίζουν τους παίκτες, το σόι τους, τον κόσμο όλο. Και δυστυχώς, αυτό θα το έχει κάνει ο ίδιος ο γονιός. Το λαμπρό παράδειγμα για κάθε παιδί, θα γίνει ο λαμπρός φανατικός, παράδειγμα προς αποφυγή τουλάχιστον για μένα και όσο μπορώ να το διαφυλάξω και για τα παιδιά μου.

Δε θα ξεχάσω ποτέ, από την εποχή που πήγαινα στο γήπεδο, που έβλεπα κάτι ανθρώπους φυσιολογικούς κατά τα άλλα, όταν άρχιζε το ματς. Κάτι ανθρωπάκια που ενώ φαίνονταν ήρεμοι φίλαθλοι, που με το που άρχιζε ο αγώνας μεταμορφώνονταν σε οργισμένα πρόσωπα, που έβριζαν ακατάσχετα και ακατάληπτα, ενώ με την λήξη, «φόραγαν» ξανά το καταπιεσμένο πρόσωπό τους και τράβαγαν τον δρόμο για το σπίτι τους.

Αυτό που δεν είχα συνειδητοποιήσει τότε και το αντιλήφθηκα τώρα, είναι ότι αυτά τα «ανθρωπάκια» το πιθανότερο είναι να είναι και αυτά γονείς.

Και αυτό είναι πραγματική ντροπή.

Περιμένουμε τα μηνύματά σας εδώ