Ένας 12χρονος μαθητής γράφει για την εξέγερση του Πολυτεχνείου, αποκλειστικά στο Mothersblog.gr!

Είμαι ένα παιδί 12 χρονών και δεν ξέρω τι σημαίνουν αυτά τα τόσο δυνατά συνθήματα. Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια αυτά που ακούω. Δεν ξέρω ποιον να ακούσω ή ποιον να ρωτήσω. Ακόμα θυμάμαι την σιγανή φωνή του παππού μου, να μου μιλάει για εκείνη την εποχή, για την εξέγερση που έγινε, που φοιτητές παλεύοντας για την ελεύθερη ζωή δεμένοι πάνω στα κάγκελα αγωνίζονταν για το τέλος της χούντας.

Πολλές φορές μου έλεγε ότι οι δρόμοι ήταν μπλοκαρισμένοι και δεν άφηναν κανέναν να βγει από το σπίτι του. Όταν βράδιαζε φοβόμουν. Φοβόμουν να ακούσω για εκείνη τη βραδιά που το τανκ διαπέρασε τα κάγκελα και έσπασε την πύλη του πολυτεχνείου. Και το χειρότερο είναι πως σκότωσαν και φοιτητές. Μα πώς; Γιατί; Τι τους έκαναν; Μα ήταν Έλληνες και οι ίδιοι; Έλληνας να σκοτώνει Έλληνα; Που ακούστηκε;

Ο παππούς μου μιλούσε συνέχεια γι' αυτό το «Πολυτεχνείο». Η ιστορία ξεκινούσε πάντα ως εξής:

«Φοιτητές κλείστηκαν στο πολυτεχνείο για τρεις ημέρες λόγω της στέρησης ατομικών ελευθεριών , της λογοκρισίας , της απαγόρευσης των φοιτητικών εκλογών. Εκεί, μπορούσαν να προετοιμαστούν ανενόχλητοι, μιας και υπήρχε το πανεπιστημιακό άσυλο . Άνθρωποι εμψυχωμένοι από τον κρυφό ερασιτεχνικό σταθμό αρχίζουν να σχηματίζουν διάσπαρτα πηγαδάκια σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη με μόνο σκοπό την εξέγερση. Ο ερασιτεχνικός ραδιοφωνικός σταθμός είχε κάνει τη δουλειά του. Το χαρακτηριστικό σύνθημα "Εδώ πολυτεχνείο. Εδώ πολυτεχνείο" εκπέμπει παντού!».

Πάντα όταν άκουγα αυτή τη φωνή στις σχολικές γιορτές, ένιωθα ότι αυτός ο άνθρωπος, αυτός ο φοιτητής είχε πάντα την ελπίδα μέσα του. Και ο παππούς μου το πίστευε αυτό. Πάντα μου έλεγε ότι αυτή η φωνή λέει καταβάθος: «Μην σταματάτε, συνεχίστε! Μην το βάζετε κάτω, φωνάξτε, μουγκρίστε αυτά τα συνθήματα στη χούντα και μην σταματάτε. Μην σταματήσετε ποτέ!».

«Ήταν έτοιμοι να κάνουν εξέγερση μέχρι που ο αρχηγός της χούντας ο Παπαδόπουλος ζήτησε από τους φοιτητές να βγουν ειρηνικά. Και πάνω που οι φοιτητές άρχισαν να διαπραγματεύονται, τις πρώτες πρωινές ώρες στις 17 Νοέμβρη τα τανκς ήταν στοιβαγμένα στη σειρά. Όλα ήρεμα. Μέχρι που ένα τανκ κατεδάφισε την κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου. Οι φοιτητές τρέχαν να σώσουν τη ζωή τους. Ακούστηκε ότι κάποιοι σκοτώθηκαν. Δύο, τρεις έμειναν μέσα και τα συνθήματα στο ραδιοφωνικό σταθμό έπεφταν βολίδα. Η μάχη συνεχίστηκε στους δρόμους μέχρι το ξημέρωμα!».

Τον σταμάτησα εκεί. Ήταν αρκετά αυτά που είχα ακούσει. Αρκετά! Είναι σκληρό να υπάρχει στην ιστορία μας γραμμένο κάτι τέτοιο. Είναι σκληρό να μαθαίνεις πως στο παρελθόν, ήταν πολλοί εκείνοι που δεν δίστασαν να σηκώσουν το όπλο τους απέναντι σε αθώους φοιτητές αλλά και αθώους πολίτες που κυκλοφορούσαν στο δρόμο.

Δημήτρης Βάνος
Μαθητής Α' Γυμνασίου/Κολλέγιο Αθηνών