Τι λέμε και τι δε λέμε σε ένα παιδί;

Γράφει η Γεωργία Λινάρδου

Με αφορμή την υπόθεση του Νίκου Ρωμανού, προβληματίστηκα. Ένα κυρίαρχο για πολλές ημέρες θέμα της ειδησεογραφίας, σκέφτηκα πως αποκλείεται να μην έχει συζητηθεί σε κάποιο σχολικό διάλειμμα έστω και ως «ανέκδοτο» ή ως «απειλή» ή ως δεν ξέρω κι εγώ τι. Τα παιδιά μπορούν να μεταφέρουν την πληροφορία στο λεπτό. Τα παιδιά «βουτάνε» την πληροφορία από απόσταση. Την κάνουν φαντασία, την αναπτύσσουν. Έχουν «καθαρότητα» λογικής, ώστε να την κάνουν και ιστορία.

Το θέμα, όμως, είναι ένα. Επιστρέφει το παιδί σου από το σχολείο και σε ρωτά για τον Ρωμανό. Οχι πολλά πράγματα. Μια απλή ερώτηση: «Ποιος είναι ο Ρωμανός;» Εσύ τι κάνεις; Του απαντάς «τι άλλα νέα;», θυμάσαι και επισημαίνεις ότι «δεν έχει διαβάσει», κάνεις ότι δεν ακούς ή εκείνη τη στιγμή σπεύδεις να πάρεις ένα τηλέφωνο που εκκρεμεί, του λες ένας «επαναστάτης», ένας «βλαμμένος», ένας «αναρχικός» ή «ένας εγκληματίας που θέλει και να σπουδάσει κιόλας»;

Ότι κι αν κάνεις, το θέμα δεν είναι τι κάνεις, αλλά το τι πρέπει να κάνεις;
Μεταφέρεις σε ένα οκτάχρονο παιδί την πληροφορία-είδηση ή την «καταπίνεις»;
Υπάρχουν γονείς οι οποίοι επ' ουδενί επιθυμούν τα παιδιά τους να ξεφεύγουν από το «ροζ συννεφάκι» των politically correct παραμυθιών. Κατανοώ. Υπάρχουν άλλοι οι οποίοι αναλύουν μέχρι δακρύων την Σταχτοπούτα του Σαρλ Περώ και κατόπιν των αδελφών Γκριμ. Επίσης κατανοώ. Και υπάρχουν και άλλοι που δεν προλαβαίνουν να κάνουν τίποτα απ' όλα αυτά. Και αυτούς τους κατανοώ. Το θέμα, όμως, δεν είναι τι κάνεις, αλλά τι πρέπει να κάνεις.
Οι ειδικοί υποστηρίζουν: «Απλά μεταφέρεις την πληροφορία». Εμείς οι γονείς -λίγο έως πολύ φταίμε- που δεν τους ακούμε ή δεν τους εμπιστευόμαστε..

Ερώτηση: Γιατί έχουν συγκεντρωθεί αυτοί οι άνθρωποι (συνταξιούχοι) στο Σύνταγμα;
Απάντηση: Διαμαρτύρονται γιατί τους έχουν κόψει το δώρο.
Ερώτηση: Τι είναι συνταξιούχοι;
Απάντηση: Όπως η γιαγιά και ο παππούς.
Ερώτηση: Ποιο δώρο τους έκοψαν;
Απάντηση: Τα Χριστούγεννα τους έδιναν περισσότερα χρήματα απ' ότι τους δίνουν τώρα. Αλλά αυτά τα έκοψαν.
Εδώ θα επανέλθω στο πλέον πρόσφατο παράδειγμα Ρωμανού.
Η ερώτηση που δέχθηκα ήταν: «Τον Ρωμανό τον λένε Γιάννη;»
Η απάντηση που έδωσα ήταν: «Όχι, Νίκο».

Το παιδί μεταδίδει την πληροφορία και τη γνώση που λαμβάνει και από άλλους παράγοντες (τηλεόραση, φίλους, σχολείο κτλ). Εσύ αφ' ενός μεν δε μπορείς να παρέμβεις στη δύναμη της πληροφορίας, αφ' ετέρου δε μπορείς να την κρύψεις. Το παιδί δεν πρέπει να είναι «αποστειρωμένο». Συμφωνείς ή όχι με την πρόσβαση στην πληροφορία. Υπάρχει, βέβαια, και ο... άλλος δρόμος.

-Μαμά ποιος είναι ο... τάδε;
«Έλα κοιμήσου τώρα, γιατί αύριο θα σηκωθείς νωρίς»...

Αυτό είναι κάτι στο οποίο το παιδί θα πειθαρχήσει. Αλλά την επόμενη μέρα είσαι σίγουρη τι θα σκεφθεί; Κι αν το μυαλό του σταματήσει ή συμβιβαστεί με το «ωράριο» και την «ποιότητα» της δικής σου/μου πειθαρχίας;

σ.σ., αφορμή για το άρθρο αυτό στάθηκε μια συζήτηση μεταξύ μαμάδων χθες το απόγευμα. Η μία από τις μαμάδες ρωτούσε «πως πήγε με τον Ρωμανό;» ή άλλη επεσήμανε «μα ποιο βραχιολάκι, αυτό δεν το είχαν θεσμοθετήσει από παλιά;» και η τρίτη εξεγείρονταν για τον εγκληματία που θυμήθηκε να σπουδάσει κιόλας...