«Να τα πούμε;» Η ομορφιά του να λέει ένα παιδί τα κάλαντα!
Τα Χριστούγεννα πέρασαν και όλοι πλέον αναμένουμε την Πρωτοχρονιά! Την παραμονή, οι ετοιμασίες για το βραδινό ρεβεγιόν μπαίνουν στην τελική ευθεία, τα μαγαζιά πλημμυρίζουν με κόσμο που αγοράζει τα τελευταία δώρα και τα παιδιά ξεχύνονται στους δρόμους για να τραγουδήσουν τα κάλαντα σε γνωστούς και αγνώστους. Εσείς αλήθεια, αφήνετε το παιδί σας να βγει στους δρόμους και να «πει» τα κάλαντα ή όχι;
Η γιορτινές μέρες των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς είναι η αγαπημένη περίοδος για μικρούς και μεγάλους. Τα παιδιά απολαμβάνουν τον παιχνιδιάρικο στολισμό στους δρόμους και στα σπίτια και ασφαλώς αντιλαμβάνονται και συμμετέχουν στη γιορτινή διάθεση των ημερών! Τα κάλαντα είναι ένα έθιμό ιδιαίτερα αγαπητό από τα παιδιά που μεταφέρεται παραδοσιακά από γενιά σε γενιά. Όσοι μεγαλώσαμε σε επαρχιακές πόλεις, είχαμε τη χαρά να ζήσουμε την όμορφη αυτήν εμπειρία. Την παραμονή των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, ορίζαμε το σημείο και την ώρα συνάντησης, παίρναμε τα τριγωνάκια μας, βάζαμε τα γιορτινά σκουφάκια και ξεχυνόμασταν στους δρόμους! Δεν υπήρχε ντροπή, δεν μας ένοιαζε που τραγουδούσαμε σε αγνώστους, θέλαμε απλά να νιώσουμε εκείνη τη συγκεκριμένη, αισιόδοξη διάθεση που νιώθουμε μόνο αυτές τις μέρες του χρόνου!
Περιπλανιόμασταν για ώρες ατελείωτες και δεν αφήναμε κανέναν παραπονεμένο. Κανένα σπίτι και κανένα μαγαζί! Η χαρά που αποτυπωνόταν στα πρόσωπα όσων επισκεπτόμασταν, ήταν εμφανής και εμείς αισθανόμασταν περήφανοι που ευθυνόμασταν για αυτό! Όταν μετά από ώρες η σωματική κούραση μας πρόσταζε να γυρίσουμε σιγά σιγά σπίτια μας, μοιραζόμασταν τα χρήματα που είχαμε μαζέψει και επιτόπου πηγαίναμε να αγοράσουμε δώρα για όλη την οικογένεια! Τα πρώτα χρόνια του Γυμνασίου, ήμασταν πια «μεγάλοι» για αυτό το παιδικό έθιμο και τα κάλαντα την παραμονή των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς έγιναν μία όμορφη ανάμνηση.
Σίγουρα στις μεγαλουπόλεις οι συνθήκες για τέτοια έθιμα δεν είναι ευνοϊκές, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια. Οι περισσότεροι γονείς φοβούνται και είναι επιφυλακτικοί με τους κινδύνους που κρύβουν οι δρόμοι και τα άγνωστα σπίτια. Τα περισσότερα παιδιά σήμερα, λένε τα κάλαντα στον παππού και στη γιαγιά, ίσως σε κάποια άλλα κοντινά πρόσωπα και ως εκεί. Η μαγεία του να χτυπάνε το κουδούνι και να έρχονται σε επαφή με ανθρώπους που δεν έχουν ξαναδεί, να μοιράζουν απλόχερα τη χαρά στους γύρω τους και να αγοράζουν δώρα σε όλα τα μέλη της οικογένειας, έχει δυστυχώς πια χαθεί.
Κάποια έθιμα δεν είναι τυχαίο που μεταφέρονται από γενιά σε γενιά και δεν έχουν ξεχαστεί στο πέρασμα των χρόνων. Αυτά είναι τα έθιμα που μας προσφέρουν εμπερίες και διδάγματα και πρέπει να τα διαφυλάσσουμε σαν θησαυρό. Τα κάλαντα μαθαίνουν στα παιδιά τι σημαίνει να προσφέρουν στους γύρω τους και τη χαρά που νιώθουν από αυτό. Εξασφαλίστε και εσείς αυτά τα πολύτιμα συναισθήματα για το παιδί σας.
Όταν φτάσει η παραμονή της Πρωτοχρονιάς συνοδεύστε το παιδί σας στα κοντινά σπίτια της γειτονιάς ή επιτρέψτε του να πάει με κάποιο άλλο μεγαλύτερο παιδί. Θα είναι μια μοναδική εμπειρία, γεμάτη χαρά που σίγουρα το παιδί σας θα θυμάται για πάντα!
