Γιατί τα παιδιά πρέπει να παίζουν στη φύση!
Διαβάζοντας ένα κείμενο της κλινικής ψυχολόγου Κέι Ρέντφιλντ Τζέμινσον, στάθηκα σε μια φράση της: «Τα παιδιά χρειάζονται ελευθερία και χρόνο για να παίξουν. Το παιχνίδι δεν είναι πολυτέλεια. Το παιχνίδι είναι αναγκαιότητα.»
Γράφει η Μαργαρίτα Νικολάου
Πόσο δίκιο είχε και πόσο δίκιο έχουν, όλοι εκείνοι που επιμένουν να αφήνουμε τα παιδιά μας να παίζουν ελεύθερα στη φύση. Λατρεύω τη φύση καθώς είμαι παιδί της φύσης. Γεννήθηκα σε ένα από τα πιο όμορφα μέρη της Ελλάδας, το Καρπενήσι και μεγάλωσα μέσα στα έλατα, τα ποτάμια και το πολύ χιόνι.
Το ίδιο θα ήθελα να συμβεί και με την κόρη μου. Αυτός είναι και ο λόγος που οι περισσότερες εξορμήσεις μας είναι ή στο Καρπενήσι ή στα Καλάβρυτα, καθώς από εκεί κατάγεται ο μπαμπάς της. Είναι απίστευτο το πόσα πράγματα μπορεί να μάθει ένα παιδί στη φύση. Είναι απίστευτη η αίσθησή τους όταν ανακαλύπτουν καινούρια πράγματα που μέχρι πριν τα έβλεπαν μόνο σε βιβλία.
Φανταστείτε την έκπληξή της όταν ανακάλυψε μια κίτρινη πασχαλίτσα. Μέχρι τότε πίστευε ότι είναι μόνο κόκκινες!
Κάπως έτσι ήταν και αυτή μας η επίσκεψη, στην Πλάκα Καλαβρύτων, χωριό του άνδρα μου και χωριό που η μικρή μου Νικόλ ανακαλύπτει και μαθαίνει καινούρια πράγματα. Όπως για παράδειγμα πώς ταΐζουν τις κότες ή για το τι ώρα μαζεύονται τα κατσικάκια του παππού από το βουνό για να μπουν μέσα στο «σπιτάκι» τους, όπως λέει το μαντρί. Είναι πολύ όμορφο να βλέπεις στο πρόσωπο του παιδιού σου ζωγραφισμένη την ευτυχία, την απορία και την έκπληξη για τόσο όμορφα πράγματα. Είναι κάτι που ξέρει από μικρή μιας και ήταν μόλις 1,5 έτους, όταν αγκάλιασε το πρώτο της κατσικάκι, που έκανε περίπατο στο βουνό και τάισε το δικό της κουνελάκι!
Τώρα πια, 4 1/2 ετών δεν φοβάται να πάρει το καλαμπόκι για να ταΐσει τις κότες και τα κοκόρια, δεν φοβάται να μπει στο μαντρί με τις γίδες για να αγκαλιάσει τα νεογέννητα κατσικάκια τους και δεν διστάζει να κυνηγήσει τα πρόβατα για να τα βάλει στο «σπιτάκι» τους να κοιμηθούν. Πέρα όμως από την επαφή που έχει με τα ζώα, έρχεται σε επαφή με τα δέντρα, τα πλατάνια, το χαμομήλι και τη ρίγανη. Αν σας πω ότι ξέρει να ξεχωρίζει το χαμομήλι θα το πιστέψετε; Αν σας πω ότι ξέρει να τρίβει ρίγανη;
Και όμως ξέρει. Κάτι που δεν θα είχε μάθει αν δεν είχε πάει στο βουνό. Κάτι που δεν θα είχε μάθει εάν δεν είχε καμία επαφή με τη φύση.
Μια βόλτα στη φύση, η επαφή με καινούρια πράγματα, διεγείρει τη δημιουργικότητα των παιδιών και συμβάλει στη μάθηση, μειώνει το άγχος, διευρύνει το λεξιλόγιο ενώ αναπτύσσει την αίσθηση του σεβασμού για τα υπόλοιπα πλάσματα.
Πολλοί ίσως μου πείτε ότι δεν έχετε χωριό, αυτό όμως θα είναι μια δικαιολογία μιας και η Αθήνα (για όσους μένουν στην Αθήνα) έχει μέρη και μάλιστα πολλά που μπορεί να πάει ένας γονιός βόλτα με το παιδί του. Όπως το Τατόι στα παλιά ανάκτορα ή το Πάρκο Τρίτση. Αντί για την παιδική χαρά λοιπόν, προτιμήστε μια μέρα να πάτε μια βόλτα κάπου που τα παιδιά θα είναι ελεύθερα να παίξουν και να εξερευνήσουν νέα πράγματα.
Να θυμάστε ότι παίζοντας στη φύση, τα παιδιά εξερευνούν με όλες τους τις αισθήσεις, παρατηρούν και αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Θα δείτε πώς θα βελτιώσει την ικανότητα επικοινωνίας τους, θα ενισχύσει την ικανότητα συνεργασίας, τη φυσική δραστηριότητα και το ανοσοποιητικό σύστημα των παιδιών σας, ενώ θα τα κάνει πιο χαρούμενα.
