Μοναχοπαίδια VS Αδέρφια

Γράφει η Έλια Κωνσταντινίδη

Η λαχτάρα και η αγάπη για το πρώτο παιδί, μπορεί να βάλει φρένο στον ερχομό του δεύτερου. "Πώς είναι δυνατόν να μοιράσω την αγάπη μου σε δύο παιδιά;". "Θα κόψω απ' το πρώτο για να πάρει και το δεύτερο;". "Θα έχω ίσο και ισάξιο χρόνο και για τα δύο;". "Τα μοναχοπαίδια είναι κακομαθημένα" - τα καλύτερα είμαστε, αλλά θα επανέλθω αργότερα σε αυτό. "Μήπως αν δεν κάνω άλλο, δε θα χει παρέα;". Είναι μερικά από τα ερωτήματα που θέτουν οι γονείς στον εαυτό τους.

Αρχικά. Από τις "μαρτυρίες" γονιών που έχουν ήδη παραπάνω από ένα παιδιά και όπως νομίζω είναι λογικό, η αγάπη δεν μοιράζεται. Πολλαπλασιάζεται. Όλοι μιλούν για κάτι "μαγικό" όταν έρχεται το δεύτερο ή το τρίτο παιδί και πάει λέγοντας. Με κάθε παιδί γεννιέται και περισσότερη αγάπη και δύναμη για αφοσίωση. Κάθε παιδί, με την διαφορετικότητά του, ξεκλειδώνει και τα αντίστοιχα συναισθήματα και φωτίζει κρυμμένες "γωνιές" στην καρδιά του γονιού. Με τη γέννηση του κάθε παιδιού, γεννιέται και αγάπη.

Στο θέμα του χρόνου, νομίζω ότι ό,τι ισχύει για το ένα παιδί ισχύει και για τα παραπάνω. Άμα είσαι διατεθειμένος να περάσεις ουσιαστικό χρόνο με τα παιδιά σου, το κάνεις. Χρόνο που δεν λειτουργεί ως "παυσίπονο" για τις δικές σου τύψεις, αλλά χρόνο που έχετε ανάγκη σαν οικογένεια να μοιραστείτε. Εποικοδομητικό και ουσιώδη.

Το μόνο που πρέπει να προσέχουν οι γονείς με τα περισσότερα από ένα παιδιά, είναι να μην υπάρχουν διακρίσεις και συγκρίσεις, που μπορεί να θεωρούνται "μεμπτές" απ' τα ίδια τα παιδιά. Η παιδική ψυχή φιλτράρει τα γεγονότα με διαφορετικό τρόπο απ' την ενήλικη. Παρεξηγείται πιο εύκολα, θυμώνει, στεναχωριέται και όλα αυτά τα χρησιμοποιεί σαν πατήματα στην διαμόρφωση του χαρακτήρα του ενηλίκου που ακολουθεί.

Και περνώντας στα μοναχοπαίδια, μπορώ να μιλήσω με περίσσεια αυτοπεποίθηση και γνώση, ως ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα μοναχοπαιδιού. Είμαι απ' τα παιδιά των οποίων οι γονείς "λάκισαν" μετά το πρώτο, για όλους τους προαναφερθέντες λόγους. Με αγάπησαν τόσο πολύ, που δεν ήθελαν να "αλλοιώσουν" όλο αυτό που ένιωθαν. Φοβόντουσαν μην κόψουν κάτι από μένα για να το δώσουν στο "αδερφάκι" μου. Και κάπως έτσι έμεινα "μονάχη". Τρόπος του λέγειν δηλαδή, γιατί μόνη δεν ένιωσα ποτέ. Με τους γονείς μου στο σπίτι κάναμε τρελή παρέα και κέφι, χωρίς να χω το "μείον" των αδερφιών που τσουρομαδιώνται. Και όταν με ρωτάνε αν μου λείπει ένα αδερφάκι, απαντάω "δεν ξέρω", γιατί δεν μπορείς να ξέρεις αν σου λείπει κάτι που δεν γνώρισες. Πάντως δεν ένιωθα, ούτε νιώθω μισή.

Το ότι τα μοναχοπαίδια είναι κακομαθημένα, αποτελεί μια ανορθόδοξη γενίκευση. Είναι σα να λέμε "όλοι οι αδύνατοι είναι περίεργοι και οι πιο εύσωμοι "έξω καρδιά" ". Ίσα - ίσα, η μονοπώληση ενδιαφέροντος απ' τους γονείς, πιο πολύ θα έλεγα ότι δημιουργεί και θωρακίζει έναν πιο αυτόνομο άνθρωπο, παρά ενδυναμώνει έναν κακομαθημένο. Αλίμονό μας αν "ποινικοποιήσουμε" τη φροντίδα και το ενδιαφέρον και βάλουμε πλαφόν στην αγάπη.

Σε κάθε περίπτωση, τα παιδιά όσα κι αν είναι, χρειάζονται παρόντες γονείς, που στέκονται δίπλα τους, δίνουν απλόχερα την αγάπη τους και αποτελούν πάντα το μεγαλύτερο στήριγμα και την πιο ζεστή αγκαλιά.