«Ο "πόλεμος" είναι το αγαπημένο παιχνίδι του γιου μου. Πώς να φερθώ;»
«Μπαμπά έλα να παίξουμε πόλεμο!», «Μαμά, σήκωσε τα χέρια ψηλά». Όταν μεγαλώνεις γιο, ξέρεις πως δεν υπάρχει περίπτωση ν' αποφύγεις το παιχνίδι που προτιμούν τ' αγόρια.
Τον «πόλεμο». Όχι γιατί τα παιδιά αυτού του φύλου είναι επιθετικά ή δεν έχουν ευαισθησίες. Αλλά γιατί η φύση τους τα κατευθύνει προς εκεί και σίγουρα και τα ερεθίσματα που δέχονται απ' το περιβάλλον τους. Παιχνίδια, τηλεόραση, ίσως ακόμα και η στάση του μπαμπά. Χωρίς όλ' αυτά να είναι απαραίτητα κι ο κανόνας. Τι γίνεται όμως όταν ο γονιός προβληματίζεται γιατί το παιδί, ασχολείται πολύ περισσότερο απ' ότι θα έπρεπε με το συγκεκριμένο ρόλο και παιχνίδι;
-Όσο κι αν δε σας αρέσει το παιχνίδι του πολέμου, επιτρέπει την ελεύθερη έκφραση της επιθετικότητας του παιδιού προς τους άλλους, αλλά και προς τον εαυτό του. Έχει δηλαδή μία αξία απελευθερωτική, αποτελεί μια εκτόνωση για το ίδιο.
-Όταν το παιδί υποδύεται το ρόλο του κακού, μέσα από το παιχνίδι του εξωτερικεύει την επιθετικότητά του χωρίς να έχει ενοχές, γιατί αυτά αποδίδονται στο φανταστικό ήρωα που ενσαρκώνει.
-Έχετε σκεφτεί ότι η οργάνωση της επίθεσης, η αντίσταση, η δυσκολία που αντιμετωπίζει, η τροπή σε φυγή βοηθούν το παιδί να αναπτύξει τη φαντασία και τη δημιουργικότητά του; Μην ανησυχείτε λοιπόν όταν βλέπετε το παιδί σας να παίζει πόλεμο.
-Ωστόσο δεν είναι απαραίτητο να το ενισχύετε εσείς με τη συμπεριφορά σας, πχ αγοράζοντάς του μόνο παιχνίδια απομιμήσεις πολεμικών όπλων ή αφήνοντάς το να παρακολουθεί ειδήσεις ή ταινίες που δεν είναι κατάλληλες για την ηλικία και την ψυχική του ωριμότητα.
-Σε περίπτωση που η μόνιμη ενασχόληση του παιδιού είναι τα παιχνίδια βίας και η συμπεριφορά του προς τους γύρω του είναι επιθετική, είναι καλύτερα να απευθυνθείτε σε έναν ειδικό.
Αλεξάνδρα Καππάτου,
Ψυχολόγος, παιδοψυχολόγος, συγγραφέας
