Μία 14χρονη μαθήτρια γράφει για την εξέγερση του Πολυτεχνείου

Νέοι γεμάτοι όνειρα, φιλοδοξίες, ιδανικά. Φυλάκισμένοι σε τσιμέντο που δε τους αφήνει να εκφραστούν και να ονειρευτούν. 17 Νοεμβρίου αποφασίζουν να διαλύσουν το τσιμέντο και μέσα στο σκούρο γκρι να φυτρώσει πρασινάδα.

«Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ Πολυτεχνείο! Λαε της Ελλάδας, το Πολυτεχνείο είναι σημαιοφόρος του αγώνα μας, του αγώνα σας, του κοινού αγώνα μας ενάντια στη δικτατορία για τη δημοκρατία».

Ταράτσες γεμάτες πυροβόλα με σφαίρες που στόχο έχουν νέους που παλεύουν για ένα καλύτερο αύριο. Ο δρόμος κόκκινος, γεμάτος αξιοπρέπεια που ακόμα κι αυτός καταπατείται από γκρίζες βρώμικες ερπύστριες των τάνκς. Δακρυσμένα και κόκκινα μάτια από τα πρώτα δακρυγόνα. Νέοι κρεμασμένοι από κάγκελα κραυγάζουν ό,τι μέχρι τώρα τους απαγορεύουν. Τα τανκς πλησιάζουν. Πρώτα ακούγονται και μετά φαίνονται με τους αναμμένους προβολείς να θολώνουν τα βουρκωμένα μάτια. «Είμαστε αδέρφια σας» το σύνθημα που ακούγεται. Ανούσιες διαπραγματεύσεις για την έξοδο των περικυκλωμένων.

Ούτως ή άλλως, το δικό τους θα περνούσε! Ένας συνεχής οξύς ήχος από την κολλημένη κόρνα της mercedes, πυροβολισμοί, η πύλη έπεσε.

Υπεράνθρωπες καταστάσεις ανθρώπων άοπλων που για το μέλλον σας, το μέλλον των παιδιών σας αλλά και το δικό μας συνεχίζουν τον αγώνα γνωρίζοντας πως είναι οι επόμενοι, προτάσσουν τα στήθη τους μπροστά σε πυργίσκους που και μια σφαίρα να ξεφύγει θα χάσουν την οικογένεια και τους ανθρώπους που αγαπούν για πάντα.

Το πολίτευμα μπορεί να άλλαξε αλλά το τσιμέντο ακόμα υπάρχει. Τελικά το Πολυτεχνείο είναι διαχρονικό. Όπως εκείνοι έτσι κι εμείς, άνθρωποι νέοι που παλεύουμε για τα δικά μας όνειρα και ιδανικά. Παλεύουμε για να ξαναβγεί στην επιφάνεια αυτή η πρασινάδα. Δε γυρεύουμε, ούτε γυρέψαμε ποτέ για φασαρία. Για το μόνο πράγμα που παλεύουμε είναι ένα αξιοπρεπές μέλλον. «Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ Πολυτεχνείο!».

Μαρσό Μούντη
3η Γυμνασίου
Καλλιτεχνικό Σχολείο Γέρακα