Βασίλης Δρυμούσης: «Δεν πιστεύω ότι έχω γεννήσει το Άγιο Πνεύμα, που θα κάνει τα πάντα»

Από τον Γιάννη Βίτσα

-Πόσο έχει αλλάξει τη ζωή σας η κόρη σας;

«Με τον ερχομό του παιδιού αυτό που δεν έχω πλέον είναι ελεύθερος χρόνος και κότσια να κάνω αυτά τα οποία έπραττα παλαιότερα. Προσάρμοσα το ωράριο μου στο πρόγραμμα του παιδιού»

-Συναισθηματικά ποιες αλλαγές βιώσατε;

«Μαλάκωσα ως άνθρωπος, έχω περισσότερη υπομονή, έγινα πιο σοφός στο πέρασμα του χρόνου. Πράγματα τα οποία θεωρούσα σημαντικά, τώρα τα βλέπω λιγότερο σημαντικά. Έχω περισσότερη αγωνία μην αρρωστήσει, μην πάθει κάτι. Έμαθα πράγματα για το πώς μεγαλώνει ένα παιδί, μέχρι το να αναγνωρίζω συμπτώματα αδιαθεσίας και να βάζω πάνες.»

-Τι σας «έδωσε» η κόρη σας;

«Η κόρη μου με έκανε μαλακό και διαλλακτικό άνθρωπο. Με έμαθε να βλέπω τα πράγματα με μια διαφορετική οπτική, πιο αθώα. Αισθάνθηκα ότι θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Παραμέλησα τον εαυτό μου και τους εγωισμούς μου. Και κατάλαβα τα λάθη -ακόμα και αν δε μπορώ να τα διορθώσω- που έχουν κάνει οι γονείς μου μεγαλώνοντας εμένα.»

-Πριν την κόρη σας ήσασταν διαφορετικός;

«Ήμουν όπως είναι οι περισσότεροι που δεν έχουν παιδιά. Ασχολούμουν μόνο με τα πράγματα που θεωρούσα σημαντικά εκείνη την στιγμή της ζωής μου, με την καριέρα μου, τα χρήματα που έπαιρνα, με το πώς θα διασκέδαζα. Όταν έχεις ένα παιδί γίνεσαι περισσότερο υπεύθυνος. Όταν σε κοιτά στα μάτια, δε μπορείς να είσαι το ίδιο σκληρός όπως ήσουν. Κατανοείς τις ζωές των άλλων ανθρώπων, συγχωρείς πιο εύκολα, αλλάζεις επίπεδο. Περιμένεις να γυρίσεις σπίτι σου να δεις το παιδί σου. Είναι μια τεράστια και συναισθηματική αλλαγή. Προσωπικά συμμετέχω και στα πρακτικά που αφορούν το παιδί. Αλλάζω πάνες, την ταΐζω, φτιάχνω φαγητό. Είναι μία πολύπλοκη και ταυτόχρονα πολύ γοητευτική διαδικασία. Έχουμε μια τελετουργία. Αν δεν είμαι εγώ σπίτι δεν κάνει μπάνιο. Ορισμένα πράγματα τα έχω αναλάβει μόνο εγώ. Πρέπει να μπεις στα δύσκολα. Είναι τεράστια αλλαγή και οφείλεις να βοηθήσεις για να είσαι κοντά με το παιδί σου. Νομίζω είμαι έτοιμος να δουλέψω σε παιδικό σταθμό τώρα.»

-Συγκινηθήκατε πολύ την πρώτη φορά που την είδατε;

«Όταν την έπιασα στα χέρια μου στην αίθουσα τοκετού έκλαψα. Ήταν η προσμονή, ο φόβος, η περηφάνια, ο τρόμος γιατί λες «Πώς την πιάνουν, πώς θα τη μεγαλώσω, και αν κλαίει και δεν ξέρω τι θέλει;» Βέβαια όλα αυτά τα μαθαίνεις σε μία εβδομάδα, γιατί το παιδί σου μεταβιβάζει και ένα είδος σοφίας. Ανοίγεις μία πόρτα στη ζωή σου, που μέχρι τότε ήταν κλειστή. Δε νομίζω ότι υπάρχει πατέρας που βλέπει το παιδί του και δεν τα κάνει πάνω του, όσο και σκληρός και να δείχνει. Είναι τεράστια στιγμή στη ζωή ενός άνδρα!»

-Είστε λοιπόν κλασσικός χαζομπαμπάς;

«Είμαι νορμάλ. Δεν πιστεύω ότι το παιδί μου είναι το ωραιότερο, το εξυπνότερο, ούτε θέλω να τη καλοπιάνω πολύ. Θα τη μαλώσω ή θα την επαινέσω όταν χρειαστεί. Χαζομπαμπάς δεν είμαι. Δεν πιστεύω ότι έχω γεννήσει το Άγιο Πνεύμα, που θα κάνει τα πάντα, θα ανακαλύψει το εμβόλιο για το Aids, για τον καρκίνο και θα σώσει την Αφρική από την πείνα. Εντάξει στο παιδί του ο καθένας έχει μια αδυναμία, αλλά δεν πηγαίνω στο άλλο άκρο. Και όταν μου λένε τι ωραίο και έξυπνο παιδάκι, τους απαντώ ότι δεν έχω συναντήσει κανένα παιδί στις ημέρες μας που να μην είναι ωραίο, έξυπνο, ψηλό και όμορφο. Τα περισσότερα παιδιά σήμερα είναι ωραία και καλοζωισμένα. Ακόμα και οι γονείς να μην έχουν αυτή την περίοδο χρήματα, το παιδί το βλέπεις ότι είναι ένα διαφορετικό πλάσμα.»