Κώστας Αρζόγλου: «Ποτέ δεν είμαι ικανοποιημένος από τον εαυτό μου σε σχέση με τα παιδιά.»
Τα τρία παιδιά του που όπως τονίζει είναι πια βαθιά χαραγμένα μέσα του, οι αλήθειες, οι ενοχές του αλλά και όσα έμαθε στο δρόμο της πατρότητας. Η μεγάλη κόρη που δεν την έζησε, η υιοθεσία του γιου του, αλλά και η μικρή του κόρη που πια τη μεγαλώνει μόνος του. Ο Κώστας Αρζόγλου εξομολογείται στο mothersblog.gr όσα θα έχανε αν δεν ήταν πατέρας!
Από τον Γιάννη Βίτσα
-Είστε μπαμπάς τριών παιδιών με αρκετά μεγάλη ηλικιακή διαφορά μεταξύ τους...
«Πράγματι έχουν μία μεγάλη διαφορά επτά ετών περίπου μεταξύ τους. Η κόρη είναι είκοσι επτά χρονών, ο γιος μου δεκαεννιά και η μικρή μου κόρη δώδεκα. Τη μεγάλη μου κόρη δεν την έζησα πάρα πολύ. Η ίδια είναι ηθοποιός. Κάποια στιγμή παίξαμε μαζί σε ένα θεατρικό έργο, όπου ένας δάσκαλος, ο Ζουβέ διδάσκει ένα νέο κορίτσι. Η μικρή μου κόρη αγαπά επίσης το θέατρο και μάλιστα θα παίξει φέτος σε μία παιδική παράσταση, ενώ ο γιός μου πάλι δε θέλει καν να το ξέρει!»
-Αναφέρατε ότι πρωταγωνιστήσατε με την μεγαλύτερη κόρη σας, σε ένα θεατρικό έργο όπου ουσιαστικά υποδυόσασταν το δάσκαλο της. Ήσασταν δάσκαλος στη ζωή της και αν θέλετε αισθανθήκατε με ένα τρόπο παίζοντας μαζί της, ότι αναπληρώνατε τα χρόνια που δεν ήσασταν παρών δίπλα της;
«Ναι. Ξέρετε αισθάνομαι όσο μεγαλώνω -και με τη μικρή μου κόρη, τη Μαρία-, ότι έπρεπε να κάνω κάτι παραπάνω και δεν το έπραξα ακριβώς. Πάντα αισθάνομαι κάτι μου έχει ξεφύγει σε σχέση με τα παιδιά. Λέω «Γιατί δεν έπραξα τότε αυτό -σε πολύ μεγάλες αποφάσεις. Πάντα μου λείπει κάτι! Ποτέ δεν είμαι ικανοποιημένος από τον εαυτό μου σε σχέση με τα παιδιά.»
-Είστε αυστηρός κριτής του εαυτού σας;
«Πιθανόν. Μπορεί! Αλλά πάντοτε το αισθάνομαι.»
-Τόσο εσείς, όσο και η Έλενα Ακρίτα, δεν κρύψατε δημόσια την απόφασή σας να υιοθετήσετε το γιο σας Παύλο την περίοδο που ήσασταν μαζί. Επηρέασε τον Παύλο, όταν έμαθε για την υιοθεσία του στα παιδικά του χρόνια;
«Όχι. Θα σας πω κάτι πολύ τρυφερό. Όταν ο Παύλος ήταν ενός ή δύο χρόνων τον κρατούσα , αγκαλιά και του άρεσε πάρα πολύ να τον σηκώνω για να χτυπά το κουδούνι της εξώπορτας. Κάποια στιγμή του είπαμε ότι έτσι ακριβώς χτύπησε το κουδούνι της εξώπορτας μας, του ανοίξαμε η μαμά του και εγώ την πόρτα και από τότε ήταν ο γιος μας! Νομίζω ότι δε του έχει λείψει τίποτα. Ότι ήθελε το ήθελε από εμάς, γιατί τον αγαπάμε και τον λατρεύουμε!»
-Ήταν πιο εύκολη επικοινωνία σας με το γιο σας ή με τις κόρες σας;
«Μάλλον με τη μικρή -την Μαρία-, που μεγαλώνω εγώ. Μου λέει τα πάντα, αλλά αυτό ίσως οφείλεται στο ότι τη ζω περισσότερο! Από τον Παύλο και έπειτα αισθάνθηκα πολύ έντονα την υπευθυνότητα του να είσαι πατέρας, να καίγεσαι για τα πάντα, να σε πιάνει χτυποκάρδι! Είναι πολύ πιο βαθιά χαραγμένος ο εαυτός μου πια με τα τρία παιδιά μου.»
-Με την τρίτη σύζυγο σας και μητέρα της Μαρίας έχετε χωρίσει. Να θεωρήσω ότι αποφασίσατε να μεγαλώσετε εσείς την κόρη σας ουσιαστικά μόνος σας; Πήρατε την επιμέλεια του παιδιού;
«Ναι έτσι είναι τα πράγματα και η ζωή. Ζούμε μαζί, τη μεγαλώνω, τη διαβάζω... Φυσικά δεν έχει απομονωθεί από τη μητέρα της.»
-Είναι εύκολο να μεγαλώνετε ένα παιδί μόνος σας;
«Όχι, δεν είναι καθόλου εύκολο! Ότι κάνω στη ζωή μου, οργανώνεται ανάλογα με τις ώρες με τις ώρες της Μαρίας!»
-Είστε πια χαζομπαμπάς;
«Αισθάνομαι μπαμπάς, όχι χαζομπαμπάς!»
-Τι σας έμαθαν τα παιδιά σας;
«Μου έχουν διδάξει, την αθωότητα, την ανακάλυψη καινούργιων πραγμάτων που θεωρούμε δεδομένα.»
-Θα ήσασταν διαφορετικός, πιστεύετε, αν δεν είχατε παιδιά;
«Σίγουρα ναι. Θα είχα χάσει κάτι φοβερό...»
-Κλείνοντας ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σας σχέδια;
«Θέλω πολύ να δημιουργήσω ένα στέκι μέσα στην Αθήνα, ένα θέατρο που να έχει πολυποίκιλες εκδηλώσεις και να γίνει ένα κέντρο για την ανταλλαγή ιδεών ανθρώπων. Διευθύνω τη δραματική σχολή Πετρούπολης η οποία πάει καταληκτικά, όχι επειδή έχει πολλά παιδιά, αλλά κυρίως επειδή είναι καλή η στόφα τους. Έχουν ταλέντο που μπορεί να βαθύνει και να οργωθεί πολύ.»
