«Να βλέπεις τι χρώμα έχει η καρδιά...» μία υπέροχη ιστορία για μικρούς και μεγάλους!

Η δασκάλα, είπε στα παιδιά, πως τον καινούργιο τους συμμαθητή τον έλεγαν Ίνγκριτ, και ότι ήρθε από μια πολύ μακρινή χώρα. Ο Αιμίλιος, όμως, φοβήθηκε, από την πρώτη στιγμή, αυτό το παιδί και το παράξενο όνομα του...

Οι μέρες περνούσαν και ο Ίνγκριτ καθόταν, πάντα, μόνος στο τελευταίο θρανίο. Ο Αιμίλιος, που καθόταν στο πρώτο θρανίο, ποτέ δεν γύρισε να τον κοιτάξει στα μάτια. Όταν ο Ινγκριτ σηκωνόταν στον πίνακα, ο Αιμίλιος κάρφωνε το βλέμμα στο βιβλίο του κι έκανε πως διαβάζει... Κι αν τον συναντούσε, τυχαία, στο προαύλιο, άλλαζε δρόμο ή έτρεχε μακριά του. Ποτέ δεν έπαιζε μαζί του, ούτε καν του μιλούσε...

Μια μέρα, όμως, η δασκάλα είπε:
«Ίνγκριτ, έλα να κάτσεις στο πρώτο θρανίο, με τον Αιμίλιο!». Τότε ο Αιμίλιος τρόμαξε, κοκκίνισε και τα χέρια του άρχισαν να ιδρώνουν. Δεν ήθελε να κάτσει μ΄αυτό το παιδί με το παράξενο όνομα. Αμέσως έβαλε τις φωνές...

«Κυρίαααααα,δεν θέλω να κάτσω μ'αυτόν!!!», φώναξε.
«Γιατί Αιμίλιε;», ρώτησε η δασκάλα, με απορία.
«Γιατί είναι μαυράκι!!!», απάντησε ο Αιμίλιος.
Τότε τα μάτια του Ίνγκριτ γέμισαν δάκρυα... και το κουδούνι χτύπησε δυνατά, για το διάλειμμα.

Η δασκάλα έμεινε στην τάξη με τον Αιμίλιο και τον ξαναρώτησε, γιατί δεν θέλει να μοιραστεί το θρανίο του,με τον Ίνγκριτ.
«Γιατί θα μου κλέψει τους καινούργιους μου μαρκαδόρους», είπε ο Αιμίλιος.
«Γιατί θα σου κλέψει τους μαρκαδόρους;», ρώτησε η δασκάλα.
«Γιατί είναι μαύρος και οι μαύροι κλέβουν, μου είπε η μαμά!».

Τότε, η δασκάλα πλησίασε τον Αιμίλιο και αφού τον πήρε στην αγκαλιά της, του είπε:
«Αιμίλιε, όλοι είμαστε διαφορετικοί, αλλά είμαστε ίσοι, γιατί όλοι είμαστε άνθρωποι. Είδες τα δάκρυα του Ίνγκριτ; Είναι ίδια με τα δικά σου. Και αυτός, σαν κι έσενα, κλαίει, χαμογελάει, χαίρεται, λυπάται, θυμώνει. Ο Ίνγκριτ, έχει γονείς σαν κι εσένα, παππούδες και αδέλφια, που τον αγαπούν και θέλουν να τον βλέπουν χαρούμενο!

Ύστερα η δασκάλα του είπε:
«Αιμίλιε, να βλέπεις τί χρώμα έχει η καρδιά!».

Ο Αιμίλιος την κοίταξε με απορία, χωρίς να καταλαβαίνει τη δασκάλα του. Αμέσως, εκείνη του εξήγησε τι ήθελε να πει...
«Να θυμάσαι ότι όλα τα παιδάκια έχουν το ίδιο χρώμα στην καρδιά. Η καρδιά όλων των παιδιών του κόσμου είναι ΚΟΚΚΙΝΗ, γιατί μέσα είναι γεμάτη από αγάπη!».

Τότε ο Αιμίλος χαμογέλασε και σκέφτηκε... «Να βλέπεις τι χρώμα έχει η καρδιά», και το κουδούνι χτύπησε για το μάθημα.

Όταν οι συμμαθητές του Αιμίλιου μπήκαν στη τάξη, ο Αιμίλιος πήρε την τσάντα του και τους καινούργιους του μαρκαδόρους και είπε στη δασκάλα: «Εγώ θα κάτσω στο θρανίο του Ίνγκριτ.
«Γιατί;», ρώτησε η δασκάλα, «Γιατί η καρδιά του είναι κόκκινη!»,είπε ο Αιμίλιος.
«Σαν τη δικιά σου καρδιά...» απάντησε η δασκάλα, και του χαμογέλασε...!!!

Κείμενο αποκλειστικά για το Mothersblog
Τσουλφίδη Ηράκλεια
Εκπαιδεύτρια συναισθηματικής αγωγής-Λογοθεραπεύτρια