Καλοκαιρινές διακοπές χωρίς Wi-Fi; Μην αγχώνεστε τα παιδιά σας θα επιβιώσουν!
Κάθε καλοκαίρι έστω και λίγες μέρες επισκεπτόμαστε με τον άνδρα μου και την κόρη μου, τη γιαγιά και τον παππού σε ένα ορεινό χωριό των Καλαβρύτων. Εκεί πραγματικά απολαμβάνουμε την ξεκούραση. Η ομορφιά της περιοχής σε συνδυασμό με τον αργό ρυθμό της ζωής, είναι ίσως η αποτοξίνωση που χρειαζόμαστε από τις δουλειές και την καθημερινότητά μας.
Γράφει η Μαργαρίτα Νικολάου
Υπάρχει όμως, ένα πρόβλημα, (ανάλογα βέβαια, με το πώς το βλέπει κανείς), καθώς εγώ και ο άνδρας μου το θεωρούμε «ευλογία» για εμάς. Ποιο είναι αυτό το πρόβλημα; Δεν υπάρχει internet.
Wi-Fi; Όχι. Μία γραμμή σήματος και με το ζόρι. Αν υπάρχει καλό φαΐ; Ναι. Όσο για αυτό μπορώ να εγγυηθώ. Η πεθερούλα μου μαγειρεύει εκπληκτικά και ανυπομονώ να γευτώ τα γεμιστά της και τα χωριάτικα κλασσικά τηγανιτά κεφτεδάκια. Hot spots; Όχι, όχι, τίποτε από αυτά. Όσον αφορά τα δεδομένα κινητής τηλεφωνίας στα τηλέφωνα μας; Λοιπόν, αγγίζουμε το όριο μας στις πρώτες 48 ώρες και από εκεί και πέρα χρησιμοποιούνται μόνο σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης.
Καλώς ήρθατε στο καλοκαίρι της αποσύνδεσης. Αν είναι επώδυνο; Ίσως λίγο για όσους είναι εθισμένοι στο διαδίκτυο. Αν είναι ανεκτίμητο; Ναι! Είναι τόσο πολύ γιατί αφιερώνεις ολοκληρωτικά το χρόνο σου ως γονιός στο παιδί σου και το παιδί σου αντίστοιχα, όποιας ηλικίας και αν είναι έρχεται σε επαφή με πιο ουσιαστικά πράγματα.
Οι πρώτες ημέρες του καλοκαιριού χωρίς internet μοιάζουν με τις πρώτες μέρες που περνά κάποιος σε ένα κέντρο αποτοξίνωσης. Τα παιδιά θα κινούνται σαν ζόμπι στην αρχή, θα δείχνουν να βαριούνται, θα πιάνουν το κινητό στο χέρι για να παίξουν και μόλις διαπιστώνουν ότι δεν υπάρχει δίκτυο για να δουν τα αγαπημένα τους βιντεάκια στο Youtube, ή να παίξουν online, θα πετούν τη συσκευή, βγάζοντας ένα «Πφφφ» αγανάκτησης.
Τις λέξεις, «Βαριέμαι!», και «Τι θα κάνουμε τώρα;» ή «Πω πω γιατί ήρθαμε εδώ» και «Μα καλά γιατί δεν έχει Internet, η γιαγιά», θα είναι πράγματα που θα ακούτε σίγουρα τις πρώτες δύο μέρες. Μετά όμως όλα θα αλλάξουν. Όπως για παράδειγμα η κόρη μου. Ξεχνά ότι έχω το κινητό μου τηλέφωνο μαζί, ξεχνά ότι έχει το τάμπλετ στην τσάντα και ασχολείται με πιο όμορφα πράγματα. Πράγματα που θα ήθελα να έχει και στην καθημερινότητά της, πίσω στην πόλη.
Αρχίζει να δίνει σημασία σε ξεχασμένα επιτραπέζια παιχνίδια και παιχνίδια καρτών, αρχίζει να πηγαίνει μαζί με τη γιαγιά της κάθε απόγευμα στα κατσικάκια και τις κοτούλες. Παίζει στο ποτάμι. Μιλάει με όλο τον κόσμο στο καφενείο του παππού, παίζει μαζί τους τάβλι (και ας μην ξέρει), παίζουμε μπουγέλο μαζί, φτιάχνει ζυμαράκια με τη γιαγιά της, ανοίγει φύλλο, φτιάχνει πίτες και όταν έρχεται η τελευταία μέρα, κλαίει που φεύγουμε και που θα γυρίσει πίσω στο σπίτι, χωρίς όλα αυτά που την κάνουν ευτυχισμένη.
Αναπόφευκτα στο τέλος της επίσκεψης όλα τα παιδιά δεν θα θέλουν να γυρίσουν στην καθημερινότητά τους όσο περίεργο και αν ακούγεται. Όποιας ηλικίας και αν είναι. Βέβαια, όλα τα ωραία τελειώνουν και κάπως έτσι όταν θα γυρίσετε σπίτι, θα βαριούνται που δεν έχουν όλα εκείνα που είχαν στο χωριό ή τις διακοπές και ασυναίσθητα θα γυρίσουν στην τηλεόραση και το τάμπλετ... Και όλα αυτά επειδή θα βαριούνται.
Αν λοιπόν έχετε τη δυνατότητα να απολαύσετε εσείς και περισσότερο τα παιδιά σας, διακοπές μακριά από το διαδίκτυο, κάντε το χωρίς δεύτερη σκέψη.
Καλό καλοκαίρι και καλές διακοπές χωρίς... Wi-Fi!
