«Το παιδί μου είναι προσκολλημένο πάνω μου, τι να κάνω;»

Ναι, το παιδί σας είναι προκολλημένο μαζί σας αλλά δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας.

Είναι λογικό ένα παιδί να νοιώθει πανικό και να ξεσπά σε κλάματα κάθε φορά που επιχειρείτε να φύγετε από το σπίτι. Χωρίς την παρουσία της, νιώθει μόνο καθώς για εκείνο είστε η φυσική του προέκταση, ο άνθρωπος που είδε από την πρώτη στιγμή που γεννήθηκε και εκείνος που φροντίζει για την ικανοποίηση κάθε ανάγκης του καθημερινά.

Συνήθως, σε ηλικία 18 μηνών όπου το παιδί ξεκινά να «ανακαλύπτει» τον κόσμο μόνο του, ξεπερνά το άγχος του αποχωρισμού, σταδιακά και με υπομονή. Τι μπορείτε να κάνετε όμως ώστε η ...απεξάρτηση να γίνει όσο πιο ομαλά γίνεται.

- Κλάμα παιδιού: Τα παιδιά ως γνωστόν είναι ιδιαίτερα χειριστικά. Προσπαθήστε λοιπόν να καταλάβετε αν το κλάμα του είναι γιατί είναι πραγματικά δυστυχισμένο ή γιατί απλά θέλει την προσοχή σας. Ένα τρόπος είναι να του μιλάτε ήρεμα και με σταθερή φωνή για το τι θα κάνετε και που θα πάτε.
- Φροντίστε να του εστιάσετε την προσοχή στην ώρα της επιστροφής σας και όχι της αναχώρησή σας, δημιουργώντας του προσδοκίες που δεν θα είναι ψεύτικες.
- Η έναρξη παιδικού σταθμού απαιτεί περίοδο προσαρμογής που μπορεί να διαρκέσει αρκετό καιρό. Δημιουργήστε το ένα κλίμα ασφάλειας, δίνοντάς του να πάρει μαζί του, αν το θέλει, προσωπικά του αντικείμενα, όπως ένα αγαπημένο του παιχνίδι, ένα μαξιλάρι με τα οποία είναι συναισθηματικά συνδεδεμένο.
- Προσπαθήστε να είστε ψύχραιμη όταν πρέπει. Ειδικά στον παιδικό σταθμό μην αφήνετε το άγχος να σας κυριεύσει γιατί αυτό γίνεται αντιληπτό στο παιδί. Επίσης, μην είστε συγκρατημένη στις εκδηλώσεις αγάπης και τρυφερότητας, για να το βοηθήσετε να απαγκιστρωθεί από πάνω σας. Ενδεχομένως να έχετε τα αντίθετα αποτελέσματα με μία ουδέτερη συμπεριφορά.
-Να παροτρύνετε το παιδί σας να κάνει μικρά πράγματα μόνο του και να το επιβραβεύετε κάθε φορά που τα καταφέρνει.