Διαβάστε μια απίστευτη ιστορία διδύμων!

Η Μαρία λέει στο BHMagazino: «To 1968 δεν υπήρχαν υπερηχογραφήματα. Γεννήθηκα πρώτη εγώ σε μια ιδιωτική κλινική στην Πάτρα. Έπειτα από λίγη ώρα, η μητέρα μου λέει: "Νομίζω πως έχω και άλλο παιδί!". Ο γιατρός θεώρησε ότι έκανε πλάκα. Έπειτα από ένα τέταρτο ήρθε η Κωνστάντια. Και επειδή είχε προβλεφθεί νερό μόνο για ένα παιδί, η δεύτερη πλύθηκε με τα απόνερα της πρώτης! Μια πλάκα έχουμε κάνει μόνο, στα 15 μας. Ένα βράδυ είχαν βγει οι γονείς μας για φαγητό και η Κωνστάντια βγήκε κρυφά ραντεβού. Στις 11.00 τηλεφώνησε η μαμά να δει αν είμαστε καλά. Της λέω εγώ: "Όλα μια χαρά". "Δώσε μου και την Κωνστάντια να της μιλήσω". Ξαναπήγα στο τηλέφωνο και μίλησα δεύτερη φορά, σαν Κωνστάντια. Δεν κατάλαβε τίποτε. Οι μόνοι που δεν μας μπερδεύουν ποτέ είναι οι παιδικοί μας φίλοι. Ξέρουν καλά ότι είμαστε τελείως διαφορετικές. Ενδεικτικό το παράδειγμα ενός φίλου που πέρασε πολύ δύσκολες στιγμές και τώρα θέλει συνέχεια να διασκεδάζει. Μου είπε: "Δεν θα με παρεξηγήσεις, αλλά προτιμώ αυτή την περίοδο να βγαίνω με την Κωνστάντια, γιατί δεν μου βάζει δύσκολα! Εσύ με 'τσιτώνεις'!". Επειδή δούλεψα από νωρίς, οι γονείς μας θεωρούσαν πάντα ότι εγώ είμαι πιο δυναμική, ότι δεν έχω ανάγκη κανέναν. Την Κωνστάντια, αντίθετα, που άργησε να δουλέψει, την κανάκευαν περισσότερο, τη θεωρούσαν πιο απροστάτευτη, "το παιδί". Φυσικά, τίποτε από τα δύο δεν ισχύει, απλώς οι γονείς προσκολλώνται σε ταμπέλες. Σήμερα εγώ έχω μεγαλύτερη εξάρτηση από εκείνη. Προχθές, της τηλεφώνησα και της είπα: "Χαθήκαμε!". Μου απάντησε: "Ευτυχώς!"». Η αδερφή της Κωνσταντία θυμάται: «Μπερδέματα έχουμε σε δραστηριότητες όπου ο κόσμος αγνοεί την ύπαρξη της άλλης. Θυμάμαι σε μια παράσταση χορού στην οποία συμμετείχα, η δασκάλα του χορού είδε σοκαρισμένη τη Μαρία να κάθεται ανάμεσα στους θεατές! Μια γνωστή της Μαρίας κόντεψε να με βρίσει μια μέρα στον δρόμο: "Τι στο διάολο, δεν μου μιλάς;". Στο πανεπιστήμιο ήταν ο πρώτος μας χωρισμός. Εγώ πέρασα σε σχολή στην Πάτρα, η Μαρία στην Αθήνα. Μας στοίχισε πολύ. Για τέσσερα χρόνια, κάθε εβδομάδα, από Πέμπτη μέχρι Κυριακή, βρισκόμουν στην Αθήνα. Η μητέρα μού φώναζε: "Μέσα σε ένα ΚΤΕΛ είσαι συνέχεια!". Ο δεύτερος ξεριζωμός ήταν όταν έμεινα δέκα χρόνια στο Παρίσι. Τις δύο φορές που ερχόμουν κάθε χρόνο, υπήρχε η ίδια ένταση στον αποχωρισμό, το ίδιο κλάμα. Παρ' όλα αυτά, όταν γύρισα πια πίσω, δεν μας πέρασε από το μυαλό να μείνουμε μαζί. Μερικούς τούς ξένισε αυτό. Για εμάς ήταν υγιές. Επειδή έχουμε ένα ισχυρό δέσιμο, μια τρομερή συναισθηματική ένταση μεταξύ μας, αλλά όχι μια παθολογική σχέση. Αυτό που μας έσωσε είναι ότι είμαστε τελείως διαφορετικοί άνθρωποι. Από την ίδια "μαγιά", το ίδιο οικογενειακό περιβάλλον, τις ίδιες αρχές, η καθεμία από εμάς απομακρύνθηκε και ακολούθησε, βάσει των επιλογών της, τη δική της πορεία. Ακόμη έχουμε ομηρικούς καβγάδες. Στο επόμενο δίλεπτο, όμως, λέμε: "Τελικά τι θα φορέσεις το βράδυ;"».