Έχει το παιδί μου φίμωση ή όχι;
Το άγχος των γονιών με μικρά αγόρια εστιάζεται στο αν το παιδί τους έχει φίμωση πέους. Το ερώτημα λοιπόν που θέτουν είναι τι πρέπει να κάνουν και πότε.
Υπάρχουν διαφορετικές απόψεις από παιδιάτρους αλλά και από παιδοχειρουργούς για την φίμωση με αποτέλεσμα να δημιουργείται σύγχυση στους γονείς. Για να είστε σίγουροι, θα πρέπει πρώτα να γνωρίζετε αρκετά για τη διάπλαση και ανατομία του παιδικού πέους. Ειδικότερα:
Το μέρος του δέρματος που καλύπτει το πέος, ονομάζεται πόσθη, ενώ το τελικό τμήμα του πέους, βάλανος. Στον πέμπτο μήνα της εγκυμοσύνης η πόσθη, αυτός ο σχηματισμός του δέρματος, έχει ήδη ολοκληρωθεί και καλύπτει τελείως τη βάλανο, με την οποία είναι πολύ καλά κολλημένη. Ο διαχωρισμός αυτός δεν ολοκληρώνεται μέσα στη μήτρα, αλλά αργότερα, κατά τη διάρκεια των πρώτων χρόνων της ζωής του παιδιού.
Το ποσοστό των αγοριών στα οποία η πόσθη τραβιέται προς τα κάτω αποκαλύπτοντας τη βάλανο ήδη τη στιγμή της γέννησής τους είναι μόνο 4%. Στα μισά νεογέννητα αγόρια δεν μπορεί κανείς να δει ούτε το στόμιο της ουρήθρας. Έως την ηλικία των έξι μηνών η πόσθη τραβιέται τελείως προς τα κάτω σε ένα ποσοστό 20% των αγοριών. Μέχρι την ηλικία των τριών ετών στο 10% των αγοριών η βάλανος εξακολουθεί να καλύπτεται από την πόσθη.
Τέλος, σχεδόν σε όλα τα αγόρια μέχρι την ηλικία των 17 ετών η πόσθη έχει ανοίξει κανονικά.
Θεραπεία της φίμωσης
Η φίμωση πρέπει να αντιμετωπίζεται θεραπευτικά όταν συνοδεύεται από την παρουσία κλινικών συμπτωμάτων απόφραξης της ουροφόρου οδού ή λοίμωξη. Αν ένα παιδί αφεθεί με φίμωση, θα εμφανίζει άλγος κατά την ερωτική επαφή στην ενήλικη ζωή, λόγω βλάβης της ακροποσθίας. Κάτω από την ακροποσθία θα εμφανιστεί ήπια χρόνια φλεγμονή και, αν αυτή η φλεγμονή επιμείνει για δεκαετίες, είναι δυνατό να οδηγήσει σε καρκίνωμα πλακώδους επιθηλίου της βαλάνου αργότερα στην ενήλικη ζωή.
Από τη στιγμή που θα γίνει η διάγνωση της φίμωσης, οι θεραπείες που είναι διαθέσιμες περιλαμβάνουν τοπικά στεροειδή, συμφυσιόλυση, πλαστική της ακροποσθίας και περιτομή. Οι εναλλακτικές θεραπείες θα πρέπει να προηγούνται της χειρουργικής επέμβασης μόνο όταν δεν υπάρχει απόλυτη ένδειξη άμεσης χειρουργικής παρέμβασης και δεν αποτελούν καθιερωμένες τακτικές αντιμετώπισης της φίμωσης.
Γενικά, τα παιδιά ηλικίας κάτω των 5 ετών με ακροποσθία που δεν τραβιέται προς τα πίσω και χωρίς κλινικά συμπτώματα δεν χρειάζονται καμία θεραπεία και θα πρέπει μόνο να παρακολουθούνται κάθε έτος, υποστηρίζουν οι παιδίατροι.
