Πώς συμπεριφερόμαστε σ’ένα παιδί που λέει συνεχώς «όχι»;

Η λέξη «όχι» είναι η πιο συνηθισμένη στο λεξιλόγιο του παιδιού από τα δυο του κιόλας χρόνια.

15 Δεκεμβρίου 2017

Πώς συμπεριφερόμαστε σ’ένα παιδί που λέει συνεχώς «όχι»;

Την εκστομίζει με απίστευτη συχvότητα καθημερινά κι είναι η μοναδική, αυτονόητη απάντηση σε κάθε ερώτηση. Τα περισσότερα παιδάκια περνάνε κάποια στιγμή στο δεύτερο χρόνο της ζωής τους μια φάση αρνητισμού.Το παιδί θέλει να διακηρύξει την ανεξαρτησία του, προσπαθεί να αποτινάξει την εξουσία των μεγάλων και να γίνει κύριος του εαυτού του.

Η φάση του αρνητισμού δεν πρέπει να σας ανησυχεί, λένε οι ειδικοί. Είναι ένα υγιές και φυσιολογικό φαινόμενο.Ενα βήμα μπροστά στο δρόμο της αυτονομίας κι ένας πρωτότυπος τρόπος για να κατακτήσει καλύτερα το παιδάκι τη σχέση αιτίου και αποτελέσματος μέσα από τις αντιδράσεις που προκαλεί το “όχι”.

Ελέγχει λοιπόν τις αντιδράσεις και απολαμβάνει τη σημασία που του δίνουν. Είναι το επίκεντρο της προσοχής και του αρέσει πολύ. Η συμπεριφορά αυτή, η οποία διαρκεί γύρω στους 6 μήνες ( σε ορισμένες περιπτώσεις πολύ περισσότερο), αρχίζει να υποχωρεί σταδιακά από τα 2- 3 χρόνια όταν το παιδί μαθαίνει να σκέφτεται και ν’ αντιδρά πολύ πιο θετικά και συνεργάσιμα.

Μέχρι τότε όμως, ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για ν’αντιμετωπίσετε τον αρνητισμό του παιδιού σας είναι ο δρόμος της διπλωματίας. Κάθε φορά που απευθύνεστε στο παιδί σας θα διατυπώνετε τις ερωτήσεις με τέτοιο τρόπο ώστε να μην έχει περιθώριο να απαντήσει “όχι”. Αντί να το ρωτάτε αν πεινάει, για να εισπράξετε τη συνηθισμένη και αναμενόμενη απάντηση θα του πείτε: “Θέλεις να φας μακαρόνια ή κοτόπουλο;”

Οταν έρθει η ώρα για να ντυθεί ρωτήστε το “Προτιμάς να φορέσεις το κόκκινο ή το μπλε παντελόνι;” Μέσα σ’ αυτή την ψεύτικη δύναμη της επιλογής , το παιδί σας θα αισθανθεί ότι ελέγχει τη ζωή του. Δοκιμάστε επίσης να περιορίσετε τα δικά σας “όχι”. Το παιδί σας μιμείται. Οσο πιο πολλές είναι οι απαγορεύσεις , τόσο πιο έντονος είναι ο αρνητισμός.