Forever Young: Αυτές είναι οι παιδικές συνήθειες που ακόμη λατρεύουμε

Διαφορετικά πράγματα και σαφώς με διαφορετικό τρόπο απολαμβάνουμε, όταν είμαστε 5, όταν είμαστε 15, όταν είμαστε 25, 35, 45 και… συνεχίζεται! Ο χρόνος, οι εμπειρίες που συλλέγουμε μέρα τη μέρα στο δρόμο προς την ωριμότητα, μας κάνουν να αλλάζουμε σταδιακά και μαζί με εμάς ο κόσμος γύρω μας.
Ωστόσο, υπάρχουν μερικές μικρές συνήθειες που μετατράπηκαν σε… λατρείες, οι οποίες μέσα στα χρόνια μεγαλώνουν μαζί μας. Αγάπες που καταφέρνουν όντως να κρατάνε εφόρου ζωής!

Αυτή η αγάπη, μπορεί να είναι ο αστείρευτος θαυμασμός για κάποιο πρόσωπο, μία οικογενειακή «ιεροτελεστία», ένα κομμάτι που τραγουδούσαμε δυνατά πριν μάθουμε καν να γράφουμε το όνομά μας, ακόμη και η γεύση μίας σοκολάτας που δεν θα αλλάζαμε με καμία.

Ακριβώς για αυτό στο κείμενο που ακολουθεί, τρεις συντάκτριες καταγράφουν εκείνη τη λατρεμένη παιδική συνήθεια που τις κάνει και νιώθουν ακόμη… forever young και δεν σκοπεύουν να αποχωριστούν ποτέ!

Καλοκαίρι στην πλατεία του χωριού για την Ειρήνη

Καλοκαιρινές βραδιές στο χωριό. Οι γονείς και οι παππούδες στο καφενείο και εμείς δίπλα τους, να περιμένουμε με ανυπομονησία να μαζευτούν οι φίλοι μας για να σπεύσουμε στην πλατεία και να παίξουμε «Μήλα», λαστιχάκι «Αγαλματάκια, ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα». Οι ώρες περνούν με φωνές, γέλια, τσακωμούς, αγκαλιές και κλάματα και τη γιαγιά παραδίπλα να προσπαθεί να μας πείσει να πάμε έστω για λίγα λεπτά στο τραπέζι για να φάμε. Εμείς αρνούμαστε πεισματικά και συνεχίζουμε το παιχνίδι: «Τσαφ τσουφ, το τρένο περνά, μέσα, έξω, μέσα… πατά!». Καμία ζεστή και κανένα άγχος. Τρέχουμε και χοροπηδάμε σαν να μην υπάρχει αύριο. Μόνο μία λέξη μπορεί να μας κάνει να διακόψουμε για λίγα λεπτά το παιχνίδι. «Παγωτό».

Το σήμα «πέφτει» και ο περιπτεράς της πλατείας εξοπλίζεται με υπομονή προκειμένου να μας αντιμετωπίσει. Μας συμβουλεύει να μην βιαζόμαστε και να μην σπρώχνουμε ο ένας τον άλλον. Εμείς, βέβαια, έχουμε ήδη «βουτήξει» μες στο ψυγείο για το αγαπημένο μας παγωτό. Φυσικά, από το περίπτερο δεν μπορούμε να φύγουμε και χωρίς ένα αυγό με παιχνίδι-έκπληξη και την… καλή σοκολάτα! Ακόμα θυμάμαι εκείνο τον ενθουσιασμό, εκείνες τις γλυκές, καλοκαιρινές και γεμάτες αθωότητα νύχτες και ακόμη, προσπαθώ να τις ζω. Το ετήσιο ραντεβού στο καφενείο του χωριού εξακολουθεί να δίνεται κάθε Αύγουστο. Στη θέση των γονιών μας όμως, πλέον βρισκόμαστε εμείς και τα δικά μας πιτσιρίκια είναι εκείνα που τρέχουν στην πλατεία. Και μπορεί να μην παίζουν λαστιχάκι και αντί για μπάλες να κρατούν στα χέρια ένα «έξυπνο» gadget αλλά όταν πέφτει το «σήμα» για παγωτό -και δη Kinder- τόσο εκείνα όσο και εμείς, έχουμε τον ίδιο ακριβώς ενθουσιασμό στα πρόσωπά μας. Forever young, λοιπόν, και μακάρι να μπορέσουμε όλοι μας για πολλά ακόμη χρόνια «ζωντανό» και χαρούμενο το παιδί που κρύβουμε μέσα μας!

Η Σοφία συνεχίζει να μετράει μπάνια (και όχι μόνο)

Η αλήθεια είναι πως δελφίνι δεν με λες. Σε αντίθεση με την αδερφή που από όταν ήταν στο Νηπιαγωγείο κολυμπούσε ήδη χωρίς μπρατσάκια, φορώντας απλά τη μάσκα της και κάνοντας μακροβούτια που και ο Μάικλ Φελπς θα ζήλευε. Μία που έμπαινα στη θάλασσα και μία που έβγαινα, κοιτάζοντας (και θαυμάζοντας) την Έλενα (και τις επιδόσεις της). Τα μετρούσα για μπάνια βέβαια, αν και εκείνη συνήθιζε να με… κοροϊδεύει λέγοντας: «Βρε Σοφία, πρέπει να κολυμπήσεις για να μετρήσει!». Η αγαπημένη μας συνήθεια, όμως, δεν ήταν τα πειράγματα που μέχρι και σήμερα συνεχίζονται (διότι εξακολουθώ να μην κολυμπάω). Η αγαπημένη μας συνήθεια ήταν να τελειώσει η Έλενα το κολύμπι, να κουραστεί τόσο (σχεδόν να… αφυδατωθεί), ώστε να βγει έξω και να τρέξουμε να αναζητήσουμε κάποιο παγωτό που θα μας δροσίσει. Και κάπως έτσι μετρούσαμε μπάνια και παγωτά για όλα μας τα καλοκαίρια. Κάτι που κάνουμε μέχρι και σήμερα, έστω κι αν δεν κολυμπάμε πάντοτε μαζί. Τις φορές που θα πάμε μαζί στη θάλασσα, θα καθίσουμε όπως τότε, μικρούλες, στην άκρη του κύματος με ένα παγωτό στα χέρια, να πούμε τα νέα μας. Και τι καλύτερο από τα πάντοτε αγαπημένα μας Kinder που πλέον θα βρούμε στο ψυγείο. Kinder ξυλάκι με πλήρες παστεριωμένο γάλα και πλούσια επικάλυψη σοκολάτας γάλακτος για εκείνη που λατρεύει το ξυλάκι και Kinder παγωτό σάντουιτς από 40% πλήρες παστεριωμένο γάλα, ανάμεσα σε δύο γευστικά μπισκότα με πέντε διαφορετικά δημητριακά, για εμένα, που θέλω να πιάνω το παγωτό στα χέρια μου. Και κάπως έτσι για ακόμη μία φορά θα θυμηθούμε πώς νιώθαμε παιδιά… Μαζί, αγαπημένες, σαν από πάντα παιδιά.

Η Μάτα θέλει διαρκώς να ανακαλύπτει μικρές εκπλήξεις

Εκείνο όμως που νοσταλγώ λίγο περισσότερο, είναι τα παρεΐστικα μεσημέρια με την αδερφή μου μετά το σχολείο. Όταν εγώ πήγαινα Γυμνάσιο, εκείνη βρισκόταν ακόμη στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού. Εγώ επέστρεφα σπίτι λίγο νωρίτερα από εκείνη και την περίμενα στην τραπεζαρία της γιαγιάς για να φάμε. Κάθε Παρασκευή, φρόντιζα να μου περισσεύουν λίγα χρήματα από το χαρτζιλίκι που μου έδινε ο μπαμπάς κάθε εβδομάδα, για να πάρω και στις δύο μας κάποια λιχουδιά από το περίπτερο. Να μας «προετοιμάσω» με έναν γλυκό τρόπο, για το επερχόμενο Σαββατοκύριακο. Νομίζω πως όσα χρόνια και να περάσουν, δεν θα ξεχάσω ποτέ πως άνοιγαν διάπλατα από χαρά τα μάτια της, καθώς έβγαζα από την τσάντα τα λαχταριστά αυγουλάκια Kinder έκπληξη! Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, όπως όταν της ανακοίνωσα πρόσφατα πως η αγαπημένη μας παιδική γεύση, φέτος κυκλοφορεί μία νέα σειρά παγωτών, με τις δύο πιο δροσιστικές επιλογές του φετινού καλοκαιριού!

Πιο συγκεκριμένα, πλέον απολαμβάνουμε είτε Kinder ξυλάκι με πλήρες παστεριωμένο γάλα και πλούσια επικάλυψη σοκολάτας γάλακτος, είτε Kinder παγωτό σάντουιτς από 40% πλήρες παστεριωμένο γάλα, ανάμεσα σε δύο γευστικά μπισκότα με πέντε διαφορετικά δημητριακά.