Το παραμύθι της εβδομάδας: Δύο λάθη

Της Πέγκυς Παπαδοπούλου

Για τον Πέτρο, η επίπληξη της κυρίας του ήταν μεγάλη ντροπή. Ένιωθε τα μάγουλά του να καίνε, τα αυτιά του να μυρμηγκιάζουν και τα δάκρυά του έτοιμα να κατρακυλήσουν στο πάτωμα. Ακόμη ακούει τη φωνή της να του λέει : «πώς κι έκανες εσύ δύο λάθη; Είσαι πάντα τόσο προσεκτικός...»
«Πώς κάνεις έτσι καημένε!», προσπαθούσε να τον παρηγορήσει ο Θοδωρής.
«Μα, είναι δυνατόν; Εγώ, ΕΓΩ, να κάνω δύο ολόκληρα ορθογραφικά λάθη στην ίδια πρόταση; Που δεν κάνω ούτε ένα σε ολόκληρη σελίδα;» Ο Πέτρος το ... "φύσαγε και δεν κρύωνε!"
«Εγώ πάλι, δεν θα το έβαζα μαράζι!» Ο Θοδωρής του έκανε πάσα ένα τσαλακωμένο χαρτομάντιλο που βρήκε στην τσέπη του. Ήξερα ότι από στιγμή σε στιγμή ο φίλος του θα έβαζε τα κλάματα. Άρα, θα έπρεπε να του συμπαρασταθεί όσο περισσότερο μπορούσε. Η πρώτη φάση της συμπαράστασης ήταν αυτό το χαρτομάντιλο. Δεν θα ήθελε να τον δουν κι οι άλλοι με τα κλάματα στη μούρη.
«Ναι, αλλά εσύ» έλεγε ο Πέτρος και ταυτόχρονα του έδινε την τσάντα του για να μπορέσει να ανοίξει το χαρτομάντιλο, «κάνεις κι από ένα-δύο λάθη κάθε μέρα! Ένα περισσότερο, ένα λιγότερο, καμία διαφορά δεν θα σου έκανε!» Τώρα ο καημένος ο Θοδωρής κουβαλούσε δύο τσάντες – και δεν ήταν καθόλου ελαφριές, κι ο Πέτρος φυσούσε τη μύτη του με μανία. Φάση συμπαράστασης νούμερο δύο.

«Γι' αυτό σου λέω, δεν αξίζει να στεναχωριέσαι. Τουλάχιστον όχι τόσο πολύ!»
«Μα, να μου συμβεί εμένα αυτό! Και μάλιστα σε λέξεις που δεν είναι άγνωστες!». Τον χαβά του ο Πέτρος. Κι αντί να ηρεμεί όσο περνούσε η ώρα, τόσο περισσότερο κοκκίνιζε και τώρα πια δεν έκρυβε καθόλου τα δάκρυά του. «Πώς θα πάω τώρα σπίτι με τις κοκκινίλες στο τετράδιο; Είναι η πρώτη φορά που δεν παίρνω άριστα σε κάτι!»
Ο Θοδωρής κάθισε βαριά στο πρώτο πεζούλι που βρέθηκε μπροστά του. «Νομίζω ότι γι' αυτό σε πείραξε τόσο πολύ». Του έκανε χώρο να καθίσει δίπλα του.
«Δηλαδή;»
«Να, ξέρεις, είσαι πάντα τόσο σίγουρος για τον εαυτό σου, ξέρεις όλα τα μαθήματα, σηκώνεις πρώτος το χέρι σου, γράφεις ωραία γράμματα, διαβάζεις πολύ όμορφα. Είσαι ο ... "κύριος τέλειος"!» Ο Θοδωρής ζήλευε λιγουλάκι, αλλά μόνο τόσο δα. Ο Πέτρος ήταν ο καλύτερος φίλος του και ήταν περήφανος γι' αυτόν. Το γεγονός πως ο ίδιος δεν τον έφτανε ούτε στο μικρό του δακτυλάκι στα μαθήματα, δεν τους είχε φέρει ποτέ σε αντιπαράθεση. Ίσα – ίσα που αγαπούσαν πολύ ο ένας τον άλλο.
Ο Πέτρος σκούπισε τα μάτια του και τη μύτη του και πολέμησε να καταπιεί τα δάκρυά του.
Πέρασαν ένα – δυο λεπτά που κι οι δύο τους κάθονταν αμίλητοι στο πεζούλι. Φάση συμπαράστασης νούμερο τρία. Υπομονή. Στο τέλος ο Πέτρος είπε:
«Έχεις δίκιο. Έχω συνηθίσει να είμαι σε όλα καλός και μου κόστισε φοβερά που θα γυρίσω σπίτι μου και θα δείξω ένα τετράδιο με δύο διορθώσεις της κυρίας, επειδή δεν το έχω ξαναπάθει. Αλλά αυτό που με πείραξε είναι πως μου έκανε την παρατήρηση μπροστά σε όλους. Μα, να γελάνε μαζί μου ακόμη κι αυτοί που δεν ξέρουν να γράφουν ούτε το όνομά του σωστά; Αυτό δεν άντεξα!»

«Ουφ καημένε!». Ο Θοδωρής έκρινε ότι έπρεπε να περάσει στα σβέλτα στην επόμενη φάση υποστήριξης του φίλου του, για να μην ξαναρχίσουν τα δάκρυα – και δεν είχε κι άλλο χαρτομάντιλο! «Όπως είπες και μόνος σου, εγώ κάνω ένα – δυο λάθη την ημέρα, σε κάθε ένα από τα μαθήματά μας, και δεν έχω πάθει και τίποτε μέχρι τώρα. Εξακολουθώ να έχω δύο χέρια, δύο πόδια, μαλλιά ανακατεμένα. Εξακολουθώ να έχω εσένα για φίλο μου, κι ας μην είμαι και τόσο τέλειος όσο εσύ. Και φροντίζω πολύ απλά, να μην ξανακάνω τα ίδια λάθη».
«Ναι, κάνεις καινούρια κάθε φορά!» του είπε ο Πέτρος με ένα στραβό χαμόγελο. Ο Θοδωρής πολύ ενθουσιάστηκε έστω και με αυτό το στραβό χαμόγελο.
«Είδες; Η δική μου μαθητική ζωή λοιπόν έχει αυτό που θα λέγαμε "ποικιλία", κι ας μην ξέρω και πολύ καλά πώς γράφεται αυτή η λέξη! Ενώ η δική σου, που είναι όλο "μπράβο" και "άριστα", έχει μόνο αυτά τα δύο!» Ο Θοδωρής, που ήταν έξω καρδιά, γελούσε ήδη με αυτά που έλεγε και, καθώς το γέλιο είναι μεταδοτικό, σε λίγο γελούσε και ο Πέτρος.
«Θαρρώ πως δυο λάθη ορθογραφικά δεν πρέπει να είναι τελικά και πολύ μεγάλο κακό!» είπε ο Πέτρος κάποια στιγμή. «Φάση υποστήριξης ολοκληρώθηκε με επιτυχία», σκέφτηκε μέσα του ο Θοδωρής. Είχε κάθε λόγο να καμαρώνει που στήριξε το φιλαράκι του. «Αλλά, τι θα πουν άραγε οι γονείς μου;».
Χμ... ώστε αυτό είναι..... Ο Θοδωρής ειλικρινά δεν καταλάβαινε γιατί είχε έρθει ο Πέτρος σε τόσο δύσκολη θέση. Μέχρι που είπε αυτό για τους γονείς του. «Εμένα οι γονείς μου έχουν συνηθίσει! Αλλά, για να πούμε και του στραβού το δίκιο, δεν είμαι και τόσο άχρηστος που να ανησυχήσουν κιόλας, οπότε απλώς μου λένε να μην γίνω χειρότερος. Νομίζω πως οι δικοί σου γονείς ούτε καν που θα το προσέξουν!», τελείωσε την κουβέντα του προσπαθώντας να τον παρηγορήσει.

«Θα δούμε», αρκέστηκε να πει ο Πέτρος, και πήρε την τσάντα του για να ανηφορίσει κατά το σπίτι του. Μπορεί να μην έκλαιγε πια, μπορεί να είχε ξαναβρεί το χρώμα του και να ένιωθε αρκετά πιο ήρεμος, αλλά δεν είχε πάψει να νιώθει άσχημα με την απροσεξία που του κόστισε δυο κοκκινίλες στο τετράδιό του.
Προβληματισμένος λοιπόν, βρήκε την ώρα του βραδινού φαγητού για να πει τα νέα – που αυτή τη φορά θεωρούσε πως δεν ήταν καθόλου καλά – στους γονείς του. Προσθέτοντας φυσικά και πολλά "συγνώμη" και "δεν θα το ξανακάνω" κολλητά πίσω από την ιστορία του.
«Για να καταλάβω δηλαδή», είπε ο μπαμπάς, «θες να μας πεις πως έκανες δύο ορθογραφικά λάθη σήμερα, σωστά;»
«Ακριβώς, έκανα δύο λάθη μέσα στην ίδια πρόταση!», παραδέχτηκε ο Πέτρος, που όμως τώρα κοκκίνισε πιο ελαφρά από ότι το πρωί.
«Ήταν γνωστό το κείμενο;» ρώτησε ο μπαμπάς του
«Ήταν η ορθογραφία που είχα μελετήσει χθες το απόγευμα, δηλαδή ναι, ήταν γνωστό κείμενο ... ή τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι!». Μα, γιατί δεν άνοιγε η γη να τον καταπιεί να ησυχάσει;
«Ε, και;»
«Και τι μπαμπά; Έκανα δύο λάθη!»
«Και σε ρωτάω, τι έγινε που έκανες δύο λάθη;»
«Μα, πρώτη φορά κάνω λάθος σε κάτι!» ο Πέτρος είχε την αίσθηση ότι ούρλιαζε στον μπαμπά του και πως ο τρόπος του αυτός θα ήταν τελικά χειρότερος κι από τα λάθη του.

«Ναι, πρώτη φορά, αλλά ακόμη η γη γυρίζει, έτσι παλικάρι μου;» Ο μπαμπάς τον κοίταζε χαμογελαστός. Αυτό περιέπλεκε τα πράγματα. Γιατί γελάει ο μπαμπάς; Με κοροϊδεύει όπως κι οι συμμαθητές μου; Τι πρέπει να πω τώρα; Κι αν πω κάτι και τα κάνω χειρότερα; Κι αν δεν πω τίποτε κι ο μπαμπάς νομίζει ότι έχω κάνει τίποτε πιο σοβαρό;
Αλλά ο μπαμπάς, σαν όλους τους μπαμπάδες του κόσμου, ήξερε πολύ καλά το γιο του. Κι ήξερε επίσης πως αυτό ήταν ένα πολύ καλό μάθημα για το παιδί του, που ίσως να νόμιζε πως γεννήθηκε αλάνθαστος. «Σου λέω παιδί μου, μήπως σταμάτησε η γη ή το φεγγάρι να γυρίζουν, επειδή εσύ, ένας μαθητής της Τετάρτης Δημοτικού, έκανε ένα λάθος; Μάλλον όχι! Μήπως έγινες τώρα λιγότερο έξυπνος ή λιγότερο επιμελής από ότι ήσουν πριν; Σε καμία περίπτωση! Μήπως νομίζεις πως τώρα θα κάνεις κάθε μέρα από ένα – δύο λάθη μια και έγινε η αρχή; Σε καμία περίπτωση! Άρα λοιπόν, δε συνέβη και τίποτε το τρομερό!» Κι ο μπαμπάς ξαναγύρισε με ενδιαφέρον στο πιάτο του, ενώ η μαμά σερβίριζε κι άλλη σαλάτα.
«Δηλαδή, δεν θα με μαλώσεις;» ο Πέτρος το ρώτησε αυτό με πολύ χαμηλή φωνή. Και κοίταζε τα σαλατικά στο πιάτο του κι όχι τον μπαμπά του στα μάτια.
«Δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει να ... "μαλώσω". Θα είναι αυτό ένας τρόπος για να μην ξανακάνεις λάθος; Δε νομίζω .... Κι ύστερα, είσαι επιμελής και προσεκτικός. Δεν θα αλλάξει αυτό αν πού και πού κάνεις λάθος» Ο μπαμπάς τον κοιτούσε σοβαρός. «Νομίζω πως αρκετά στεναχωρήθηκες. Αυτό, από μόνο του, η στεναχώρια σου δηλαδή, δείχνει πόσο σοβαρός και ώριμος είσαι».
«Ευχαριστώ, μπαμπά».
«Νομίζω, πως αυτό που θέλει να σου πει ο μπαμπάς σου, είναι πως όλοι μας, ΟΛΟΙ μας, έχουμε κάνει ένα σωρό λάθη στην μαθητική μας ζωή!» είπε η μαμά του. «Δεν υπάρχει μαθητής, όσο καλά διαβασμένος κι αν είναι, που να μην έχει κάνει λάθη. Μερικοί κάνουν περισσότερα από άλλους. Αργά ή γρήγορα όμως, ο καθένας βρίσκει τους ρυθμούς του, τα μαθήματα στα οποία είναι καλός καθώς και αυτά που υστερεί. Κι εκεί, εκεί που υστερεί δηλαδή, κάνει λίγη προσπάθεια περισσότερη».

«Λες να ... "υστερώ" στην ορθογραφία;», ο Πέτρος ρώτησε τρομαγμένος
«Αυτό δεν μπορείς να το ξέρεις με δύο λάθη! Αυτό που είναι σίγουρο όμως είναι πως από τα λάθη σου θα μαθαίνεις περισσότερα πράγματα ολοένα. Όσο μεγαλώνεις, θα ανακαλύπτεις πολλούς τομείς που δεν θα είσαι τέλειος κι αρκετούς που δεν θα είσαι μάλιστα καθόλου καλός!». Στη φράση αυτή της μαμάς λίγο έλειψε να του πέσει το πιρούνι του Πέτρου. Τι του λέει δηλαδή, ότι θα γίνει ... χειρότερος;
«Δίκιο έχει η μαμά, αγόρι μου! Καλά θα κάνεις ... να μην τα παίρνεις όλα τόσο κατάκαρδα. Έχεις πολλά να μάθεις ακόμη και χρειάζεται υπομονή. Τα λάθη δεν πρέπει να σε απογοητεύουν αλλά να σου δείχνουν πού χρειάζεσαι περισσότερη μελέτη. Θα δεις πως δεν μπορείς να αποφύγεις να κάνεις λάθη εντελώς. Μπορείς όμως να τα περιορίσεις».
«Και, τέλος πάντων, πολύ συζητήσαμε για τα ορθογραφικά σου λάθη! Μήπως να μας έλεγες πόσα γκολ έβαλες στο διάλειμμα;» Η μαμά του έκλεισε το μάτι. Σημάδι πως αυτή η συζήτηση τελείωσε. Η μαμά κλείνει το μάτι πολύ τσαχπίνικα μερικές φορές!
Την άλλη μέρα, ο Θοδωρής τον περίμενε με λίγη αγωνία είναι η αλήθεια. Θες να είχε "τραβήγματα" με τους δικούς του; Μήπως τον τιμώρησαν;
Ο Πέτρος έφτασε στο σχολείο ... σφυρίζοντας! Και, είπε στο Θοδωρή, με ύφος ακόμη προβληματισμένο: «Ξέρεις τι μου είπανε; Πως θα κάνω, λέει, ένα σωρό λάθη ακόμη στη μαθητική μου ζωή, και πως δεν πρέπει να το παίρνω κατάκαρδα αλλά να στεναχωριέμαι τόσο ώστε να προσπαθώ να μην τα ξανακάνω!»
«Είδες που σου είπα; Δεν ήταν τίποτε τραγικό!» ο Θοδωρής ένιωθε πως η καθημερινότητά τους θα έπαιρνε πια τη συνηθισμένη της μορφή. Και πως θα περνούσε πολύς καιρός μέχρι ο Πέτρος να κάνει το οποιοδήποτε λάθος ξανά! Πάντως, για καλό και για κακό, είχε γεμίσει τις τσέπες του χαρτομάντιλα. Είναι η φάση υποστήριξης νούμερο ένα και για μικροτραύματα και για κλάψες!