Το παραμύθι της εβδομάδας: Ο … «χρήσιμος» μεγάλος αδελφός!

Από την Πέγκυ Παπαδοπούλου

Κι ήταν σίγουρος πως ο Κωνσταντίνος, ο αδελφός του, ήταν ο μοναδικός μεγάλος αδελφός που δεν έλεγε τους μικρότερους "πιτσιρίκια" και κάτι άλλα τέτοια σαχλά και πολύ προσβλητικά, όπως "κοντοστούπη" και "κοντορεβυθούλη".

Γιατί, για παράδειγμα, η Χριστίνα, η μεγάλη αδελφή της Ντίνας, την έλεγε "μικρή κάμπια" και ο Γιάννης συνήθιζε να φωνάζει τον αδελφό του "πινέζα". Αυτά τα αδέλφια δεν θα τα αγαπούσε τόσο πολύ αν τα είχε δικά του – αλλά ευτυχώς εκείνος είχε τον Κωνσταντίνο.

Ο Κωνσταντίνος ποτέ δεν έχει μαλώσει το Νεκτάριο – ακόμη κι όταν ο δεύτερος φυτρώνει ξαφνικά μπροστά του στο διάλειμμα ζητώντας του κάτι χαζό και διακόπτοντας το παιχνίδι του. Ούτε όταν βάζει ο Νεκτάριος το κεφάλι του μέσα από την πόρτα του δωματίου τους την ώρα που ο Κωνσταντίνος μελετά, για να δει εάν έχει τελειώσει και μήπως μπορούν να παίξουν με τους πειρατές του.

Μια μέρα, ο Νεκτάριος γύρισε από το σχολείο πολύ προβληματισμένος. Έπρεπε να διαβάσει ένα βιβλίο, όποιο ήθελε. Όχι όμως κάποιο από τα συνηθισμένα βιβλία, όπως ας πούμε "τα τρία μικρά γουρουνάκια" ή τον "μικρό πρίγκηπα".

Έπρεπε – είπε η δασκάλα του – να διαβάσει ένα βιβλίο "διδακτικό".

Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που τον προβλημάτισε. Τι πάει να πει "διδακτικό" βιβλίο; Κι είχαν άραγε στο σπίτι τους ένα τέτοιο;

Δεν ήταν όμως μόνο αυτό το πρόβλημά του. Το βιβλίο έπρεπε να το αρχίσει, να το τελειώσει και να γράψει στο "τετράδιο ελεύθερης έκφρασης" με λίγα λόγια την ιστορία του. Απόψε. Απόψε; Μα, πώς ήταν δυνατόν κάτι τέτοιο; Και πότε θα γινόταν αυτό; Μετά τις εργασίες του; Που ήταν κι αυτές ένα βουνό; Ο Νεκτάριος τα είχε χαμένα.

«Να ήταν τουλάχιστον Παρασκευή», σκεφτόταν, «να είχα μπροστά μου το Σαββατοκύριακο ... κάτι θα γινόταν». Και δώσ' του υπολόγιζε πόσες ώρες του έμεναν μέχρι την ώρα του ύπνου, και πόση ώρα θα του έπαιρνε να κάνει μπάνιο και μήπως δεν έπρεπε να πλυθεί για να γλιτώσει αυτό το τεταρτάκι; Έσμιγε τα φρύδια του από την πολλή σκέψη αλλά το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο: δεν υπήρχε λύση.
Και σε ποιον θα μπορούσε να πει τα προβλήματά του; Ο μπαμπάς ήταν ακόμη στη δουλειά και η μαμά, που μόλις είχε γυρίσει από την δική της δουλειά, είχε χωθεί στην κουζίνα και ετοίμαζε βιαστική το φαγητό τους.

«Πώς πήγε το σχολείο σήμερα Νεκτάριε;»
«Καλά». Η φωνή του Νεκτάριου ήταν ... "σκέτη". Κανένας ενθουσιασμός κι ας είχε πάρει άριστα στην ορθογραφία.
«Έγινε κάτι;» Κάτι δεν άρεσε στη μαμά στο ύφος του.

«Όχι». Αφού δεν έγινε. Αύριο όμως ... αύριο όμως ο Νεκτάριος θα γινόταν ρεζίλι μάλλον.

Η μαμά δεν έδωσε συνέχεια. Είχε μάθει πως και οι δυο γιοι της είχαν το ίδιο συνήθειο: θα της έλεγαν όλα τα αστεία του σχολείου και όλους τους επαίνους, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα της μαρτυρούσαν μια γκάφα τους ή ένα πείραγμα ή κάτι τέτοιο. Πολύ θα ήθελαν δε να της κρύψουν και μερικά από τα λάθη της ορθογραφίας ή των άλλων εργασιών, αλλά αυτό δεν γινόταν αφού έριχνε κι η ίδια μια ματιά για να «ενημερώνεται για την πρόοδό τους» όπως τους έλεγε.

Ο Νεκτάριος, επειδή είναι πιο μικρός, σχολά δύο ώρες νωρίτερα από τον Κωνσταντίνο. Κι έτσι, έμεινε τώρα δυο ώρες στο σπίτι, να μην ξέρει από πού ν' αρχίσει, ποιο βιβλίο να διαλέξει, πόσο δύσκολο θα έπρεπε να είναι αυτό, αν έπρεπε να έχει ζωγραφιές ή όχι. Μασουλούσε τα νύχια του περιμένοντας τον αδελφό του να του πει καμιά καλή ιδέα, και ταυτόχρονα, διάβαζε τους τίτλους των βιβλίων της βιβλιοθήκης τους, μα οι περισσότεροι από αυτούς δεν του έλεγαν και πολλά πράγματα. Χώρια που ήταν όλα μεγάλα βιβλία. «Θα μου πάρει μήνες να διαβάσω ένα τέτοιο κι εγώ έχω μόνο το σημερινό απόγευμα!»

Ήταν ακριβώς η στιγμή που θα έβαζε τα κλάματα, όταν έφτασε στο σπίτι ο Κωνσταντίνος και ανακοίνωσε πως την επόμενη μέρα είχε τεστ στην ιστορία και γι' αυτό θα έμενε στο δωμάτιό του να διαβάσει επανάληψη. Όχι, δεν θα φάει τίποτε, ίσως λίγο αργότερα. Και όχι, δεν έχει ούτε πέντε λεπτά στην διάθεσή του να δει το Νεκτάριο και σήμερα δεν θα παίξουν καθόλου αφού δεν θα έχει ελεύθερο χρόνο με τόσο διάβασμα μπροστά του.

Απελπισία. Τώρα κατάλαβε ο Νεκτάριος τι πάει να πει αυτή η λέξη. Γιατί πίστευε πως ο μεγάλος αδελφός του θα του έβρισκε μια λύση. Θα τον βοηθούσε. «Και να σκεφτεί κανείς πως η μαμά όλο το καλοκαίρι μου έλεγε "διάβασε παιδί μου κανένα βιβλίο, άσε πια την τηλεόραση" κι εγώ έκανα πως δεν άκουγα! Πόσες φορές δεν μου το είχε πει! Αχ, μαμά μου, πόσο δίκιο είχες... αν σε είχα ακούσει τώρα θα είχα διαβάσει τρία βιβλία και θα ήξερα την ιστορία τους για να μπορώ να την γράψω με δικά μου λόγια!» Και ρούφηξε τις μύξες του – ναι, είχε ήδη βάλει τα κλάματα.

«Κρυολόγησες;» Ο Κωνσταντίνος είχε βγάλει το κεφάλι του από το δωμάτιό του και τον κοιτούσε ερωτηματικά.

«Όχι!»

«Και τότε τι έχεις;»

Ανάμεσα σε κλάματα, σε "πόσο δίκιο είχε η μαμά", σε πολλά "δεν πρόκειται να προλάβω" και σε ακόμη περισσότερα "θα γίνω ρεζίλι αύριο", ο Νεκτάριος είπε χαρτί και καλαμάρι στον μεγάλο του αδελφό του πρόβλημά του. Η πόρτα του δωματίου είχε στο μεταξύ ανοίξει για τα καλά, είχαν καθίσει στο χαλί απέναντι – απέναντι και ο Κωνσταντίνος του έκανε πάσα χαρτομάντηλα.

«Έχεις κάνει κάποια προετοιμασία;» τον ρώτησε πολύ απαλά.
«Τσς...» κούνησε αρνητικά το κεφάλι του ο μικρός
«Έχεις πολλά άλλα μαθήματα για αύριο;»

«Τα συνηθισμένα. Ένα φυλλάδιο με προσθέσεις και αφαιρέσεις, ένα με πολλαπλασιασμούς, κάμποσες λέξεις ορθογραφία, φυσικά ανάγνωση» Τώρα του φαινόταν ακόμη χειρότερα τα πράγματα έτσι όπως αναγκάστηκε να τα απαριθμήσει στον αδελφό του.
«Τα τελείωσες;» Τα χαρτομάντηλα είχαν σχηματίσει ένα μικρό λοφάκι στα πόδια του Νεκτάριου και ο Κωνσταντίνος, πάντα τακτικός και νοικοκύρης, τα μάζευε σε μια σακούλα για να τα πετάξει. Δεν βιαζόταν καθόλου κι ας είχε κι αυτός ένα σωρό πράγματα να κάνει.

«Δεν τα άρχισα καν!» παραδέχτηκε ο Νεκτάριος με πολλή ντροπή. Γιατί θα έπρεπε να έχει ξεκινήσει ήδη τις εργασίες του χωρίς να περιμένει τον Κωνσταντίνο. Τουλάχιστον αυτές, μπορούσε να τις κάνει μόνος του.

Ο Κωνσταντίνος αναστέναξε. Δεν του έφτανε το αυριανό τεστ της ιστορίας, κι έπρεπε να παραδεχτεί πως ένα-δυο κεφάλαια δεν τα θυμόταν και καλά, έπρεπε να δώσει και μια λύση στο πρόβλημα του Νεκτάριου. Σε πρώτη φάση, σκέφτηκε να του πει να μαζέψει τις μύξες του και να στρωθεί αμέσως όπως δεν είχε στρωθεί όλο το καλοκαίρι, αλλά αυτά τα λυπημένα μάτια του μικρού δεν τον άφησαν. Αναστέναξε πάλι. Μερικές φορές του φαινόταν πως ο Νεκτάριος δεν θα μεγάλωνε ποτέ και πως θα έπρεπε πάντα να τον βοηθά και να τον υποστηρίζει – και δεν ήταν πάντα εύκολο αυτό. Αλλά είχε κι όλη την αγάπη του από την άλλη μεριά, τον θαυμασμό του κι εκείνη την απεριόριστη εμπιστοσύνη που του έδειχνε πως "όλα θα πάνε καλά", και δεν ήθελε να τον απογοητεύσει.

Όση ώρα ήταν σκεφτικός ο Κωνσταντίνος, ο Νεκτάριος είχε μείνει εντελώς ακίνητος. Και την ανάσα του ακόμη θα ήθελε να την κρατήσει. Κόκκαλο. Ευχόταν – από μέσα του – να είχε καμιά καλή ιδέα ο μεγάλος!

«Λοιπόν, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνεις ξέρεις ποιο είναι;» ρώτησε ο Κωνσταντίνος. Ήξερε, πώς δεν ήξερε, αλλά κόντευε να χάσει τη φωνή του – εκτός δηλαδή από τις δύο ώρες που ήδη είχε χάσει περιμένοντας. «Θα κάνεις πρώτα – πρώτα όλες τις εργασίες σου. Όλες! Και την ορθογραφία ακόμη – και όχι, δεν θα σου την υπαγορέψω εγώ, κοίτα να την μάθεις απ' έξω!» Εκεί θα κολλήσουμε τώρα; Και την προπαίδεια ολόκληρη θα μάθαινε ο Νεκτάριος αρκεί να μην ρεζιλευόταν αύριο.

«Στο μεταξύ εγώ θα κάνω δύο πράγματα πάρα πολύ σημαντικά!» ανακοίνωσε ο Κωνσταντίνος με ύφος πολύ σπουδαίο.
«Δηλαδή, ποια θα είναι αυτά;»

«Το πρώτο είναι να βρω ένα βιβλίο "διδακτικό". Τέτοια έχουμε πολλά. Το θέμα όμως είναι να βρω κάποιο που να προλάβεις να το διαβάσεις απόψε»

«Και το δεύτερο;» Ο Νεκτάριος πολύ θα ήθελε να του πει ο αδελφός του πως θα έφερνε μια καλή νεράιδα να κάνει τσουπ-τσουπ με το ραβδάκι της και να του βάλει στον εγκέφαλό του το περιεχόμενο του βιβλίου κι άλλο ένα τσουπ-τσουπ και να γράψει την περίληψη στο τετράδιό του.

«Το δεύτερο είναι να πάω να μελετήσω για εκείνο το παλιο-τεστ της ιστορίας, γιατί η ώρα περνά κι εγώ έχω ήδη αργήσει! Και δεν θέλω να ακούσω τσιμουδιά! Θα έρθεις μόνο να μου πεις ότι έχεις τελειώσει τις εργασίες. Όλες!»
«Εντάξει».

Τις επόμενες τρεις ώρες λοιπόν, ο καθένας στο δωμάτιό του, δεν κουνήθηκαν από την θέση τους. Μονάχα η μαμά, περίεργη με την απόλυτη ησυχία που είχε το σπίτι τους, πήγε να δει σαν τι να έκαναν, αλλά μόλις τους είδε με σκυμμένα κεφάλια στα γραφεία τους, ξανα-πήγε στην κουζίνα της. «Τι καλά που κάνουν τα παιδιά μου!» καμάρωνε.

«Βρήκα το βιβλίο που ήθελα!» ανακοίνωσε ο Κωνσταντίνος στον έκπληκτο Νεκτάριο, που αν και είχε τελειώσει τα πάντα δεν είχε τολμήσει να τον ξανα-ενοχλήσει. «Είναι η "σχολική εφημερίδα". Δεν είναι πολύ μεγάλο, έχει όμορφες εικόνες που θα σε βοηθήσουν να θυμάσαι τι έχεις διαβάσει και το θέμα του είναι διδακτικό!» Ο μεγάλος αδελφός καμάρωνε. Ο μικρός αδελφός κοιτούσε λοξά το βιβλίο προσπαθώντας να μαντέψει σαν πόσες ήταν οι σελίδες του – θα έφτανε η αποψινή βραδιά;

Αλλά ο μεγάλος είχε κέφια – φαίνεται θα είχε τελειώσει την επανάληψή του – και γελούσε τώρα με το ύφος του. «Η σχολική εφημερίδα είναι μία πολύ σοβαρή εκπαιδευτική δραστηριότητα! Κάθε σχολείο έχει σίγουρα μια δική του, για να μην σου πω ότι σχεδόν κάθε τάξη έχει! Ευκαιρία λοιπόν να μάθεις πώς στήνεται, πώς διαμορφώνεται, τι γράφουμε μέσα σε αυτή, έστω κι αν είσαι μικρός ακόμη. Έτσι, εκτός του ότι θα διαβάσεις ένα βιβλίο, θα αποκτήσεις κάποιες γνώσεις επί πλέον, και νομίζω ότι θα σου αρέσει κιόλας!»

«Αυτό θα πει "διδακτικό βιβλίο";»

«Ακριβώς! Είναι το βιβλίο που μας διδάσκει κάτι, χωρίς να μοιάζει με τα βιβλία του σχολείου, και το κάνει με έναν τρόπο που είναι και λιγάκι απολαυστικός, οπότε δεν το βαριόμαστε και δεν μας κουράζει». Ο Κωνσταντίνος του χάιδευε το κεφάλι.

Ο Νεκτάριος τον κοίταξε με λατρεία – και δεν άφηνε κανέναν άλλο να του ανακατώνει τα μαλλιά. Πώς δεν το είχε σκεφτεί μόνος του; Πόσο σοφός γίνεται κανείς όταν πάει πια στην έκτη δημοτικού, σαν τον αδελφό του; «Κοίτα τώρα τι γκάφα θα έκανα αν δεν τον συμβουλευόμουν! Εγώ θα διάλεγα ένα βιβλίο με πειρατές .... Τι μπορούν να σε διδάξουν οι πειρατές;»

«Ξεκίνα το διάβασμα Νεκτάριε γιατί μας έπιασε η νύχτα! Άντε, μην αργείς, πρέπει να γράψεις και τι διάβασες με δικά σου λόγια! Δεν θα είναι εύκολη δουλειά μικρέ μου!» είπε ο Κωνσταντίνος και έπιασε πάλι στα χέρια του την ιστορία του.
Και πράγματι, ο Νεκτάριος βρήκε τη "σχολική εφημερίδα" πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Αναφερόταν στα παιδιά που τους ανατέθηκε από τον δάσκαλό τους να την δημιουργήσουν και να καταγράψουν σε αυτή διάφορες αστείες ιστορίες από την καθημερινότητά τους στο σχολείο. Στις σελίδες της όμως, εκτός από τα ανέκδοτα, προστέθηκαν στην πορεία και κάποια άλλα θέματα, όπως η ανάγκη για ένα πιο σύγχρονο γυμναστήριο και η σχολική παράσταση που ετοιμαζόταν πυρετωδώς για τα Χριστούγεννα. Εκείνα τα παιδιά είχαν αποφασίσει να κάνουν την εφημερίδα τους πολύ επιτυχημένη, και να αναφέρουν σε αυτή ό,τι πίστευαν πως θα ενδιέφερε τους συμμαθητές και τους δασκάλους τους.

Τόσο πολύ του άρεσε το βιβλίο, που το διάβασε και δεύτερη φορά από μόνος του. «Για δες», σκεφτόταν, «πόσα πολλά θέματα υπάρχουν στη σχολική ζωή μας! Και πόσο χρήσιμη είναι τελικά η σχολική εφημερίδα για να ενημερώνονται όλα τα παιδιά!»

Ήταν πολύ εντυπωσιασμένος και καταπιάστηκε με το να γράφει την περίληψη χωρίς να ζητήσει την βοήθεια κανενός. Δεν ήταν εύκολο μα δεν ήταν και δύσκολο. Και στο τέλος, αφού έβαλε φαρδύ – πλατύ το όνομά του και την ημερομηνία, όπως έκανε σε κάθε εργασία του, γύρισε την σελίδα και κατέγραψε μερικές από τις δικές του ιδέες για το τι θα έπρεπε να περιλαμβάνει μια σχολική εφημερίδα. Αυτό δεν ήταν κομμάτι της εργασίας που είχε να κάνει, αλλά επειδή οι ιδέες αυτές θαρρείς και ... "ξεφύτρωσαν" στο μυαλό του, τις έγραψε για να τις συζητήσουν στην τάξη.

«Τι γίνεται; Έχεις διαβάσει καμιά σελίδα;», ρώτησε κάποια στιγμή ο Κωνσταντίνος.

«Μια σελίδα; Όχι. Το διάβασα όλο! Και τελείωσα ΚΑΙ την εργασία!» Ο Νεκτάριος ήταν πολύ περήφανος για τον εαυτό του την ώρα που έδειχνε στον μεγάλο αδελφό το τετράδιό του. «Κοίτα και την πίσω σελίδα. Είχα την ιδέα πως θα πρέπει κι εμείς να κάνουμε μια εφημερίδα στην τάξη μας και έβαλα μερικά θέματα σε "βελάκια" για να τα θυμάμαι και να ρωτήσω τα παιδιά αν θα τους άρεσαν!». Καμάρωνε.

«Κατάλαβες λοιπόν τι θα πει "διδακτικό βιβλίο"! Δεν ήταν μια απλή ιστορία. Ήταν μια όμορφη ιστορία που όμως σε έμαθε και κάτι – στην συγκεκριμένη περίπτωση το τι είναι και πώς γράφεται μια σχολική εφημερίδα. Το βιβλίο σου έδωσε μιαν ιδέα. Τέτοια βιβλία θα έπρεπε να διαβάζεις περισσότερα!» Ο Κωνσταντίνος πολύ ανακουφίστηκε που έκανε όλη τη δουλειά μόνος του ο μικρός – διαφορετικά θα έπρεπε να τον βοηθήσει. Αλλά χάρηκε ακόμη περισσότερο γιατί ο Νεκτάριος πήγε τη σκέψη του ένα βήμα παραπέρα από το να διαβάσει απλώς ένα βιβλίο και να γράψει μια περίληψη.

«Φυσικά και θα διαβάζω περισσότερα βιβλία! Εγώ τέτοια στεναχώρια δεν την ξαναπερνάω! Αλλά θα τα διαλέγουμε μαζί, για να είναι και διδακτικά και ευχάριστα!»
Πολύ ευχαρίστησαν τον Κωνσταντίνο αυτά τα λόγια μα δεν είχε καιρό και για περισσότερα. Η ιστορία τον περίμενε για περισσότερη μελέτη, μια και ήθελε να είναι σίγουρος για την επιτυχία του στο αυριανό τεστ.

Ο Νεκτάριος μόνο που δεν χοροπηδούσε που κατάφερε να εντυπωσιάσει τον αδελφό του. Αλλά του αναγνώριζε πως αν δεν ήταν αυτός, δεν θα τα κατάφερνε ούτε το σωστό βιβλίο να διαλέξει, ούτε τις σκέψεις τους να οργανώσει, ούτε να στρωθεί στη μελέτη και να τελειώνει.

«Τα περισσότερα παιδιά έχουν αδέλφια που είτε δεν τους δίνουν καμία σημασία, είτε τους πειράζουν και λιγάκι. Εγώ είμαι τυχερός. Ο δικός μου αδελφός με βοηθάει, μου δείχνει σωστά πράγματα, έχει μεγάλη υπομονή με τις γκάφες και τις κλάψες μου και νομίζω ότι με αγαπάει κιόλας! Ιδιαίτερα στα δύσκολα, είναι πολύ .... "χρήσιμος". Να του το πω αυτό.

Αααα.... Και να του πω και "ευχαριστώ" που δεν είναι σαν τους άλλους μεγάλους αδελφούς που ξέρω, είναι απλά τέλειος!....»

Ο Νεκτάριος κοιμήθηκε πάνω στο τετράδιο εργασιών του. Γιατί ολοένα και κάποια καινούρια ιδέα του ερχόταν για την σχολική εφημερίδα και την κατέγραφε να μην την ξεχάσει. Αλλά και γιατί ήθελε να κάνει "συμπαράσταση" στον Κωνσταντίνο που δεν έλεγε να τελειώσει τη μελέτη του....