Το παραμύθι της εβδομάδας: Το πάρτι γενεθλίων της Έλλης!

Γράφει η Πέγκυ Παπαδοπούλου

Ποιους θα καλέσει; Με τους μπαμπάδες και τις μαμάδες, πόσα είναι συνολικά τα άτομα; Θα χωρέσουν στο σπίτι; Αν όχι, οι γονείς της θα προτιμούσαν τον παιδότοπο; Μήπως υπάρχουν χώροι για παιδιά, που να είναι ασφαλείς να παίξουν αλλά ταυτόχρονα ν' ασχοληθούν και με κάτι δημιουργικό; Πώς θα είναι οι προσκλήσεις της; Τι να φορέσει;

Αυτά κι άλλα πολλά χορεύουν στο μυαλουδάκι της και δεν σταματούν θαρρείς ποτέ. Γιατί, για την Έλλη, τα γενέθλια έχουν κάτι το μαγικό, το ονειρεμένο. Δεν είναι τόσο μικρή που να μην τα θυμάται του χρόνου ούτε και τόσο μεγάλη που να κεράσει απλώς τις δύο καλύτερες φιλενάδες της από ένα εισιτήριο για το σινεμά. Για ένα κοριτσάκι στην ηλικία της, το γενέθλια, εκτός από τούρτα-κεράκια-ευχές, σημαίνουν και δώρα, χορό, πειράγματα, αστεία και πολλή ευτυχία!

Άρχισαν με τη μαμά να κάνουν τα πρώτα σχέδια – αρκετά νωρίς, σύμφωνα με τη μαμά, για να δουν πώς θα οργανωθούν, εντελώς αργά, σύμφωνα με την Έλλη, επειδή θα ήθελε η χαρά της προετοιμασίας να κρατήσει κανένα δίμηνο! Κι εκεί κάπου, όπως γίνεται κάθε φορά που θες να ευχαριστηθείς κάτι πολύ, ξεφυτρώνουν μερικά «μικρά» προβληματάκια.

«Σάββατο απόγευμα να το κάνουμε ή Κυριακή πρωί;» αναρωτήθηκε η μαμά. «Σάββατο απόγευμα θα είμαι κουρασμένη από τα ψώνια και τις δουλειές του σπιτιού – άσε που μπορεί να μην προλάβουμε τελικά να ετοιμαστούμε! Κυριακή πρωί καλύτερα, να φάμε όλοι μαζί!»

Μμμμμ... αυτό σημαίνει αυτόματα πως η μαμά θα μαγειρεύει από την Παρασκευή για να προλάβει και θα δίνει ένα σωρό εντολές δεξιά κι αριστερά για να γίνουν όλα στην ώρα τους.
«Εκτός από την τούρτα, τι άλλα γλυκά να φτιάξουμε; Και το γεύμα πρέπει να έχει οπωσδήποτε φιλετάκια κοτόπουλου, καρμπονάρα, φρέσκες σαλάτες και ίσως πίτσα, την δική μου πίτσα όμως, με αγνά υλικά!»

«Δεν χρειάζονται πολλά πράγματα μαμά, αλήθεια!» Η Έλλη είχε τρομοκρατηθεί. «Δεν θα μαζευτούμε για να φάμε, ξέρεις, θα μαζευτούμε για να διασκεδάσουμε!»

«Ε, και πώς, νηστικά θα είστε τόσες ώρες; Απαπαπα!» Η μαμά της Έλλης είχε το συνήθειο να περιποιείται πολύ τους ανθρώπους γύρω της. Κι ούτε λόγος να γίνεται για ένα πολύ λιτό γεύμα, ας πούμε, μόνο πίτσα! Θα ένιωθε πολύ μεγάλη ντροπή εάν όλος αυτός ο κόσμος ερχόταν στο σπίτι της και δεν έφευγε ... χορτάτος! Τα παιδιά πάλι, σίγουρα θα ήταν ευχαριστημένα με πίτσα, πατατάκια και ποπ κορν !

«Μαμά, να μην κάνεις πολλά πράγματα και κουραστείς!»
«Όχι μικρή μου, τα απολύτως απαραίτητα θα κάνω!» Η Έλλη, έχοντας δει αυτά τα «απολύτως απαραίτητα» της μαμάς να συμπεριλαμβάνουν και αναδιάταξη των επίπλων για να χωρέσουν όλοι καλύτερα, μια τρομάρα την πήρε! Και, επειδή ξέρει τη μανούλα, σίγουρα, θα έμεναν τόσα πολλά φαγητά, που θα έτρωγαν όλη την επόμενη εβδομάδα!

Με τους μεγάλους όμως δεν μπορείς να τα βάλεις κάθε φορά που διαφωνείς μαζί τους κι ύστερα, η μαμά είχε δίκιο τις περισσότερες φορές – η Έλλη όφειλε να το παραδεχτεί. Για να γίνουν απλούστερα τα πράγματα για όλους όμως, η Έλλη περιέκοψε λίγο τη λίστα με τους καλεσμένους της. Καταλάβαινε κι η ίδια πως δεν ήταν απαραίτητο να καλέσει τους πάντες, παρά μόνο όσους θεωρούσε πραγματικούς φίλους της.

Η μαμά πέρασε όλο το απόγευμα στον υπολογιστή της, για δύο λόγους. Ο πρώτος ήταν για να καταγράψει όλα τα πράγματα που θα έπρεπε να γίνουν μέχρι την ημερομηνία της «μεγάλης γιορτής» όπως είχαν "βαφτίσει" τα γενέθλια της κόρης της από όταν ήταν πολύ μικρούλα, και ο άλλος για να φτιάξει πολλά είδη προσκλήσεων, με λιγότερο ή περισσότερο ροζ, καρδούλες, λουλούδια, κοριτσάκια με κοτσίδες, χωρίς κοτσίδες, με φούστες ή παντελόνια, γατάκια και σκυλάκια, ώστε ν' αποφασίσουν μαζί με την Έλλη ποια τους άρεσε καλύτερα.

«Κι εσύ παιδί μου», είπε στην κόρη της, «κοίτα να ξεμπερδεύεις με τη λίστα των καλεσμένων σου ώσπου να τελειώσω κι εγώ! Πρέπει να την ελέγξουμε μαζί, για να μην ξεχάσουμε κανέναν, να γράψουμε τις προσκλήσεις το Σαββατοκύριακο, και να τις μοιράσουμε την Δευτέρα, ώστε να γνωρίζουν όλοι έγκαιρα το πάρτι σου και να προετοιμαστούν!» Δεν ήθελε και πολλά η Έλλη για να πειστεί να στρωθεί στη δουλειά – αφού αυτή η "δουλειά" ήταν η ωραιότερη από όλες!

Κι αν και ήταν δύσκολο να διαλέξει – αχ! Μαμά μου! Γιατί έκανες τόσα πολλά σχέδια; - τελικά οι προσκλήσεις, ήταν πράγματι έτοιμες εντελώς και επιμελώς την Κυριακή το βράδυ και περίμεναν ανυπόμονα το μοίρασμά τους. Πλαίσιο με ροζ καρδούλες, παιδάκια που χορεύουν και τραγουδούν, και το πλήρες κείμενο με όλες τις πληροφορίες για το πάρτι – πότε, πού, γιατί – σε έντονο φούξια χρώμα. Σε ροζ φάκελο φυσικά.
«Δεν έκανε άλλα χρώματα ο Θεός;» τις πείραξε ο μπαμπάς γελώντας, αλλά συμφώνησε ότι ήταν πράγματι όμορφες προσκλήσεις.

Τη Δευτέρα έγινε χαμός. Για πολλούς λόγους. Κατ' αρχήν, μετά την προσευχή, τα παιδιά έμαθαν ότι θα γινόταν στο σχολείο τους Αποκριάτικος Χορός. Με μουσική, χορούς, τραγούδια, μεζέδες, γαϊτανάκι, και λαχειοφόρο αγορά. Αυτό από μόνο του, έφερε ένα τρελό κέφι στους μαθητές, το οποίο κέφι "κόλλησαν" και οι δάσκαλοι, έστω κι αν είχαν ακόμη καιρό μπροστά τους. Μικροί και μεγάλοι έκαναν σχέδια και τα μεταξύ όλων αστεία έδιναν κι έπαιρναν.

Όταν όμως μοιράστηκαν στα παιδιά τα ενημερωτικά έντυπα που ανέφεραν την ημερομηνία του Αποκριάτικου Χορού του σχολείου, ΤΟΤΕ έγινε ο δεύτερος χαμός. Γιατί όλοι ήταν ενθουσιασμένοι κι η Έλλη έβαλε τα κλάματα.

«Έπεσες; Μήπως χτύπησες;» τη ρωτούσε η Σταυρούλα μα δεν καταλάβαινε γρι απ' ότι της απαντούσε η Έλλη. «Τι έγινε; Δεν σου κάνει η περσινή στολή;» Από το μυαλό της Σταυρούλας περνούσαν χίλια δυο που θα μπορούσαν να είναι η αιτία για τα κλάματα της διπλανής της. «Πώς κάνεις έτσι καημένη; Θα φορέσεις τη στολή της αδελφής μου! Μα είναι λόγος αυτός για να κλαις;» Και θα συνέχιζε αιωνίως η Σταυρούλα αν δεν κατάφερνε η Έλλη να ρουφήξει τις μύξες της και να της πει το βάσανό της.

«Την ίδια μέρα κανονίζαμε με τη μαμά και το δικό μου πάρτι για τα γενέθλιά μου! Καταλαβαίνεις; Καταστροφή! Κανένας δεν θα έρθει στο δικό μου πάρτι την ώρα που στο σχολείο θα γίνεται γλέντι τρικούβερτο!» της είπε ανάμεσα στους λυγμούς της.

«Στάσου παιδάκι μου, εσύ θα με τρελάνεις! Είχες κανονίσει πάρτι κι εμένα δε μου το' πες;» έκανε θιγμένη η Σταυρούλα.
«Δεν πρόλαβα! Να, κοίτα, είχαμε φτιάξει και τις προσκλήσεις!» απάντησε η Έλλη κι έβγαλε από την τσάντα της το πακέτο με τις προσκλήσεις που σκόπευε να μοιράσει. «Τι σημασία έχει τώρα πια κι αν είναι όμορφες; Με το που θα τις πάρουν τα παιδιά θα τις ξεχάσουν, αφού σημαντικότερο θα είναι το πάρτι του σχολείου από το δικό μου!»

Η Σταυρούλα την κοίταξε για λίγο με απορία. Αλλά γρήγορα συνήλθε. Το μυαλό της δούλεψε με "χίλιες στροφές" για να βρει μια λύση να προτείνει στη θλιμμένη φίλη της.
«Κι αν αλλάζαμε την ημέρα; Το Σάββατο ας πούμε ...» της πρότεινε.

«Αποκλείεται! Η μαμά μου θα έχει λιώσει στα ψώνια όλη μέρα, θα έχει να κάνει όλα τα μαγειρέματα – την ξέρεις τώρα τη μαμά μου, θέλει να φτιάξει εκατό πράγματα λες και θα έχουμε καλεσμένο ολόκληρο το σχολείο κι όχι μόνο είκοσι παιδιά – και θα περάσουμε μαύρες ώρες όλοι, αφού θα μας έχει διαλύσει στο τρέξιμο για να προλάβουμε!» Η Έλλη έβλεπε πως το όνειρό της για μαγικά γενέθλια γινόταν συντρίμμια και είχε το πιο λυπημένο ύφος του κόσμου.

«Αν όμως εξηγούσαμε στη μαμά σου τι συμβαίνει, είμαι σίγουρη πως θα έψαχνε μαζί μας να βρει μια λύση, γιατί ούτε να σε στεναχωρήσει θα θέλει, ούτε να πάει ο κόπος της χαμένος!»

Πάνω στην ώρα ήρθε κι ο Κλήμης, που κάτι είχε μυριστεί από την αναστάτωση. Βλέπετε, ο Κλήμης και η Έλλη έχουν την ίδια μέρα γενέθλια, και, από όταν ήταν παιδιά του νηπιαγωγείου και το διαπίστωσαν αυτό, κανόνιζαν τα πάρτι τους έτσι ώστε να μην γίνονται την ίδια μέρα, για να μπορούν να πηγαίνουν ο ένας στο πάρτι του άλλου. Δεν έχει αξία να κάνεις πάρτι και να λείπουν οι μισοί σου φίλοι, σωστά;

«Μα, τι έχετε εσείς κι είστε σε τέτοια χάλια;» τις ρώτησε. Η Σταυρούλα εξήγησε – με λεπτομέρειες.

«Ουουου! Πού να δεις την δικιά μου περίπτωση! Ο μπαμπάς θα λείπει ταξίδι – πρέπει να θυμηθώ να του πω ν' αλλάξει αυτή τη δουλειά που τον στέλνει σ' όλα τα μέρη του κόσμου και λείπει τόσο πολύ! – και η μαμά μου βρήκε καλή την ιδέα να το αναβάλλουμε το πάρτι μου»

«Ε, μια μικρή αναβολή δεν πειράζει!» είπε η Έλλη που εξακολουθούσε να βρίσκει την δικιά της περίπτωση χειρότερη από οποιαδήποτε άλλη.

«Ναι, αλλά η "μικρή αναβολή" της δικιάς μου μαμάς σημαίνει ότι μάλλον δεν θα κάνουμε τίποτε, γιατί πάντα κάτι άλλο θα τύχει και ο χρόνος δεν θα υπάρχει και ο μπαμπάς θα ξαναφύγει ταξίδι και όταν ξαναγυρίσει θα έχει φτάσει το καλοκαίρι!» Ο Κλήμης ήθελε ν' ακουστεί "χαλαρός" μα δεν έλειπε πολύ να τον πάρουν κι εκείνον τα ζουμιά. Δε φτάνει που θα λείπει ο μπαμπάς του, δεν θα κάνει και πάρτι. Πώς να τα αντέξει όλα αυτά μαζί ένα δεκάχρονο αγόρι;

«Μην κάνετε έτσι ρε παιδιά, κάτι θα σκεφτούμε!» έλεγε συνέχεια η Σταυρούλα αλλά μπήκαν στην τάξη πριν προλάβουν να σκεφτούν. Ούτε στα διαλείμματα σκέφτηκαν. Επειδή όλα τα άλλα παιδιά, μα όλα, έκαναν σχέδια τι θα ντυθούν και ποια σι-ντί να φέρουν στο πάρτι του σχολείου.

Η Έλλη σταμάτησε να κλαίει – τουλάχιστον δεν έκλαιγε όλη την ώρα, παρά μόνο όταν κοιτούσε τους ροζ φακέλους που ξέμειναν στην τσάντα της. Αλλά ξανάρχισε το κλάμα μια χαρά γυρίζοντας σπίτι, συνοδεία της Σταυρούλας, όταν τη ρώτησε η μαμά της «τις μοίρασες τις προσκλήσεις παιδί μου;» Οπότε η Σταυρούλα ανέλαβε τις εξηγήσεις. Με λεπτομέρειες φυσικά, στις οποίες λεπτομέρειες δεν παρέλειψε ν' αναφέρει και το δράμα του Κλήμη που τελικώς ΔΕΝ θα έκανε πάρτι – ένα πάρτι λιγότερο, δύο πάρτι λιγότερα ..... Και μαζί ξεφούρνισε και την πρόταση της αλλαγής ημέρας εορτασμού των γενεθλίων.

Η μαμά τις άκουσε με προσοχή και τις δύο. Δηλαδή τη Σταυρούλα περισσότερο και την Έλλη πιο λίγο, αφού το μόνο που έκανε η Έλλη ήταν θόρυβοι με τη μύτη και μερικά "ουφ" και "φφφφ".

«Πρόβλημα!» είπε η μαμά με σοβαρό ύφος.
«Πρόβλημα!» είπε και η Έλλη. Το δικό της ύφος ήταν απελπισμένο. Η Σταυρούλα δε μίλησε. Είχε εξαντληθεί να μιλάει. Πρωτοφανές!

«Ναι, αλλά κάθε πρόβλημα έχει τη λύση του!» είπε η μαμά και συμπλήρωσε: «Για το δικό μας πρόβλημα, υπάρχουν μάλιστα δύο λύσεις!»

Τα παιδιά την κοίταξαν. Αυτές είχαν βρει μόνο μία .... Αλλ' η μαμά δεν περίμενε, ήταν πάντα βιαστική και ήθελε να βάζει τα πράγματα – ή τα θέματα – σε μία τάξη.

«Μάλιστα! Τη μία μου την προτείνατε εσείς: να κάνουμε το πάρτι της Έλλης το Σάββατο. Δεν είναι άσχημη ιδέα, καθόλου μάλιστα! Αλλά θα πρέπει να οργανωθούμε σωστά και να τρέξουμε λιγάκι, αν θέλουμε να είμαστε έτοιμοι νωρίς και να μας μείνει λίγος χρόνος ξεκούρασης, ώστε να το ευχαριστηθούμε στο τέλος. Δεν μου φαίνεται και πολύ δύσκολο αυτό...»

«Και η άλλη λύση ποια είναι;» Η Σταυρούλα δεν κρατήθηκε και ρώτησε αν και η Έλλη της έκανε απελπισμένα νοήματα να μην το κάνει. Φοβόταν μια λύση ... "αναβολής" σαν αυτή της μαμάς του Κλήμη!

«Τώρα δα που μου τα λέγατε» είπε και κοίταξε και τις δύο πολύ σοβαρά, «σκέφτηκα πως ο καημένος ο Κλήμης δεν θα βρει την ευκαιρία να γιορτάσει τα δικά του γενέθλια με κάποιον τρόπο, τουλάχιστον όχι όπως κάναμε τόσα χρόνια. Μου πέρασε λοιπόν από το νου να σας γιορτάζαμε και τους δύο μαζί αυτή τη χρονιά!»

«Και τους δύο;»
«Βεβαιότατα!»

«Πώς θα γίνει αυτό;»

«Αφήστε με να πάρω ένα τηλέφωνο τη μαμά του και θα σας πω μετά!» Κι η μαμά της Έλλης, κλείστηκε με το τηλέφωνο στο δωμάτιό της, αφήνοντας τα δυο κορίτσια να περιμένουν με αγωνία το αποτέλεσμα. Προσπάθησαν να κρυφακούσουν – αν και ήξεραν ότι αυτό δεν είναι καθόλου σωστό – αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Η μαμά της Έλλης είπε για τον καιρό, τους βοριάδες και τα χιόνια, την πιθανή του καλυτέρευση σε μια – δυο μέρες, το σίδερο που είχε να κάνει, το πλεκτό της Έλλης που έπρεπε να τελειώσει. Μετά ρώτησε τι κάνει η γιαγιά του Κλήμη που την πονούσε το πόδι της – πού το θυμήθηκε τώρα αυτό! – και σε ποια χώρα έχει πάει ταξίδι με τη δουλειά ο μπαμπάς του και πότε λογάριαζε να γυρίσει. Λες κι όλα αυτά ήταν πολύ – πολύ σημαντικά! Λες και δεν ήξερε την αγωνία της Έλλης και την περιέργεια της Σταυρούλας. Μετά, χαμήλωσε τη φωνή της.

«Λοιπόν, κορίτσια, τα κανονίσαμε!»
«Τι κανονίσατε;» Η Έλλη έβραζε. Τι κανόνισαν οι μαμάδες χωρίς να τους ρωτήσουν; Και πότε Θεούλη μου θα μεγαλώσει επιτέλους για να κανονίζει κι εκείνη κάτι, έστω, τα γενέθλιά της;

«Κανονίσαμε να γιορτάσουμε τα γενέθλια της Έλλης και του Κλήμη μαζί!»
«Αλήθεια μαμά μου;» η Έλλη σταμάτησε να βράζει – τουλάχιστον δεν μιλήσανε για ... "αναβολές".
«Φυσικά. Μαζί. Και μαζί με όλο το σχολείο!»
Ζζζζζζζ...... μυγούλες πετούν τριγύρω της ή κάτι δεν καταλαβαίνει; Πού θα χωρέσουν τόσα παιδιά; Πώς θα καλεστούν; Τι θα φάνε;

«Θα ζητήσουμε από την διεύθυνση να μας ανοίξει και την τάξη σας εκείνη τη μέρα, εκτός δηλαδή από την αίθουσα εκδηλώσεων που θα γίνεται το πάρτι του σχολείου. Θα ετοιμάσουμε έξτρα μεζεδάκια και πίτσες και κεφτεδάκια με τη μαμά του Κλήμη. Θα παραγγείλουμε και τις τούρτες σας. Θα κάνουμε ανακοίνωση από τα μεγάφωνα και θα έρθουν όλοι να σας δουν να σβήνετε τα κεράκια και να σας τραγουδήσουν και να σας ευχηθούν. Ε, θα πάρουν και μεζεδάκια! Χορεύοντας θα μπαίνουν, χορεύοντας θα βγαίνουν!» Η μαμά είχε κοκκινήσει από τη χαρά της.
«Θα συμφωνήσει η διεύθυνση του σχολείου όμως;» Η Έλλη φοβόταν άλλη μια κακοτοπιά.

«Πώς όχι; Καλά παιδιά είσαστε, καλούς μεζέδες θα μαγειρέψουμε, όλοι θα είναι καλεσμένοι, παραπονεμένος δεν θα μείνει κανείς. Γιατί να μην δεχτεί; Άλλωστε, θα μαζέψουμε επιμελώς την όποια ακαταστασία, σωστά;»

Νέες φούριες προετοιμασιών ακολούθησαν. Έπρεπε να ενημερωθεί ο Κλήμης – από τις ίδιες, όχι μόνο από τη μαμά του -, να ξαναγραφτούν οι προσκλήσεις, να φτιαχτούν προσκλήσεις και για τον Κλήμη, σε κάτι πιο θαλασσί αυτή τη φορά, να βρεθούν γαλάζιοι φάκελοι, να γίνουν ένα σωρό τηλέφωνα και στα άλλα παιδιά – αυτό έφερε νέα ταραχή καθώς όλες οι μαμάδες βρήκαν την ιδέα πολύ καλή και δήλωσαν πως "κάτι" θα έφτιαχναν κι εκείνες για να μην κουραστεί μόνο η μαμά της Έλλης. Η οποία μαμά της Έλλης έγραφε μία λίστα και γι' αυτό, το τι θα κάνει δηλαδή η καθεμιά. Να παραγγελθεί η τούρτα – κατά πολύ μεγαλύτερη από τον αρχικό σχεδιασμό -, να δοκιμαστεί η στολή, να... να..... Οι δυο μικρές έκαναν σχέδια για το πόσες σερπαντίνες θα πετούσαν σε ποιον, πόσο χαρτοπόλεμο χωράνε οι τσέπες τους και πόσο μεγάλο κομμάτι της τούρτας θα προλάβαιναν άραγε να φάνε με τόσους καλεσμένους! Καλά που οι τούρτες θα ήταν δύο!

«Πρόσεξες πως με όλο αυτό εσύ η μαμά σου είναι πολύ χαρούμενη; Περισσότερο ενθουσιασμό δείχνει εκείνη παρά εσύ η ίδια!» της είπε η Σταυρούλα.

«Φυσικά, τι περίμενες; Είναι ενθουσιασμένη που το πάρτι θα γίνει στο σχολείο και που δεν θα έρθουν όλοι αυτοί στο σπίτι! Θα γλιτώσει τη λάτρα μετά!» της απάντησε η Έλλη κι έβαλαν τα γέλια.

«Αχ, καλέ μου Θεούλη» έλεγε μέσα της το βράδυ η Έλλη, «σε παρακαλώ κάνε να περάσουμε όμορφα στο πάρτι, όχι τόσο για μένα όσο για τον Κλήμη που παρά τρίχα να' μενε μόνος του στα γενέθλιά του! Και, κάνε ακόμη Θεούλη μου, να καταφέρει να έρθει κι ο μπαμπάς του .... για να είναι εντελώς ευτυχισμένος!»