Το παραμύθι της εβδομάδας: «Άσε με να πετάξω λίγο ακόμη»

Γράφει η Πέγκυ Παπαδοπούλου

Έχουν ξυπνήσει από τα χαράματα, έχουν βοηθήσει τη μαμά, έχουν βοηθήσει τον μπαμπά, έχουν ... "φάει την βροχή με το κουτάλι" όπως είπε η γιαγιά, έχουν φάει κι ένα βουνό λαγάνες μαζί με έναν λόφο καλαμαράκια. Ταραμοσαλάτα και χαλβά. Έχουν τρέξει, σκαρφαλώσει, μαλώσει, φιλιώσει. Κι ακόμη ο ύπνος δε λέει να τους πάρει! Μιλούν ψιθυριστά μεταξύ τους – αλίμονό τους αν τους πάρει χαμπάρι η μαμά τέτοια ώρα που είναι!

Έχουν τόσα μα τόσα να πουν! Πώς να σταματήσουν; Είναι "ψόφιοι" από την κούραση αλλά δεν υπάρχει καμία περίπτωση να το παραδεχτούν, ούτε καν ο ένας στον άλλο.

«Τι υπέροχη μέρα κι η σημερινή!» είπε ο Μένης.

«Θα ήταν ακόμη καλύτερη αν δεν έβρεχε! Αυτή η βροχή ήρθε την πιο ακατάλληλη ώρα!» απάντησε η Νένα.

«Ναι, αλλά ο δικός μας αετός συνέχιζε να πετά απτόητος!»
«Είδες Μένη μου για να τον έχει φτιάξει ο μπαμπάς με τα χεράκια του; Κι όταν τελικά γκρεμίστηκε, δεν έπαθε και μεγάλες βλάβες!»

«Ο μπαμπάς είπε πως άμα αλλάξουμε αυτά τα δύο κομμάτια χαρτί που τρύπησαν με το πέσιμο, μπορεί κάλλιστα να ξαναπετάξει – και καλά θα κάνει γιατί δεν πρόλαβα να το ευχαριστηθώ και πολύ!»

«Να καθίσουμε να το κάνουμε μέσα στην εβδομάδα, γιατί αν έχει καλό καιρό το επόμενο Σαββατοκύριακο, να το εκμεταλλευτούμε! Είδες τι ψηλά που πετούσε Μένη μου; Κι εκείνο το αεράκι που έκανε χρστ, χρστ στην ουρά του!»

«Πάντως, Νένα, να μην έχουμε φάει τόσο πολύ την άλλη φορά που θα πετάξουμε χαρταετό! Ήταν σκέτο μαρτύριο ν' ανεβούμε σ' εκείνο το λόφο κουβαλώντας τον αετό και τις καλούμπες!». Αλλ' αυτό φυσικά ο Μένης ήταν ο πρώτος που δεν θα το τηρούσε, γιατί είναι εξαιρετικά λιχούδης! Η καημένη η τραμοσαλάτα λες κι εξαφανιζόταν από το πιάτο του μαγικά ...
Η Νένα φτερνίστηκε. Μια, δυο, τρεις φορές. «Ωχ...» βόγκηξε, «λες να κρυολόγησα;»

«Κι εμένα με γδέρνει ο λαιμός μου...» είπε ο Μένης.
«Μμμμ .... Και ποιος ακούει τη μαμά μετά; Που θ' αρχίσει τα "σας τα 'λεγα εγώ" και τα "χάθηκε ο κόσμος να πετάξετε τον χαρταετό σας μια άλλη μέρα;".... Χώρια που θα μας ποτίζει συνέχει τσάι του βουνού με μέλι και πορτοκαλάδες....» Η Νένα δεν ήθελε ν' αρρωστήσει. Ούτε ο Μένης φυσικά. Δεν θ΄ άλλαζε το πέταγμα του χαρταετού με τίποτε στον κόσμο όμως. Κι ας έκανε σαράντα πυρετό! Αν ήταν δυνατόν, θα ήθελε κάθε Κυριακή του χρόνου όλου, να παίζει αυτό το παιχνίδι....

«Πώς και δεν διαμαρτύρεσαι καθόλου; Αν σε γδέρνει ο λαιμός σου κι αν εγώ φτερνίζομαι, το σίγουρο είναι πως σε δυο μέρες το πολύ θα είμαστε κρεβατωμένοι!» είπε η Νένα.

«Ε, και; Η Καθαρά Δευτέρα νομίζεις φταίει; Δε "σέρνονται ένα σωρό ιώσεις" όπως λέει η μαμά; Κι αν δεν είχαμε αργία και πηγαίναμε σχολείο κανονικά, ποιος μου λέει ότι εκεί δεν θα κολλούσα κάποια ίωση; Από την άλλη μεριά, πήγαμε στον καθαρό αέρα, αθληθήκαμε, παίξαμε, φάγαμε ένα σωρό μεζέδες, περάσαμε δηλαδή καλά, κι είμαι ευχαριστημένος γι' αυτό, άρα, ακόμη κι αν έχω βουτήξει κάποιο κρυολόγημα, δεν θα το βάλω κάτω!»

Της Νένας της αρέσει ν' ακούει το Μένη να της δίνει κουράγιο. Όταν στεναχωριέται πρώτα σ' εκείνον λέει τα παράπονά της.... Ο αδελφός της έχει το κρυφό χάρισμα να βλέπει τα πράγματα από την καλή τους μεριά. Πάντα βρίσκει κάτι να είναι ευχαριστημένος, ακόμη και τώρα που ο χαρταετός δεν πέταξε πολύ ώρα γιατί βράχηκε από τη βροχή κι βούτηξε από τα ψηλά στα χαμηλά – μόνο που δεν προσγειώθηκε στο κεφάλι τους!

«Αν είχε λιακάδα, τίποτε δεν θα παθαίναμε! Και θα πετούσαμε τον αετό μας μέχρι να πέσει ο ήλιος!» Δεν πρόλαβε να τελειώσει την πρότασή της κι η Νένα ξανα-φτερνίστηκε.

Μα ο Μένης έμεινε σιωπηλός. Ούτε την παρηγόρησε, ούτε της είπε να κάνει ησυχία μην τους τσακώσει η μαμά. Ούτε δίκιο της έδωσε ούτε άδικο. Κι η Νένα έμεινε με την εντύπωση πως τον έχει πάρει ο ύπνος ... Οπότε σχεδόν πετάχτηκε όρθια όταν τον άκουσε να της λέει: «πόσο θα ήθελα μια φορά να πετούσα κι εγώ μαζί με τον χαρταετό μου!»

«Τι λες καημένε, λες και μπορείς εσύ να πετάξεις!»
«Δεν μπορώ λες;»

Η Νένα τον κοίταξε λιγάκι. Δεν τον έλεγες κι αδύνατο .... Αλλά δεν μπορείς και να του πεις κατάμουτρα ότι είναι και χοντρούλης. Άλλωστε, προσπαθεί τόσο πολύ ο καημένος να μην τρώει όλες αυτές τις λιχουδιές που ονειρεύεται συνέχεια... Πάντως, να πετάξει δεν μπορεί. Τελεία.

«Και να μπορούσες να πετάξεις .... δεν θα φοβόσουνα από εκεί ψηλά;»

«Όοοοχι ....» απάντησε ονειροπόλα ο Μένης. «Καθόλου δεν θα φοβόμουν! Δεν είναι τόσο ψηλά όσο το να πετάς με το αεροπλάνο! Ούτε πας τόσο γρήγορα! Και, μην ξεχνάς, υπάρχει πάντα η καλούμπα, και την άκρη της θα κρατάς είτε εσύ είτε ο μπαμπάς, και μάλλον στον πρώτο κίνδυνο θα με κατεβάσετε γρήγορα!»

«Αααα.... Και γιατί να πετάξεις;» Η Νένα δεν μπορούσε να το διανοηθεί καν, να υπάρχει δηλαδή κάποιος που να θέλει να βλέπει τον κόσμο από τόσο ψηλά – εκείνη δεν πάει καλά – καλά ούτε στο στηθαίο του μπαλκονιού τους.

«Μα, δεν μπορείς να φανταστείς αδελφούλα μου, πόσα όμορφα πράγματα θα έβλεπα από εκεί πάνω! Θα έκανα στην αρχή μερικά διστακτικά "φρστ, φρστ" κι ύστερα θα έπαιρνα φόρα. Να, νιώθω σα να είμαι ήδη εκεί....»

«Και τι βλέπεις;» Τα μάτια της Νένας έχουν αρχίσει να βαραίνουν από τη νύστα, αλλά δεν θέλει να κοιμηθεί – θέλει να ταξιδέψει μαζί με τον αδελφό της και τον χαρταετό τους.
«Είναι μερικά σπίτια, μια γειτονιά. Έχουν αυλές με γλάστρες χρωματιστές και μερικά έχουν ταράτσες μ' απλωμένες μπουγάδες. Παιδάκια παίζουν στις αυλές και λένε τραγούδια – τον Χαραλάμπη, την κυρά – Σαρακοστή... Έχουν κι ένα γαϊτανάκι με χρωματιστές κορδέλες και γυρίζουν γύρω του ρυθμικά! Πω-πω γέλια! Μερικά είναι η αλήθεια μπερδεύονται λιγάκι .... Ωραίο γλέντι γίνεται, σαν αυτό που κάναμε κι εμείς πέρσι! Με χορούς και τραγούδια και μπόλικο κρασάκι – για τους μεγάλους εννοείται!»

«Και τι άλλο;» Το ένα μάτι της Νένας πρέπει να είναι ήδη κλειστό, αλλά μπορεί μια χαρά να ... "βλέπει" όσα της περιγράφει ο Μένης.

«Πιο δίπλα, έχει ένα οικόπεδο. Κι εκεί έχουν μαζευτεί παιδιά και παίζουν. Δυο μικρά τραβολογάνε έναν χαρταετό αλλά έτσι όπως τσακώνονται αποκλείεται να καταφέρουν κάτι! Αααα ... δεν αντέχω τις φωνές τους ... θα πάρω παρακάτω. Να, ο σταθμός του τρένου. Πολύς κόσμος είναι εκεί μαζεμένος. Μερικοί περιμένουν με αγωνία το τρένο να φανεί. Κάποιον δικό τους ίσως .... Μα είναι κι άλλοι που αποχαιρετιούνται. Κάποιος φεύγει. Για μακριά, για πολύ, ποιος ξέρει; Ωωω, δεν θέλω να βλέπω ανθρώπους στεναχωρημένους!»

Η Νένα πια ήταν έτοιμη να κοιμηθεί εντελώς. Αυτό όμως το "φρστ, φρστ" που κάνει ο αδελφός της με το χαρταετό του δεν την αφήνει. Του φωνάζει να πάει και σε άλλα μέρη, να δει κι άλλα πράγματα.

«Σ' αυτή τη γειτονιά που είμαι τώρα, έχει ένα νοσοκομείο. Για στάσου ... να δω από τούτο το παράθυρο .... Τι κρίμα! Είναι ένα παιδάκι στο κρεβάτι κι η μαμά του – μαμά του θα' ναι αυτή δίπλα του – διαβάζει ένα βιβλίο με ωραίες ζωγραφιές. Μα το παιδάκι είναι μελαγχολικό. Σε ποιον αρέσει να είναι άρρωστος; Κοίτα, χοροπηδάω με όλη μου τη φόρα μπροστά του, μια πάνω, μια κάτω, και χτυπάω και την ουρά μου στο τζάμι. Α! με είδε, με είδε! Μου γνέφει με τα χεράκια του χαρούμενο! Γίνε καλά μικρό αγοράκι και του χρόνου θα πετάξουμε μαζί!»

Ένας κόμπος είχε σταθεί στο λαιμό της Νένας – η ζωή τελικά μπορεί να είναι και όμορφη και άσχημη, είτε από χαμηλά είτε από ψηλά. Μα ήταν πολύ νυσταγμένη για να το πει αυτό στο Μένη, που συνέχιζε το ταξίδι του.

«Τώρα είμαι πάνω από το αεροδρόμιο. Τι μικρά που φαίνονται τα αεροπλάνα από εδώ πάνω! Σαν αυτά που παίζω εγώ .... Μόνο που τούτα εδώ είναι πιο όμορφα. Και πιο γυαλιστερά. Θα ήθελα να πάω ένα ταξίδι με αεροπλάνο μια μέρα ....»
«Μμμμ...» ήταν η απάντηση της Νένας.

«Α, να και το χωριό μας! Βλέπω την κυρά-Γιώτα που κάθεται στο πεζούλι της και πλέκει – τι όμορφα πράγματα που κάνει για την οικογένειά της! Και η γιαγιά μας, ζυμώνει ψωμί.. φρέσκο ψωμάκι από τα χεράκια της! Αχ, πόσο μου έχει λείψει! Γιαγιά – γιαγιά, εδώ πάνω είμαι, "φρστ, φρστ", θα έρθω να σε δω το Πάσχα γιαγιάκα μου αγαπημένη!»

«Σσς ... τι φωνάζεις; Θα μας ακούσει η μαμά!» η Νένα ξαφνικά θυμήθηκε τη μαμά και τις εντολές της. «Πέσε να κοιμηθούμε τώρα, γιατί το πρωί δεν θα ξυπνάμε με τίποτε, και συνεχίζεις το ταξίδι σου άλλη φορά!» Κι έδωσε μια κι έσβησε το μικρό πορτατίφ στο κομοδίνο της. Το ίδιο έκανε κι ο Μένης, αλλά η Νένα δεν πρόλαβε να δει το μεγάλο του χαμόγελο. Γιατί ο Μένης φυσικά, εξακολούθησε να κόβει βόλτες με τον χαρταετό του, σε μέρη που ήξερε και σε μέρη που δεν ήξερε.... Κοντινά και μακρινά. Αποκοιμήθηκε ακούγοντας συνεχώς το "φρστ, φρστ" της ουράς του χαρταετού του....

«Ελάτε υπναράδες μου, περνά η ώρα! Σηκωθείτε για πρωινό!» ακούστηκε η φωνή της μαμάς – κι ήταν η δεύτερη φορά! «Άντε, να πάτε σχολείο, να πάμε κι εμείς στις δουλειές μας....»
«Σήκω Μένη!» του φώναξε η Νένα και πέταξε το πάπλωμα από πάνω του. Η φωνή της ήταν λιγάκι βραχνή κι η μύτη της ίσως ένα "κάτι" μπουκωμένη, αλλά άρρωστη μια φορά δεν ένιωθε.
«Αααα...» έκανε ο Μένης και προσπάθησε να ξανα-σκεπαστεί. Η Νένα δεν τον άφηνε όμως και τον τραβολογούσε να σηκωθεί από το κρεβάτι.

«Άσε με να πετάξω λίγο ακόμη!» της έλεγε ο Μένης... κατακουρασμένος από τις "νυχτερινές του βόλτες" με τον χαρταετό. «Άσε με να πετάξω λίγο ακόμη!»

«Έλα καλέ μου, πάμε για πρωινό, σίγουρα θα έχεις χάσει τις δυνάμεις σου με τόσο μεγάλο ταξίδι! Ξύπνα αδελφούλη μου γιατί θ' ανέβει η μαμά και τότε θα .... γκρεμοτσακιστείς από εκεί ψηλά που είσαι!» του έλεγε γελώντας η Νένα και συμπλήρωσε : «Μόνο κοίτα, την επόμενη φορά, να πάρεις κι εμένα μαζί σου αν θες να εξακολουθήσω να σ' αγαπάω!»