Το παραμύθι της εβδομάδας: Το σημάδι της άνοιξης!

Γράφει η Πέγκυ Παπαδοπούλου

Σήμερα έχει έναν βοριά δυνατό, που κοντεύει να ξεριζώσει το σκουφί από το κεφάλι της, ένα τσουχτερό κρύο που καταφέρνει να περάσει μέσα από τις κουμπότρυπες του μπουφάν της και να την παγώσει και γκρίζα σύννεφα. Σαν αυτά που μετά θυμώνουν και πιάνει δυνατή βροχή.

Η Ελένη λαχταράει την άνοιξη. Την περιμένει. Για εκείνην είναι η καλύτερη εποχή του χρόνου! Της αρέσει φυσικά που παύει να κάνει τόσο κρύο – δεν το αντέχει το κρύο κι ας έρχεται κι ο Άη Βασίλης την Πρωτοχρονιά! Χάθηκε ο κόσμος δηλαδή να έρχεται το Πάσχα; Αλλά δεν είναι μόνο αυτός ο λόγος που στην Ελένη αρέσει η άνοιξη. Βλέπει το γρασίδι να ξεπετάγεται στην πλατεία τους, κι ανάμεσά του μικρά, κίτρινα ανθάκια. Παρατηρεί τα δέντρα, που τόσον καιρό δεν είχαν φύλλα, να ξεπετάνε μικρά, τοσοδούλια φυλλαράκια.

Στην αρχή αυτά, μοιάζουν με ... τελείες! Η Ελένη είναι σίγουρη πως κανείς άλλος δεν τα προσέχει, πως μόνο εκείνη μπορεί να τα ξεχωρίζει από μακριά. Κάθε μέρα που περνάει αυτά μεγαλώνουν. Η μαμά φροντίζει τις γλάστρες της κι η Ελένη τη βοηθά. Αλλάζουν το χώμα, φυτεύουν βολβούς, κλαδεύουν. Αυτό, λέει η μαμά, βοηθά τα φυτά τους να "ξεπεταχτούν" μόλις ο καιρός καλοσυνέψει. Όσον κόπο να έχει λοιπόν αυτή η δουλειά, η Ελένη την κάνει με χαρά, γιατί σκέφτεται πως, όπως τα μικρά παιδάκια, τα φυτά του μπαλκονιού τους χρειάζονται αγάπη και φροντίδα για να μεγαλώσουν και να τα καμαρώνει!

Τίποτε από όλα αυτά όμως δεν έχει γίνει ακόμη. Κοντεύει η παρέλαση της Εθνικής Εορτής, και το κρύο συνεχίζει τσουχτερό. Πότε θα έρθει η άνοιξη; Τα χεράκια της είναι παγωμένα. «Αργεί....», σκέφτηκε μελαγχολικά. «Μήπως η μαμά δεν ξέρει καλά; Θα ρωτήσω τη γιαγιά μου!» Και το έκανε, το απόγευμα που γύριζε από τα Αγγλικά κι είχε αρχίσει και να βρέχει.

«Γιαγιά, πότε θα έρθει η άνοιξη;»
«Χαχα!» είπε η γιαγιά γελώντας, «μου φαίνεται ότι κάποιος σήμερα κρυώνει!» Η Ελένη δεν απάντησε αλλά βιάστηκε να φορέσει μία ζακετούλα. «Ρώτησα τη μαμά και μου είπε πως αργεί ακόμη! Πες μου γιαγιά, αλήθεια είναι;»

«Φυσικά! Δεν έχεις ακούσει την παροιμία "Μάρτης, γδάρτης και κακός παλουκοκαύτης;". Ε, λοιπόν, ο Μάρτης συνηθίζει να κάνει μερικά κρύα πολύ γερά, γι' αυτό τον λένε έτσι. Αλλά, μη στεναχωριέσαι. Όσο κι αν αργήσει, έρχεται! Δεν βλέπεις που μεγαλώνει η μέρα; Αυτό είναι το πρώτο σημάδι», είπε η γιαγιά.

Πολύ ευχαριστήθηκε η Ελένη. Γιατί πράγματι τώρα δεν σκοτεινιάζει τόσο νωρίς πια. Πώς δεν το είχε προσέξει; «Αυτή η γιαγιά τα ξέρει όλα! Καλά έκανα και τη ρώτησα!» μονολογούσε.

«Ώστε θα έρθει η άνοιξη γιαγιά;»
«Πάντα έρχεται! Μα, δε μου λες, τι σε έχει πιάσει και ρωτάς συνέχεια;»

Η Ελένη σκέφτηκε τι την έχει πιάσει. «Θέλω μιαν αλλαγή γιαγιά μου. Κουράστηκα να φορώ φανέλα-μπλούζα-πουλόβερ-σκούφους-γάντια-κασκόλ. Να μπορώ να πάρω απλώς ένα ζακετάκι στο χέρι. Να μην πρέπει να κουβαλώ την ομπρέλα κάθε όποτε βλέπω ένα γκρίζο σύννεφο στον ουρανό. Να πηγαίνουμε βόλτα στην εξοχή και να τρέχω με το ποδήλατό μου! Πώς να τρέξω με το ποδήλατο όταν τα μάτια μου τσούζουν κόντρα στον κρύο αέρα; Να γυρίσουν τα χελιδόνια και να τα βλέπω να κάνουν ... "επισκευές" στις περσινές φωλιές τους. Να, γι' αυτό θέλω να έρθει η άνοιξη! Αλλά μόνο ένα "πρώτο σημάδι" της έχουμε δει μέχρι τώρα!»

«Κι εγώ το λαχαράω παιδί μου! Θα πάψουν πια να με πονάνε τα κοκαλάκια μου!»

Μ' αυτές τις κουβέντες, η καημένη η Ελένη συνέχισε τη μελέτη της. Κι ολοένα δάγκωνε το μολύβι της και κοίταζε πέρα μακριά, πάνω από το βιβλίο της, αναπολώντας τις στιγμές που έφτιαχνε Μαγιάτικα στεφάνια με τη μαμά της και τα ξαδέλφια της.

«Γιαγιά, ποιο είναι το δεύτερο σημάδι;» ρώτησε κάποια στιγμή.

«Ποιο δεύτερο σημάδι;» απόρησε η γιαγιά
«Το δεύτερο σημάδι της άνοιξης! Να ξέρω ποιο είναι για να ψάχνω να το βρω!»

«Αααα .... ΑΥΤΟ το σημάδι.... Για κάτσε να σκεφτώ λιγάκι...» Η γιαγιά δεν είχε καθίσει να σκεφτεί τέτοιο πράγμα ποτέ ξανά. Σίγουρα η εγγονή της δεν θα ήταν ευχαριστημένη με μια απλή αναφορά στον καιρό και την άνοδο της θερμοκρασίας που θα σήμαινε πως ο χειμώνας τους εγκατέλειπε οριστικά.
«Μμμμ... νομίζω ότι ξέρω ποιο είναι!» είπε μετά από ώρα, πολλή ώρα όπως φάνηκε της Ελένης. «Να κοιτάς τις νεραντζιές!»

«Αυτές που έχουν φυτέψει στα πεζοδρόμια;» Πολύ περίεργο της φάνηκε αυτό της Ελένης.

«Αυτές! Είναι οι πρώτες που μπουμπουκιάζουν, παιδί μου! Μόλις δεις να βγάλουν τα πρώτα τους μπουμπούκια, να ξέρεις πως η άνοιξη έχει ήδη έρθει!» Η γιαγιά φαινόταν πολύ χαρούμενη. «Μοσχοβολάει ο δρόμος μας από τα άνθη αυτά. Περπατάς και νιώθεις πως δεν θα ξανακάνει κρύο ποτέ! Αυτό το υπέροχο άρωμα δεν μας ξεγελάει Ελένη μου». Η γιαγιά τώρα ονειροπολούσε κι αυτή με την προσδοκία.

Η Ελένη σταμάτησε να δαγκώνει το μολύβι της. Τι κρίμα που έβρεχε και δεν γινόταν νύχτα ώρα να βγει στο δρόμο να ψάξει τις νεραντζιές για μπουμπούκια! Πολύ θα ήθελε να δει αν έχει δίκιο η γιαγιά, αλλά δε γινόταν....

Κανείς δεν μπορεί να περιγράψει τη χαρά της όμως, σαν την άλλη μέρα το πρωί, πηγαίνοντας στο σχολείο, είδε τα πρώτα, μικρά, πολύ μικρά είναι η αλήθεια μπουμπούκια στις νεραντζιές! «Ήρθε! Ήρθε!» Χοροπηδούσε από τη χαρά της. Για να φτάσει στο σχολείο καθυστέρησε. Δεν χόρταινε να κοιτάζει αυτά τα μικρά μπαλάκια ανάμεσα στα πράσινα φυλλώματα.

Πατούσε στις μύτες των ποδιών της μπας και φτάσει πιο κοντά και νιώσει τη μυρωδιά τους. Τα έδειχνε με καμάρι στη μαμά της. «Κοίτα, αυτό είναι το σημάδι της άνοιξης μαμά! Σε μερικές μέρες τούτα τα λουλούδια θα διώξουν το χειμώνα μακριά!» Κι η μαμά γελούσε και τη σήκωνε ψηλά για να τα δει καλύτερα.

Καθόλου δεν την πείραξε που καθυστέρησε στο σχολείο. Γιατί ήταν σίγουρη πως κανείς δεν θα τη μάλωνε γι' αυτό όταν θα τους έλεγε τα νέα! Όπως ήταν επίσης σίγουρη πως η δική της γιαγιά ήξερε τα πάντα – ή τουλάχιστον ήξερε αυτά που θέλει ένα μικρό παιδί να μάθει! Μπράβο γιαγιά!